Fajah Lourens: "Je moet jezelf niet vergelijken, je moet je laten inspireren."

Fitgirl Fajah Lourens is een inspiratiebron voor velen. Met haar boek Killerbody dieet kreeg ze veel mensen aan het afvallen en om die mensen houvast en hulp te bieden, schreef ze ook Killerbody deel 2. In april verschijnt het derde boek in de Killerbody-reeks, Killerbody 3 Back in shape. Janneke Siebelink, hoofdredacteur van online magazine lees.bol.com sprak met Fajah over moederschap, mantra's, motivatie en missie.

“Ik wilde dit boek heel graag maken omdat ik het zo jammer vond dat ik me tijdens mijn twee zwangerschappen twee keer zo heb laten gaan dat ik 25 kilo aankwam. Als ik toen had geweten wat ik nu weet, had ik het allemaal anders gedaan”, zo schrijf je in jouw boek. Wat weet je nu dat je tijdens je zwangerschappen graag had geweten?
Tijdens mijn zwangerschap ging ik zoveel dingen eten waar mijn lichaam niets aan had, waardoor ik niet alleen veel te veel aankwam, maar ook veel moeier was dan noodzakelijk. Snelle suikers, daar verlangde ik naar. Zoals vrijwel heel Nederland was ik verslaafd ik aan suiker, overal zit suiker in. Het geeft een snelle piek, maar daarna zak je heel snel weer terug in je energie. Waar ik ook niet bij stilstond: Als je ’s avonds drie borden pasta met roomsaus eet, is je lichaam de hele nacht heel hard aan het werk om dat eten te verteren. Je wordt uitgeput wakker. Het staat in de voorbeeldplannen voor zwangere vrouwen in mijn boek: in de middag een wat zwaardere maaltijd en in de avond lichter. Je voelt je gegarandeerd beter. Wat velen zich ook niet realiseren, is dat je striae kunt krijgen waar je nooit meer van afkomt, omdat je zo snel zo veel aankomt. Bovendien raak je na je zwangerschap die extra kilo’s niet zo makkelijk weer kwijt. 12 tot 15 kilo is gezond, maar veel vrouwen, waaronder ik, eten daar nog een ‘paar’ kilo bij. En dat is niet alleen ongezond voor jou, maar ook voor jouw baby. En met 25 kilo extra ben je ook niet bepaald fit voor de bevalling.

Hoe ging jijzelf om met voeding tijdens jouw zwangerschappen?
Beide keren heb ik me volledig laten gaan. Ik dacht dat het kon en vond dat het mocht. Ik kreeg ook behoefte aan eten waar ik voor mijn zwangerschappen niet van hield. De trek was soms zo groot dat mijn vriend ’s nacht shoarma moest gaan halen. Shoarma. Daar moet ik nu niet meer aan denken.

Waar komt dat vandaan, die plotselinge verandering van smaak?
Goeie vraag. Dat heb ik niet onderzocht voor dit boek. Het is fascinerend dat je plotseling trek krijgt in dingen waar je normaal gesproken niet om maalt. En andersom ook, dat je bepaald eten ineens niet meer lekker vindt. Ik was achttien jaar toen ik Irem kreeg. Ik voelde me al behoorlijk volwassen, maar ik was natuurlijk nog een kind. Ik had een relatie met een Turkse man die zes jaar ouder was. Dat leeftijdsverschil gaf me een fijn gevoel, maar het grote cultuurverschil was wel een dingetje. Hij is Turk en praktiserend moslim en houdt zich aan bepaalde waarden en normen. En nu had ik juist tijdens de zwangerschap van Irem zo’n zin in smeerworst… Normaal lust ik dat helemaal niet, maar nu snakte ik ernaar. Zat ik stiekem buiten in mijn eentje broodjes smeerworst met augurk te eten.

