In juli 2017 hoort paralympisch snowboardkampioen Bibian Mentel dat ze voor de negende keer kanker heeft. Maar Bibian is een knokker en een optimist, met een ijzersterke wil. Haar grootste sportieve droom is dat ze op de Paralympische Spelen in maart 2018 haar olympische titel kan verdedigen. Maar eerst moet ze deze nieuwe tegenslag zien te overwinnen.
Bibian schreef een boek met de titel Kut kanker! De veerkracht waarmee ze zich door teleurstellende diagnoses en akelige behandelingen heenslaat, ontvangt zeer veel lovende reacties. “Dat ervaar ik als een hart onder de riem. De moed niet verliezen helpt mij in mijn herstel. Daarom wil ik me vasthouden aan de positieve dingen in het leven.” Niels Willems van online magazine Lees van bol.com sprak Bibian Mentel over haar boek.
Hoe kom je zo positief?
Ik heb het geluk dat ik ben opgevoed met een moeder die positief in het leven staat en altijd zei dat de zon wel weer achter de wolken vandaan zal komen. Ik heb dat positieve dus van huis uit meegekregen, en ik denk dat ik ook gewoon zelf zo ben. Nu is het voor mij een manier om te overleven.
Je hoort vaak dat je tegen kanker moet vechten. Hoe zie jij dat?
Ik zie het niet als een gevecht. Ik vind dat het verkeerde woord, vechten. Om te overleven ben ik positief. Dat werkt voor mij. Ik kan blij worden van de zon op mijn gezicht of van mijn zoon van 14 die ’s-ochtends even in bed komt knuffelen. Ik kan intens genieten van dat soort dingen. Het zorgt ervoor dat negatieve gedachten mij niet overschaduwen. Ook als het heel vervelend en ruk is, wil ik positief blijven.
Daarmee wil ik niet impliceren dat als je kanker niet overleeft, dat je dan niet positief bent. Want laten we eerlijk zijn, je bent voornamelijk overgeleverd aan artsen. En zoals ook Maarten van der Weijden (die na een periode van kanker Olympisch kampioen werd, NW) zegt, het is vooral een kwestie van geluk hebben dat je het overleeft. En over geluk gesproken, ik heb het geluk mensen om me heen te hebben die me continu positviteit geven.
Ik geloof dat je met positief zijn je je immuunsysteem positief laadt. Ik heb wel gezien dat bij mensen die hun koppie lieten hangen, het snel afgelopen was. Ik wil dat niet. Maar ieder mens is te breken. Er is alleen geen haar op mijn hoofd die toestaat negatief te zijn.
In je boek beschrijf je dat je wel degelijk ook je verdriet pakt. Lukt het ook daardoor om juist positief te blijven?
Ja. Dat doe ik met mijn man. Bij hem laat ik toe om af en toe een potje te janken. En inderdaad, ook daardoor kan ik positief zijn.
Ben je veranderd door die hele periode?
Nee, niet echt. Als snowboarders waren we altijd al van pluk-de-dag, maar ik geniet er nu wel meer van. Ik beleef alles intenser, omdat ik weet dat het leven vergankelijk is. En ik ben bewuster gaan nadenken over het leven.
Maar al heel vroeg, bij mijn amputatie, dacht ik: dit is mij overkomen, ik kies hier niet voor, ik had het liever niet, maar hier moet ik het mee doen, dit is wie ik ben. Het werd daarmee voor mij geen taboe. Ik ben een open boek geworden.
