De Nederlandse auteur Igor Znidarsic is journalist, bladenmaker en schrijver van fictie. Na het atheneum in Haarlem begon hij te schrijven, zowel fictie als non-fictie. De non-fictie vond al snel de weg naar tijdschriften als Panorama, HP/De Tijd, Playboy, De Groene Amsterdammer, NRC Handelsblad. De fictie werd geplaatst in een aantal literaire tijdschriften. Daarna schreef hij twee romans. Onlangs verscheen zijn thrillerdebuut De blindganger.
Kun je in twee minuten de wereld laten weten wie Igor Znidarsic is?
Ik heb iets met taal. Ik heb er als journalist mijn werk van gemaakt. In mijn vrije tijd schrijf ik tijd boeken, ik lees veel, en bij muziek luister ik ook altijd naar de tekst. Ik krijg een kick van een mooie zin, een rake beschrijving of een sterke metafoor, vooral als het me lukt om er zelf een op papier te zetten. Mijn tweede passie is muziek. In mijn jeugd heb ik in bandjes gezeten en eigen nummers geschreven, zoals zoveel jongens op die leeftijd, maar dat is nooit wat geworden. In al mijn boeken speelt muziek een belangrijke rol. Verder ben ik van oorsprong geen Nederlander. Ik ben geboren in voormalig Joegoslavië, in Slovenië, en kwam op mijn elfde jaar hier naartoe. Ik heb nog steeds banden daar, heb er familie. Maar ik ben verder gewoon Nederlander. Hoewel... Toen in 1992 daar de oorlog uitbrak, voelde ik meteen een band, een sterk soort verbondenheid. Dan is het opeens ook mijn land dat aangevallen wordt. Ik ben er direct als journalist naartoe gegaan en heb verslag gedaan. Was ik verpleger geweest dan zou ik er ook als verpleger naar toe zijn gegaan. Ik heb destijds heel erg meegeleefd met wat in Joegoslavië gebeurde.
Hoe is het schrijven van boeken bij je ontstaan?
Ik heb toen ik begin twintig was wat verhalen en twee romans geschreven, maar dat was als ik erop terugkijk nogal belabberd allemaal. Daarna kwam een carrière, en een gezin. Later, toen mijn kinderen wat groter werden en er weer wat tijd vrijkwam, heb ik het schrijven weer opgepakt. Dat resulteerde in de semi-autobiografische romans Diepgevroren makrelen (2011) en De zevende zuster (2014). Ze kwamen uit bij een heel kleine uitgever en zijn vrij onopgemerkt gebleven, maar de mensen die het lazen waren zeer positief. Ik had niet meteen een idee voor een derde roman, en toen bedacht ik: laat ik eens een thriller proberen. Ter oriëntatie las ik een thriller van een bekende Nederlandse auteur, waar op de cover de kreet ‘Al 100.000 exemplaren verkocht’ stond. Toen ik dat boek had gelezen dacht ik, dat kan ik ook. En de rest is geschiedenis.