Welke adviezen kreeg je van je moeder?
Ze was daar helemaal niet mee bezig. Mijn moeder is altijd al bezig geweest met gezonde, biologische voeding, maar eet verder wat ze wil. Echte roomboter, in plaats van light. Dat deed ze al toen ik klein was. Als ik bij haar was tijdens de zwangerschappen, at ik gezond, maar het zat niet in mijn patroon, dus at ik thuis weer vrolijk witte pistoletjes met hagelslag en pindakaas.

En shoarma.
En shoarma. Pindakaas kan trouwens best gezond zijn, als het maar 100% natuurlijke pindakaas is. Er zitten belangrijke vetten in, die je lichaam nodig heeft. In al die andere pindakaas zit gehard palmvet, dat is vergif voor je lijf.

Als je zondigt, waar doe je dat nu dan mee?
Met chocola. En wijn. Ik drink wel wijn ja.

Welke rol speelde voeding vroeger in het gezin waar je vandaan komt?
Voeding speelde een belangrijke rol. Als ik het zo achteraf bekijk, is mijn interesse al in mijn jeugd gewekt. Al uitte zich dat toen op een weinig positieve manier misschien. Als kind verzette ik me tegen mijn moeder. Als puber was ik niet de makkelijkste. Ik ben vegetarisch opgevoed. Mijn moeder besteedde veel geld aan biologisch voedsel, ze ging naar het reformhuis waar ze brandnetelkaas kocht, zuurdesembrood, hüttenkäse. Op woensdagmiddag was het altijd feest, dan had ze de lekkerste – maar gezonde – dingen gekocht voor de lunch. Alles wat nu hot & happening is qua voedsel, deed mijn moeder twintig jaar geleden al. Op mijn zestiende toen ik op mezelf ging wonen, ben ik vlees gaan eten. Ik wilde vlees en witbrood met hagelslag. Ik wilde alles wat ik thuis niet had gekregen. Nu zie ik de waarde van mijn opvoeding in en de waarde van hoe mijn moeder mij voedde.

Ben je ook weer vegetariër geworden?
Een tijdje geleden stopte ik weer met vlees eten, maar ik hield het niet langer dan vier maanden vol. Ik ben een flexitariër. Als ik vlees eet, is het wel goed, eerlijk vlees. Geen plofkippen.

Wat heb je verder van je moeder meegekregen?
Haar spirituele lessen. Focussen op wat ik wil en waar ik naartoe wil en niet op wat ik niet heb en waar ik niet ben. Ik creëer mijn eigen succes door wat ik van haar heb geleerd. Al op jonge leeftijd liet ze me mantra’s zeggen. Dan kreeg ik een mala en moest ik bij ieder knoop, iedere kraal zeggen wat ik wilde. Ik stelde, en stel, mijn vragen aan het universum. Zo wilde ik dolgraag een paard. Het paard is er gekomen. En zo gaat het eigenlijk al mijn hele carrière. Je kunt alles voor jezelf creëren, ik geloof erg in de kracht van aantrekkingskracht, de kracht van de intentie. Maar het komt niet als je op de bank blijft zitten. Geluk is voor de doorzetter.

In jouw boek schrijf je over visualiseren. Komt dat op hetzelfde neer?
Zeker. Bij mijn eerste boek merkte ik namelijk dat mensen drie maanden heel goed volhielden en veel afvielen, maar dat ze daarna weer aankwamen omdat ze hun levenswijze niet aanpasten. Daarom maakte ik het tweede boek om lezers te laten zien hoe ze zelf hun caloriebehoefte kunnen uitrekenen. Het is geen dieet dat je moet volgen, maar je moet zelf goed in de gaten houden wat je eet en wanneer. Veel mensen verschuilen zich achter de slachtofferrol, denken dat het ze toch niet gaat lukken, dat het niet voor hun is weggelegd. Door zo te denken, blokkeer je jezelf. Dan lukt het inderdaad niet. Daarom geef ik in dit derde boek de visualisatie-oefening, die zal helpen om je lichamelijke doelen te behalen. Je moet namelijk focussen op waar je heen wil en niet op wat je niet mooi aan jezelf vindt.

