Interview met JonArno Lawson over Blommetjes

Een woordloos verhaal

Waarom heb je specifiek voor deze verhaallijn gekozen?
De verhaallijn ontstond heel natuurlijk, na een wandeling met mijn dochter. Ze plukte een klein bloempje uit de scheuren in het cement en vervolgens gaf ze hem weer weg. Deze ervaring herinnerde me eraan aandacht te besteden aan zowel mijn kinderen als de wereld om me heen.

Hoe kwam het dat je met Sydney Smith bent gaan samenwerken?
Onze briljante redacteur, Sheila Barry, kende andere boeken van Sydney en vond hem de perfecte persoon om dit verhaal in beeld tot leven te brengen. Ze had volkomen gelijk.

Blommetjes in Nederland

Hoe voelt het dat Blommetjes nu gepubliceerd wordt in Nederland?
Om in Nederland te worden gepubliceerd is een droom die uitkomt! Ik schrijf zulke interessante e-mails met Wilma Seijbel, de uitgever. Heel bijzonder, want het gebeurt niet altijd dat je contact kunt hebben met de uitgever over een buitenlandse editie. Ze is heel slim en attent.

Wat is je relatie met Nederland?
Ik ben bijna half Nederlands. Mijn familie komt oorspronkelijk uit Deventer. Daarnaast vocht mijn oudoom, Norman Allen, voor de bevrijding van Nederland. Een van de vroegste herinneringen van mijn moeder was dan ook hoe zij haar oom afluisterde, terwijl hij aan haar vader en grootvader vertelde over het leed dat hij tijdens de burgeroorlog in Nederland had meegemaakt. Ze vertelde dat de verhalen zo verschrikkelijk waren dat ze tot op de dag van niet in staat is om de dingen die ze gehoord heeft te herhalen.

Je hebt al veel prijzen gewonnen, vind je het nog steeds verrassend als je een andere prijs wint?
Het winnen van prijzen is altijd verrassend! Dit boek heeft al veel aandacht gehad, maar toen het uitkwam dacht ik dat we geluk zouden hebben als we een paar duizend exemplaren konden verkopen. Ik had geen idee dat het boek het zo goed zou doen en neem dat zeker niet voor lief.

Persoonlijke touch

Verwerk je je eigen ervaringen in de verhalen?
Ik heb de neiging om autobiografisch schrijven. Ik weet niet zeker waarom. Misschien ben ik beter in het opmerken dan in het creëren van verhalen?

Komt er nog een boek aan? En heb je al een idee over het thema daarvan? Gaat het misschien weer over een sociaal probleem?
Er komen een aantal andere boeken aan. Een daar van is ‘Uncle Holland’, losjes gebaseerd op mijn echte oom Holland. Sydney Smith en ik werken ook nog aan een woordloos boek dat binnenkort uitkomt. Ik denk dat het ‘Zandkastelen’ zal worden genoemd, wederom gebaseerd op mijn kinderen. Vijf à zes jaar gelden keek ik naar hoe zij een zandkasteel op een strand bouwde aan de rand van de golven. Keer op keer werd het zandkasteel omgegooid terwijl ze aan het bouwen waren. Ik wilde hen voorstellen hoger op te bouwen, maar iets hield me tegen. Ik realiseerde me dat de dreiging van de zee hen vermaakte, niet het maken van een goede structuur. Als alles goed gaat, is dat wat het boek zal laten zien.

Heb je een bijzondere reactie gekregen op Blommetjes die je met ons zou willen delen?
De reacties waar ik het meest van heb genoten komen van kinderen van de scholen waar ik het boek heb gepresenteerd. Het beeld van de dode vogel brengt altijd herinneringen en verhalen op. Mijn favoriete herinnering kwam van een zes jaar oud meisje, die me vertelde dat ze zich herinnerd dat ze zich een eekhoorn herinnerde die een dode vogel terug naar zijn nest bracht, waar de vogel vervolgens weer tot leven kwam. Ik kon zien dat een aantal klasgenoten haar verhaal in twijfel trokken, maar zij zelf twijfelde er niet aan, dus ik twijfelde ook niet aan haar.

De inspiratie voor mijn verhalen

Heb je zelf kinderen?
Ik heb drie kinderen, ze zijn vijftien, twaalf en zeven. Ik weet niet waar ik zou zijn zonder ze; ze zijn de grootste inspiratie voor mijn verhalen.

Herken je jezelf in de verslaving om constant op je telefoon te kijken.
Het grappige is, ik gebruikte niet eens een mobieltje toen ik het verhaal schreef. Maar ik was omringd door mensen die dat wel deden, dus ik was me goed bewust van het probleem. Het stoorde me dat ouders en verzorgers de hele tijd aan de telefoon waren, zeker op speeltuinen. Tegelijkertijd wist ik dat ik hen niet kon veroordelen, aangezien ik zelf ook in gedachte, en dus afgeleid, was. Er zijn veel manieren om niet op te letten! Maar om jezelf een telefoon te geven, leek me de meest eenvoudige en herkenbare manier om de dagelijkse onoplettendheid van volwassenen te portretteren.