Interview met Karin Slaughter: films, geweld en gruwelen

Terugkeer

Na twee jaar zijn Will en Sara weer terug. Wilde je even over iets anders schrijven?
Ja, dat heb ik expres gedaan. Ik schrijf ontzettend graag over Will en Sara, maar in het laatste boek werden ze heel gelukkig en vorige keer toen Sara heel gelukkig was, moest ik iets verschrikkelijks doen. Ik wilde ze niet zat worden, want ik schrijf graag over ze. Het boek Genadeloos speelt zich af in de jaren 70 en dat vond ik een leuke tijd om over te schrijven, dus ik dacht: ik ga nog een stand-alone schrijven die zich afspeelt in die tijd. Voor Mooie meisjes had ik een geweldig idee en daarna werd het weer tijd om terug te gaan naar Will. Het was zo leuk om weer over ze te schrijven en ik had een goed idee voor het verhaal: in eerdere boeken kende Sara meestal degenen die betrokken waren bij de misdaad, omdat ze in een klein stadje woonde.

In Verborgen schrijf je over huiselijk geweld. Wat was de reden dat je daarover wilde schrijven?
Dat er voor bekende sporters andere regels gelden en ze kunnen met veel meer wegkomen dan dat wij zouden kunnen. Ze slaan en verkrachten vrouwen. Ik wilde aan de orde stellen dat beroemdheden - zoals Bill Cosby - daar gewoon mee wegkomen. Want de mensen denken: je kunt goed voetballen? Dan ben je vast ook een goed mens. Alsof je tegen je automonteur zou zeggen: je bent een goede automonteur, dus natuurlijk sla je je vrouw niet. We vereren die mannen, maar het zijn ook maar gewoon mensen.

Gruwelijke beschrijvingen

Je staat bekend om je gruwelijke, gedetailleerde beschrijvingen. Is er iets waar je niet over zou schrijven? Dat denk ik niet. Je kunt overal over schrijven, zolang je dat maar doet op een verantwoorde manier. Mijn gewelddadige scènes zijn niet opwindend, hopelijk lees je ze niet en denk je: dat moet ik ook gaan doen. Maar ja, mensen lezen ook de bijbel en zeggen dat die ze inspireert tot geweld. Je hebt er geen controle over hoe mensen reageren op wat je schrijft, maar ik wil wel op een verantwoorde manier schrijven. Vooral als vrouw zijnde, want heel lang hebben alleen mannen geschreven over geweld tegen vrouwen. Het werd tijd dat wij ons perspectief ook eens lieten zien. Daardoor zijn de mannen nog beter geworden.

Trends en verfilming

Je zei eerder dat het in de jaren’90 een trend was om over geweld tegen vrouwen te schrijven zonder enige context. In de jaren 00 waren vrouwen zwak of juist een superwoman. Wat denk je dat de trend is in dit decennium?
Tegenwoordig zijn vrouwen geen superhelden meer, ze maken ook gewoon fouten. Ik schrijf graag over mensen die fouten maken, want als je een fout maakt, toon je je ware aard. Dat heb ik bijvoorbeeld bij het personage Lena gedaan. Als zij fouten maakte, werd ze heel erg boos. Als Sara een fout maakt, zegt ze: oké, ik heb een fout gemaakt. Dat geeft ze gewoon toe. Maar Lena wil alles oplossen. We kennen allemaal wel zulke mensen. Maar als schrijver is het een goede manier om te laten zien hoe je echt bent en hoe je personages zijn.

Worden je boeken verfilmd?
Er komt hopelijk een tv-serie. Daar ben ik al een tijdje mee bezig. Het script is net af. Als ik thuiskom, ga ik dat lezen. Maar het duurt allemaal erg lang.

Stand-alone en inspiratie

Waar haal je je inspiratie vandaan?
Ik heb werkelijk geen idee. Ik lees de krant of een onderzoeksrapport, of ik praat met een politieman die me helpt. In dit geval las ik ineens overal verhalen over beroemdheden en sporters die werden beschuldigd van verkrachting. Opeens hoor je er niets meer over en denk je: wat is er gebeurd? Zo gaat dat. Het enige boek waarvan ik weet waar mijn inspiratie vandaan komt, is Mooie meisjes. Ik had een rugblessure en daar had ik pijnstillers voor. Ik rook en drink niet, eigenlijk ben ik maar een saaie auteur. Ik heb ook nog nooit wiet geprobeerd. Maar goed, ik had dus die pijnstillers en daar kreeg ik rare dromen van. Mooie meisjes was een droom. Ik schreef het op en de volgende ochtend dacht ik: dat is echt een goed verhaal. En ik wilde het meteen gaan schrijven.

Waar werk je momenteel aan?
Een stand-alone. Ik heb nog geen titel. Het wordt geen serie. Toen ik Veroordeeld schreef, had ik het gevoel dat dat wel een serie zou worden. Dus uiteindelijk komt daar nog een vervolg op. Dit is een stand-alone en ik vind het een leuk verhaal. Het speelt zich ook af in Georgia, maar in een andere omgeving en het is een ander soort verhaal. Ik ben er blij mee. Maar daarna ga ik weer terug naar Will, want ik ben gek op hem en ik heb een goed idee voor het volgende boek. De stand-alone komt volgend jaar juni uit, dus ik hoop dat mijn lezers geduld met me hebben, omdat ze weer moeten wachten op Will. Maar als ze echte fans zijn, dan lezen ze dit boek ook.