Schuilt daarin het succes van Killerbody?
Het succes schuilt in mijn visualisatie en geloof dat het lukt. Dankzij de vele mailtjes die ik krijg van vrouwen, weet ik heel goed waar een vrouw onzeker van wordt en waar een vrouw behoefte aan heeft. En ik maak het makkelijk, met eenvoudige recepten. We hebben geen tijd om iedere dag uren in de keuken te staan. Er staat nu in dit boek weliswaar veel informatie over borstvoeding et cetera, maar in feite kan iedereen de voedingsplannen volgen. Ook de vader die tijdens de zwanger wat is aangekomen omdat hij mee at met zijn vrouw. Wat waarschijnlijk ook meespeelt, is dat ik ervaringsdeskundige ben. Ik heb zelf alles meegemaakt, ik schrijf mijn boeken zelf. Ik weet hoe het voelt, ik ken de frustratie. Mijn boeken worden nagelezen door een voedingsdeskundige en in het geval van mijn derde boek ook door het borstvoedingscentrum.

Speelde uiterlijk een rol voor jouw moeder?
Absoluut niet. Ik moest toevallig gisteren een kinderfoto voor een interview opzoeken en dacht ‘het is niet zo wonderlijk dat ik vroeger gepest werd’. Hoe ik eruitzag! Mijn moeder haalde kleren bij een tweedehandswinkel, niks paste bij elkaar. Mijn moeder kamde mijn haar helemaal uit, omdat ze zich eigenlijk geen raad wist met mijn krullende haar. Ze knipte mijn pony tot aan mijn voorhoofd, zo’n bloempotkapsel. Je kunt je wel voorstellen hoe ik erbij liep. Ik was twaalf toen ik ontdekte dat ik prachtige krullen had, toevallig omdat ik mijn haar had laten drogen zonder dat het was uitgekamd. Ik bleef maar op en neer lopen naar de spiegel, ik kon mijn ogen niet geloven. Voor wat betreft die kinderfoto: een vriendin opperde om een foto van mijn dochter Irem als kind te mailen, de lezers zouden het verschil toch vast niet zien (lacht). Ik heb het niet gedaan hoor. Het was hoe ik eruitzag, wie ik was. Mijn moeder deed niet aan mode. Op de middelbare school begon het verzet, toen wilde ik echt niet meer aan wat ze voor me meenam. Eigenlijk heb ik me best lang rustig gehouden, mijn zoon van tien begint nu al om bepaalde kleding te vragen.

Werd je erg gepest op school?
Ik hoorde er gewoon niet bij op de lagere school. Ik voelde me vaak eenzaam. Toen ik een keer hoofdluis had, knipte mijn moeder overal waar een eitje zat plukken haar weg. Ik kan nog steeds voelen hoe intens verdrietig ik was. Ik deed een hoofddoek om, maar die moest af op school. Die middag stond ik in een hoekje op het schoolplein te huilen. Kinderen wilden niet met mij spelen. En als ik dan nu weer naar die foto’s kijk, begrijp ik wel waarom. Ik hoorde er niet bij.

En hoe ging het op de middelbare school?
Toen ben ik me anders gaan kleden, mijn haar zat zoals het hoorde, het golfde. En toen gebeurde het dat mensen jaloers waren op mij, mijn haar. Ik zat op een donkere school en die meiden hadden allemaal waves en nephaar, mijn haar was echt, maar eigenlijk was dat dus ook weer niet goed. Ze wilden mijn haar afknippen, noemden me nepnegerin. Ik had geen fijne schooltijd, ik denk niet met plezier terug aan die periode.

In welke zin heeft die periode jou gevormd?
Het heeft me zeker sterker gemaakt. En als ik erover nadenk, zou ik het leven zoals ik het heb gekregen wel accepteren. Ik zou niets anders doen. Ik ben trots op wie ik ben geworden door wat er is gebeurd. Maar er zijn periodes geweest dat ik me afvroeg hoe en of ik er ooit weer bovenop zou komen.

