Mark Dakriet is singer en songwriter, maar ook personal trainer en papa. Mark kampte jaren met overgewicht tot hij zijn dieptepunt bereikte en de beslissing maakte om zijn leven te veranderen. Hij viel af, voelde zijn energie terugkomen en kon weer doen waar hij van hield. Met zijn boek Never nooit meer wilt hij mensen inspireren, motiveren en raken om door te gaan en nooit op te geven

Never nooit meer

In je voorwoord heb je het over je overgewicht alsof het een persoon is. Voelt het zo voor jou, alsof het iets met een ziel is?Weet je wat het is? Mensen vragen me wel eens of ik er spijt van heb en of ik de tijd terug zou willen terugdraaien. Dan ik zeg altijd: ‘nee het is een deel van mijn leven. Het heeft mij sterker gemaakt, maar ik wil dit nooit meer. Never nooit meer.’ Als ik nu naar oude foto’s kijk van mijzelf kan ik daar wel van een afstand naar kijken en dan weet ik precies welke pijn hij voelde. Die man die daar staat, zo zwaar en ongelukkig. Dat wens je niemand toe. Dat is waarom ik het boek heb geschreven. Om mensen te inspireren, te motiveren en te raken, maar ook dat mensen een beeld krijgen van de andere kant: hoe is het om met een verslaafde te leven? Iedereen kent wel iemand die echt overgewicht heeft. Dat je denkt: waarom ging die persoon nooit met mij uit eten? Nou, omdat hij niet in het stoeltje paste. Iemand met overgewicht loopt tegen zoveel dingen aan waar veel mensen nooit bij stil staan. Dat is ook een reden waarom ik het boek heb geschreven.

Je vertelt in je boek dat je het moeilijk vond om er over te praten. Hoe was / is het om jouw persoonlijke verhaal te vertellen?
Dit is eigenlijk heel makkelijk gegaan. Ik ben altijd open en eerlijk geweest. Ik heb ook gezegd: ‘ik schrijf dit boek, maar op een voorwaarde: alles komt erin en mijn vrouw en zoon mogen ook een stukje schrijven in het boek want dat gebeurt eigenlijk nooit.’ Na RTL Late Night en Edwin Evers is het geëxplodeerd en kreeg ik honderden mails waarin stond dat mensen dachten dat zij de enige waren en dat ze de openhartigheid zo fijn vonden. Er was dus wel behoefte aan. Niemand durft daar over te praten. Dan denk ik: omdat ik een “bekende Nederlander” ben moet ik dingen achterhouden zoals dat ik mijn eigen billen niet kon afvegen. Nee, dat is zo dus dan zeg ik dat ook zo. Het is belangrijk dat mensen daar bij stil staan. Ik heb er geen enkel probleem mee, ik gooi alles eruit. Als ik mensen daar mee kan helpen, dan doe ik dat met liefde. Ik weet dat ik mensen daar mee kan helpen, dus ik schaam me er niet voor. Natuurlijk, ik was te zwaar, toen schaamde ik me wel degelijk en sloot ik mezelf op. Nu niet meer, nu ben ik een andere Mark. Nu vertel ik mijn verhaal om mensen te inspireren, te motiveren en ze te laten weten dat alles mogelijk is. Uiteindelijk moet je het zelf doen. Ik zeg altijd: de strijd begint wanneer je weggaat uit de gym. Je moet zelf de knop omzetten. Mensen zitten soms op het randje en ik hoop dat wanneer mensen dit lezen denken: dit wil ik niet. Dat deze mensen weer gaan bewegen, dat is wat ik wil.

Geniet van het leven en wees positief

 
Wat was de doorslag om af te vallen?
Er was een aantal gebeurtenissen zoals dat ik niet meer kon voetballen met mijn zoontje, mijn vrouw moest mij elke dag helpen aankleden en een van de ergste momenten was dat ik mijn billen niet meer kon schoonvegen. Toen dacht ik: ik kan niet mijn vrouw roepen om te vragen of ze me wil helpen op het toilet. Dat vertikte ik. Dat was het moment dat ik zei dat het echt klaar was. Daarvoor heb ik natuurlijk ook ups een downs gehad. Ik ken het allemaal. De ene keer val je af, dan kom je weer aan en dan val je weer af. Maar dit was echt de druppel. Ik had hier een aantal gebeurtenissen voor nodig gehad. Dat ik niet meer kon voetballen, omdat ik zo moe was na een keer trappen tegen de bal dat ik weer moest zitten was blijkbaar niet genoeg om door te gaan met afvallen want een week later liet ik het weer varen. Het laatste moment was op het toilet. Toen ben ik keihard gaan werken. Toen dacht ik: nu is het echt klaar. Ik deed helemaal niets meer. Ik wilde niet meer zingen, deed geen interviews. Ik kreeg wel aanvragen, maar ik had altijd wel een smoesje waarom ik niet kon. Ziek, druk in de studio. Ik wilde eigenlijk geen mensen meer zien.  Dat wil je niet, dat gun ik niemand. En ik weet dat er heel veel mensen in Nederland zijn die dat hebben. Nogmaals, het boek gaat niet alleen over overgewicht, het kan ook iemand zijn die een burn-out heeft of het leven even niet meer ziet zitten. Dus daarvoor is het boek ook.

