Het nieuwste boek van Maria Boonzaaijer was zo controversieel, dat sommige uitgevers het niet aandurfden om het uit te geven. Maar één durfde het wel aan en dus verscheen bij Uitgeverij Aspekt begin september Hunkering, een roman over ouderen en seksualiteit. Janneke Siebelink, hoofdredacteur van online magazine lees.bol.com, sprak met Maria over ouderdom, intimiteit en haar nieuwste boek.
Je bent gewisseld van uitgever.
Mijn project was aangenomen bij mijn uitgeverij en ik had contact met een redacteur. Dat leek wat te worden, maar ik hoorde er niets meer van. Toen bleek die redacteur ontslagen te zijn, en ze hadden ook gelijk mijn project gecanceld. Ik liet me er niet door ontmoedigen en dacht: ik ga gewoon dat boek afmaken en ik zoek een andere uitgever. Die vond ik en zij belde me enthousiast over het manuscript. Ze vond het goed geschreven. Toch durfde ze het niet aan, vanwege het controversiële onderwerp. Deze uitgever heeft me toen een lange mail gestuurd met wat ze wel goed vond en niet goed vond, want ze zei dat ik recht had op goede feedback. Heel aardig.
Wat bijzonder. Meestal zijn de afwijzingen kort…
Ja, maar het was dus weer nul op rekest, en toen dacht ik: wacht eens even, er is iets aan de hand. Ik raak blijkbaar aan een taboe, hier ga ik aan werken. Mijn roman is gebaseerd op een krantenartikel over erotiek onder bejaarden, waarin een interview stond met een seksverzorgende die zich wijdt aan de eenzaamheidsproblematiek bij senioren. In het Literair Café Barneveld zei ik tegen een bevriende auteur: ‘Ik schrijf over erotiek bij ouderen en dat ligt blijkbaar erg gevoelig.” Hij introduceerde mij bij Uitgeverij Aspekt, heel tof van hem. Met die uitgever klikte het meteen en in een mum van tijd lag er een drukproef klaar.
Hoe heb je de research voor dit boek gedaan?
Ik heb veel gelezen over het thema. Daarnaast legde ik contact met de organisatie die seksverzorgenden uitzendt en heb daardoor fijne en diepgaande gesprekken gevoerd met verschillende vrouwen die dit werk doen. Ik heb diep respect voor hen. Mijn meelezer - geestelijk verzorger in een verpleeghuis - was helemaal warm gelopen voor mijn onderwerp. Hij organiseerde voor mij een ochtend met een paar oude dames om te praten over intimiteit en seksualiteit. Het werd een ontroerend gesprek, omdat het zo persoonlijk was. Ook sprak ik met een paar oude heren over intimiteit. Ik moest me voor kunnen stellen hoe het voelt om te leven in een lichaam van 85, want mijn tweede hoofdpersonage is een oude man: Todi.
Weet je, dit boek gaat niet over wat allemaal wel en niet kan in de seks als je zo oud bent. Het gaat over een tedere liefde tussen twee rijpere mensen. Dat is eigenlijk het grootste accent. Ik vind het mooi dat de recensenten tot nu toe het aspect over de seksverzorger die erin voorkomt niet expliciet benoemen. Daarin voel ik respect.
Op de omslag zie je een stoel met twee ontbrekende poten. Hoe symbolisch is dat voor het boek? Ik moest zelf denken aan de hoofdpersoon Julia. De twee poten, de benen van haar man, vallen weg, maar ze blijft toch staan.
Ik vind het een prachtig en passend symbool. De poten zijn in Julia’s leven onder haar stoel weggezaagd. Todi, de oude Portugees, loopt wat krom en hij is verminkt, hij mist een paar vingers. Die verminking zie je terug in de stoel, ook een zekere geschondenheid van het leven, het niet volledig zijn. Maar het beeld geeft ook hoop: het lijkt alsof alles klaarstaat om opnieuw geschilderd te worden en de muur opnieuw gepleisterd.