Ben je je bewust van jouw rol als voorbeeld voor veel (jonge) meiden?
Mensen vergelijken zichzelf voortdurend met anderen. Met als gevolg dat ze daar ongelukkig van worden. Je moet jezelf niet vergelijken, je moet je laten inspireren. Dát is wat ik hoop te doen. Ik ben ik, jij bent jij. Social media is niet altijd wat het lijkt. Als je onzeker wordt van de foto’s die je ziet op Facebook en Instagram, kijk dan niet. Kijk naar binnen, naar wat jou gelukkig maakt. Als je wat minder strak in je vel zit, maar je zou dat wel willen dan moet je naar de sportschool. Cellulitis verdwijnt niet dankzij staren naar je schermpje.

Hoe voorkom je dat je niet doorslaat met sporten en letten op voeding? Heb jij op het randje gebalanceerd?
Probeer te beginnen met drie keer per week trainen en daarnaast te wandelen en te fietsen en gezonder te eten. Je moet niet meteen iedere dag gaan trainen, die mensen vallen na drie maanden allemaal terug – een uitzondering daargelaten. Dat hou je niet vol omdat het van het ene op het andere moment een veel te groot deel van je leven in beslag neemt. Bouw het op. Dat heb ik zelf ook moeten leren. In 2010 ben ik begonnen met Instagram. Iedere dag stond ik om zeven uur ’s ochtends in de sportschool. Dat doe ik niet meer. Ik ben milder voor mezelf geworden.

Hoe ervaar je het ouder worden? De vergankelijkheid van het lichaam kun je uiteindelijk niet stoppen.
Tuurlijk, ik zie het verschil tussen mijn lichaam nu en hoe het vroeger was. Het gaat ook om acceptatie van bepaalde veranderingen. Die horen bij jou. Dat neemt niet weg dat het goed is om hoe dan ook te blijven sporten en op je eten te letten. Maar het kan niet voorkomen dat je ouder wordt.

Hoe ga je met betrekking tot sport en voeding om met je kinderen? Wat hoop je ze mee te geven?
Mijn dochter Irem wordt binnenkort 18 en mijn zoontje Shai is tien. Shai doet twee keer per week aan kickboksen, Irem is op dit moment niet zo gemotiveerd. Ik voed ze niet op zoals ik ben opgevoed, ik heb geen zuurdesembrood in huis, wél 100% pindakaas. Het is ook niet de bedoeling dat er te veel wordt gesnoept, maar Irem koopt het zelf en Shai pikt het weer uit haar kamer. Ik heb haar gevraagd of ze haar kamer beter op wil ruimen, want laatst bleek hij er vandoor te zijn gegaan met en pak roze koeken. Die hij natuurlijk allemaal in een keer op had gegeten.

Voed je ze streng op?
In principe wel, maar ik merk dat ik het te veel heb laten vieren. Dat deed ik omdat ik het verlies van zijn vader wilde compenseren. Daniël (Surig, red.) overleed vorige zomer onverwachts aan een hersenvliesontsteking. Shai is erg brutaal de laatste tijd, dat escaleerde laatst. Het was een eye opener, ik moet weer consequenter zijn.

Is het harde werken nog altijd een vorm van escapisme voor wat er is gebeurd, zoals je dat in een ander interview zegt?
Niet meer. Toen mijn Neefje Elfin overleed, heb ik dat inderdaad gedaan. Maar na het overlijden van Daniel heb ik meer tijd voor mezelf en mijn kinderen genomen.

Wanneer is jouw missie geslaagd?
Het gaat al behoorlijk goed. Mijn volgende stap is ervoor zorgen dat mijn boeken hun weg in het buitenland hebben gevonden. Ik wil gaan werken met grote namen, influencers. Dat gebeurt nu nog niet, maar ik ben er mee bezig.

Hoe hoop dat je dat jouw kinderen jou zullen herinneren?
Als motivator en inspirator. Ze zijn nu aan het puberen en overal tegenin aan het gaan, maar ik herken dat van mezelf en troost mezelf met de gedachte dat het met mij ook goed is gekomen.

Wil je altijd op de hoogte zijn van de boeken binnen jouw favoriete genre? Stel je voorkeur in en ontvang updates.