Merk je een verschil in de beleving van humor in bijvoorbeeld Azië?
“Zo goed ken ik de cultuur niet, maar wat ik wel merk is dat de omstandigheden over het algemeen over hetzelfde zijn. Kinderen zijn kinderen. Waar dan ook. En ze gaan over het algemeen allemaal hetzelfde met het leven om, belanden in dezelfde soort situaties met hun ouders en broertjes en zusjes. Mijn verhalen gaan over vriendschap, huisdieren en school. Dingen waar ieder kind mee te maken heeft en zich dus mee kan identificeren. De boeken geven een universeel kinderleven weer. Al kreeg ik in Azië wel enkele reacties van kinderen dat mijn boeken ze hielpen ontsnappen aan het dagelijkse, veel te drukke bestaan. Ze hebben zoveel huiswerk, dat er weinig ruimte overblijft om te spelen, om kind te kunnen te zijn. De boeken geven een mogelijkheid om even uit die drukte te stappen, in een andere wereld te zijn, om even te leven in jeugd die anders is dan die van hen.”
In hoeverre merk jij iets van ontlezing de afgelopen tien jaar?
“Fortnite en Minecraft zijn natuurlijk geduchte concurrenten. Het is nu alweer moeilijker om kinderen aan het lezen te krijgen dan drie jaar geleden. Maar ik merk dat niet aan de verkoop van mijn boeken. Maar laten we dat over een paar jaar nog maar eens bekijken.”
Blijft het boek in zijn huidige vorm bestaan?
“Ja, dat denk ik wel. Je ziet nu al dat de verkoop van e-books gestabiliseerd is. Een boek op zich een fantastisch stukje technologie. Een verhaal komt beter tot zijn recht op papier dan op een scherm. Met name voor kinderen is het zo belangrijk om een boek in handen te hebben, om het voelen, de bladzijden om te slaan. Begrijpen en tot je door laten dringen wat je leest, gaat veel beter van papier. Het is natuurlijk prima dat je een e-reader meeneemt op vakantie, maar voor kinderen is het van belang een boek in hun hand te hebben. Al is het maar dat je als volwassene kunt terugdenken aan het moment dat je meegenomen werd in een verhaal. Omdat ik veel reis, luister ik graag. En ik lees het nieuws veel, ik denk dat ik wel vijf uur per dag besteed aan het lezen van nieuwsberichten. Het is onrustig in ons land (Amerika, red.). Ik volg op de voet wat er gebeurt.”
Jouw nieuwste boek The Meltdown, dat hier in juni 2019 zal verschijnen, verwerk je voor het eerst iets van actualiteit in het verhaal.
“Er zit zeker een allegorie in het boek, ja. Het gaat over conflicten. Het gaat niet zozeer over politiek, maar de elementen van de huidige problematiek zijn er zeker in verwerkt. Dat heb ik tot op heden nog niet gedaan. Mijn intuïtie zegt me dat we op een punt zijn aanbeland waar we zullen ontdekken wie we werkelijk zijn. Op dit moment bevinden we ons op een dieptepunt. De hele wereld kan dat zien. Nee, het zou geen reden voor mij zijn om te verhuizen, al schaam ik me op dit moment diep voor ons land.”
Voel je je als schrijver, in het bijzonder kinderboekenschrijver, verantwoordelijk om situatie onder de aandacht te brengen?
“Hele goede vraag. Er zijn veel schrijvers die dat zo voelen en zijn veel schrijvers die op die manier ook een zekere invloed kunnen uitoefenen. Ik heb mijn manier daarin nog niet gevonden. Ik probeer vriendelijk en empathisch te zijn voor de mensen om me heen, voor de wereld. Hopelijk kan ik op die manier als een rolmodel fungeren voor zowel mijn kinderen als mijn lezers. Maar ik twijfel er aan of ik mijn karakters moet inzetten om een dergelijke boodschap over te brengen. Het zijn geen mensen van vlees en bloed. Ik wil kinderen met mijn boeken juist ook ontspanning bieden en een raam voor ze openzetten naar een andere wereld die min of meer vrij is van grote, wereldse problemen. Ik weet ook niet of Micky Mouse daar geschikt voor zou zijn.”
Je hebt in een interview gezegd dat je geen herinneringen meer hebt om over te schrijven. Gebruik je nu de herinneringen van je kinderen?
“Nee. Gek he? Maar ik gebruik wel hun wereld, zoals hun leraren en vrienden. Maar niet echt hun eigen herinneringen. Maar nu zij ook ouder worden, kan ik daar ook niet uit putten. Ik maak lange wandelingen in één richting, weg van mijn huis. Als ik een rondje loop en ik ga weer richting huis, dan sluiten mijn hersenen zich af, dan zeggen ze: geen woorden meer. Dus ik loop urenlang in één richting en dan haalt iemand me op en hoop ik dat ik een paar grappen heb bedacht.”
Hoe ervaar je het ouder worden?
“Het stemt me verdrietig. Zeker met tieners lijkt de tijd te versnellen. Vind je niet? Als ik thuis ben, probeer ik echt voor ze te zijn.”
Houdt het schrijven van kinderboeken je jong?
“Het zal zeker helpen. Alles bij elkaar, het verplaatsen in het leven van een jonge jongen, de kinderen die ik ontmoet. Het houdt me scherp. Al merk ik aan mijn lichaam dat het niet meer zo jong is. Ik beweeg langzamer, trager. Voor kort voelde ik me groot kind, nu voel ik me gewoon groot.”
Welke leeftijd zou je het liefst altijd willen behouden?
“42. Jong genoeg om fit te zijn en oud genoeg om de leiding te kunnen nemen.”
42. The answer to everything.
“Haha. Ja. Het antwoord op de ultieme vraag over het Leven, het Universum, en Alles.”*
*Uit het boek The Hitchhiker's Guide to the Galaxy van Douglas Adams.