Wat is jouw motto?
Wees positief, geniet van elke seconde van het leven. Hoe moeilijk het ook is. Ik heb die zware momenten ook gehad en eens een traantje weggepinkt, maar ik bleef altijd positief. Ik zei altijd: ‘Mark het gaat goedkomen. Je kan dit.’ En ik wist dat ik het kon, want ik weet dat ik een vechter ben geweest. Dat heb ik altijd al van jongs af aan gehad, een vechter zijn. Ik zei vroeger altijd dat ik een beroemde zanger zou worden en in Ahoy zou optreden; dat is allemaal uitgekomen. Ik heb gezegd dat ik een boek zou gaan schrijven om mensen te helpen; ook gelukt. Ik ben nu met mijn eigengym bezig en ik weet dat die er gaat komen. Steeds opnieuw doelen stellen, maar altijd positief blijven. Dat is het middel. Geloven in jezelf, geef nooit op en geniet van het leven. Er is zoveel meer. Je kan wel altijd in het negatieve hangen, maar dan gaat het niet goed. Je neemt je omgeving mee en dat wil je niet. Dat houdt mij sterk en dat heeft mij sterker gemaakt. Ik sta altijd met een lach op. Natuurlijk, ik ben ook wel eens chagrijnig. Maar als er iets negatiefs gebeurd, probeer ik het om te zetten in iets positiefs. Ik blijf er niet in hangen. Positieve mensen wil ik graag om mij heen hebben en dat is wat ik doe. Je voelt van jezelf wel of het klopt, en als het niet klopt: afstand nemen.

Wat is het grootste verschil in jouw leven nu je een totaal andere levensstijl hebt aangenomen?
Ik heb energie voor duizenden! Ik kan weer zo veel. Simpele dingen waar niemand bij stil staat zoals winkelen met mijn gezin, kan ik weer. Mijn zoon en vrouw, zij zijn mijn alles. We kunnen weer samen op vakantie en ik ga weer mee naar familiefeesten want daar ging ik niet meer heen. Ik had altijd een smoesje waarom ik niet mee kon en mijn vrouw moest altijd liegen. Dat is verschrikkelijk en dat vond ze echt niet leuk. Keer op keer moest ze voor me liegen, omdat ik geen zin had om mee te gaan. Zij heeft echt momenten gehad dat ze er over nadacht om met onze relatie te stoppen, omdat ze ongelukkig was op deze manier. Geef haar eens ongelijk, maar ze is nog steeds bij me en daar ben ik enorm blij mee. Mensen zeggen altijd: ‘respect Mark, 80 kilo afgevallen!’ Maar ik antwoord altijd dat het nog mooier is dat mijn vrouw nog steeds bij me is. Dat vergeten heel veel mensen, want het is heel moeilijk om met een verslaafde samen te leven. Of het nou een eet-, drugs- of drankverslaving is, want het is allemaal hetzelfde.

Je wilt altijd meer

Hoe heb je het voor elkaar gekregen om al die tijd dat het zwaar was, toch te blijven lachen?
Je krijgt energie en je gaat je sterker voelen als je je gewicht op de weegschaal naar beneden ziet gaan. Je ziet resultaat, je wordt blij dat je nieuwe kleren kan kopen. Je krijgt complimenten. Daar word je sterker van. Juist als je complimenten krijgt, moet je extra gas geven. Op een gegeven moment voel je het aan jezelf, dat je verandert. Dat gevoel is lekker en op een gegeven moment krijg je een andere “verslaving.” Dat is een sportverslaving en dan wil je naar buiten. Niet om keihard te trainen, want dat hoeft niet altijd. Je kan ook lekker gaan fietsen, dat deed ik ook. Even de mountainbike pakken, lekker naar buiten gaan: heerlijk! Ga naar buiten, frisse lucht.

