Interview met Meg Rosoff: awards, films en honden

Award

Gefeliciteerd met het winnen van de Astrid Lindgren Memorial Award. Hoe vind je het dat je hebt gewonnen?
Eerst was ik in shock, omdat ik echt nooit had gedacht dat ik de award zou winnen. Ik dacht dat ik de twintigste of dertigste was op de lijst. Nu ben ik er vooral blij mee. Het is geweldig, bijna overweldigend. Ik dacht nog dat ze een fout hadden gemaakt, maar heel veel mensen hebben mooie dingen gezegd over mijn werk.

Weet je al wat je met het geld gaat doen dat je hebt gewonnen?
Een groot gedeelte gaat naar de belasting in Amerika, ook al woon ik in Engeland. Ook wil ik veel geld weggeven. Ik ga het in ieder geval niet allemaal uitgeven aan schoenen. De laatste jaren heb ik ook veel lezingen gegeven op scholen, omdat ik het geld nodig had. Nu heb ik meer vrijheid. Ik wil meer tijd nemen om na te denken en te schrijven. Voor een schrijver is dat het ultieme doel: je geen zorgen te hoeven maken over hoe je nu weer brood op de plank krijgt.

Druk en inspriratie

Je hebt al veel andere prijzen gewonnen. Voel je druk als je schrijft?
Nee, ik voel alleen de druk voor mezelf om het boek goed te schrijven. Als ik begin aan een boek, ben ik altijd bang dat het deze keer niet lukt of dat ik niet meer weet hoe ik een boek moet schrijven. Het moeilijkste is om een idee te krijgen. Soms moet ik lang wachten voordat ik weer een idee heb. Maar als het er dan eenmaal is...

Waar haal je je inspiratie vandaan?
Het maalt gewoon door mijn hoofd, net als een koffiezetapparaat. Het is een mysterieus proces en ik denk soms dat het beter is om er niet teveel over na te denken. De ideeën zijn verborgen in al mijn boeken. Ook al zijn de boeken heel verschillend, ze gaan wel allemaal over hetzelfde: hoe kun je een persoon zijn?. Mijn boeken gaan over de vraag: hoe wordt je volwassen?

Mysterie van volwassenheid

De Engelse krant The Guardian noemde het thema in je boeken ‘het mysterie van volwassenheid’. Waarom schrijf je daar zo graag over?
Omdat het mijn hele leven lang een mysterie voor me was. Ik wist niet hoe je van tiener die thuis bij zijn ouders woont, een volwassene wordt in de grote, boze wereld. Ik dacht dat je iemand verliefd op je moest laten worden, dat je dan een huis moest kopen en kinderen moest krijgen. Geen idee hoe ik dat moest doen. Iedereen vraagt het zich wel eens af, denk ik. Maar ik maakte me er letterlijk zorgen over. Op een gegeven moment dacht ik: misschien moet ik violiste worden. Ik had nog nooit viool gespeeld, dus ik dacht misschien een natuurtalent te zijn. Nu weet ik natuurlijk dat je pas violist kunt worden als je al vanaf jongs af aan speelt en van muziek houdt.

Films en honden

Je boek Hoe ik nu leef is verfilmd. Als Jonathan gaat los verfilmd zou worden, wie zouden dan de hoofdrollen moeten spelen?
Het gaat verfilmd worden. Ik ben nu het script aan het schrijven. De hoofdrol moet worden gespeeld door een jonge Amerikaanse acteur, maar daar ben ik niet zo in thuis. Mijn dochter stuurt me steeds foto’s: wat vind je van hem? Is deze acteur wat? Maar ik weet niet wie het moet worden. Het moet iemand zijn die best knap is, maar ook een beetje wanhopig. Aantrekkelijk, maar ook verloren.

In veel van je boeken komen honden voor. Houd je zoveel van honden?
Ik heb zelf twee honden en ze sluipen steeds vanzelf in mijn boeken. Ze hebben een grappige functie: ze reflecteren menselijk gedrag, want mensen projecteren veel op hun hond. Misschien hebben honden geen gevoelens en zijn honden gewoon honden. Het interesseert mij hoe mensen hun emoties projecteren op dieren. In Mij niet gezien staat de hond Honey symbool voor verdriet. Maar het is niet zo dat ik van tevoren denk: nou, laat ik eens schrijven over een hond die verdriet symboliseert.