Nu je die 80 kilo kwijt bent, ben je nu tevreden?
Nee, weet je wat het is? Je wilt altijd meer. Het liefst wil ik uiteindelijk nog 10 tot 15 kilo eraf en ik wil ooit nog de marathon van New York lopen. Vraag me niet wanneer, dat weet ik niet, maar ik ga hem wel lopen! Heel lang geleden ben ik drie keer met radio Rijnmond meegegaan. Zij gingen altijd met een hele ploeg de marathon van New York lopen en dan haalden ze af en toe een artiest erbij. Dat was hen zo goed bevallen dat ik daar drie jaar achtereen naar toe ben gegaan. Nou, dat was een hele happening! Ik kende dat niet. Duizenden mensen stonden daar vrolijk aan de kant van de weg te zingen en ik vond dat zo tof. Ik zag daar zo veel mensen die marathon lopen! Oma’s, opa’s, mensen met één been, mensen met overgewicht. Ik zag ze allemaal voorbij komen en ik toen dacht ik: dat moet ik ook kunnen! Zo is het eigenlijk gekomen. Ik vond het geweldig om mee te maken en ooit ga ik dus de marathon lopen.

Ik kan me voorstellen dat ondanks dat je nu die 80 kilo kwijt bent, het niet gelijk betekent dat die drang naar eten er niet meer is. Hoe ga je met zulke momenten om als je het liefst wilt eten?
Ik hou van lekker eten en dat zal altijd blijven. Ik zeg ook: ‘ik heb levenslang.’ Ik moet altijd opletten, maar ik heb er controle over. Ik eet niet meer zoveel als ik hiervoor deed. Bijvoorbeeld, als ik met mijn gezin op vakantie ga, eet ik gewoon met hen samen, maar ik ga wel ’s morgens naar de gym. Dat zit in mijn systeem. Anders doe ik het niet, dan ga ik niet op vakantie en dat weten ze. Ik ga ’s ochtend zwemmen, of lopen. Die dag geniet ik ook met mijn gezin. Dat wil niet zeggen dat ik pizza eet of dat soort dingen. Dat eet ik niet meer, maar ik kan wel een stukje taart eten. Dan neem ik gewoon een hapje van het taartje van mijn zoon. Dat kan ik allemaal doen, dat is oké, maar de volgende dag train ik wel weer. Ik heb mijn leven aangepast.

Sushi, eigen gym en familie 

Wat zijn jouw favoriete recepten nu, waar kan je jou ’s nachts wakker voor maken? 
Sushi, dat vind ik heerlijk en het is niet slecht. Je moet natuurlijk niet te veel van die rijst eten, maar sushi is zo lekker. Daar kan je me ’s nachts wakker voor maken. Waar ik echt een zwak voor heb is chocola.

Welke plannen en doelen heb je nu nog?
Ik ben nu met een gym bezig. Dit jaar moet mijn eigen gym er komen en natuurlijk met Re-play. We zijn druk bezig met een nieuw album en een nieuwe single die 30 maart is uitgekomen. Allemaal leuke dingen.

In je boek vertel je over je familie en dat eten in jullie familie staat voor gezelligheid en gastvrijheid. Hoe ga jij daar nu mee om? Ze weten het. Iedereen weet het. Vroeger maakte mijn moeder altijd het Surinaamse gerecht pom. Dat is met rijst, kip en groenten en dan at ik drie borden: geen probleem. Nu eet ik een bordje en dan is het klaar. Dan hoeft mijn moeder ook niet te vragen of ik nog een bordje wil. Niemand doet dat. Mijn moeder maakt af en toe ook speciaal voor mij gestoomde groentes, dus dat is heel fijn!

De tips die jij geeft kunnen ook werken voor mensen die niet kampen met obesitas, maar wel een verandering willen in hun leven. Is dat bewust gedaan? 
Ik wilde niet echt een afvalboek schrijven met ‘dit moet je eten.’ Mijn tweede boek wordt een kookboek, maar ik wilde echt vertellen wat ik heb meegemaakt en wat ik er aan heb gedaan. Dus dat kan je bijna bij alles toepassen. Ik heb ook een paar mensen met een burn out gesproken en dat helpt ook, praten. Sommige mensen mailen me ook: ik heb je boek gelezen en ik ga weer wandelen of mensen die het boek geven aan een vriendin die het op dit moment zwaar heeft. 

© Fotograaf Mark Dakriet: Jolanda van der Linden