De Nederlandse Miriam Lancewood ontmoet tijdens een reis de Nieuw-Zeelandse Peter en besluit met hem in de Nieuw-Zeelandse wildernis te gaan leven. Een heel ander leven dan wat ze in Nederland gewend was. Over haar avonturen schreef ze het boek ‘Mijn leven in de wildernis’. Janneke Siebelink, hoofdredacteur van online magazine lees.bol.com, interviewde haar over hoe het was om als vegetariër te gaan jagen, hoe het is om zonder mobiel te leven en hoe Miriam is veranderd als mens.
“Ik ga mijn eigen weg.”
Hoe was het om weer in Nederland te zijn?
Hartstikke leuk. Omdat mijn familie in Frankrijk woont, ben ik de afgelopen jaren nooit naar Nederland gekomen. Er was geen noodzaak. De laatste keer dat ik in Nederland was, was in 2008. Dus ik vond het hartstikke leuk om daar weer eens rond te rijden.
Maar dan ook meteen in de drukke stad, in Amsterdam. Hoe heb je dat ervaren?
Omdat het zo’n groot contrast is, vind ik het juist extra leuk. Als ze hadden gezegd: nu moet je voor altijd hier leven, dan had ik er vast niet zo’n zin in gehad. Maar het is leuk omdat het van korte duur is.
Wat mis je in de natuur het meest uit de westerse samenleving?
Niet zo heel veel, eigenlijk. Mijn familie natuurlijk, daar heb ik best wel weinig contact mee. En soms ook wel muziek en muziek maken. Ik heb daar geen instrument en ik kan natuurlijk niet mijn gitaar meenemen.
Kennelijk is er ontzettend behoefte om te doen wat jullie doen, want het boek verkoopt ontzettend goed. Mensen zijn geïntrigeerd en willen het diep van binnen, maar hoe komt het dat zo weinig mensen er daadwerkelijk voor kiezen? Is het een angst om heel dicht bij jezelf te komen?
Ja, ook en het is moeilijk om je eigen weg te kiezen. Want iedereen, je ouders, je familie, heeft verwachtingen van jou, en dan moet je zeggen: “ik ga die verwachting niet aan, want ik ga mijn eigen weg kiezen.” Dan moet je dus de mensen van wie je houdt teleur stellen en dat is heel moeilijk. Natuurlijk niet als je een dagje zonder telefoon loopt, maar om helemaal weg te zijn van de maatschappij. Mijn ouders vonden het ook niet leuk dat ze drie maanden lang niet wisten waar ik was en of ik nog leefde. Nu vinden ze het heel leuk, maar in het begin was het even wennen. En toen moest ik toch tegen ze zeggen: “ik ga mijn eigen weg.”
Wat was het kantelpunt dat je besloot dit te gaan doen?
Ik denk Peter. Het gaat al veel langer terug. Elf jaar geleden heb ik hem ontmoet in India en hij leefde op dat moment al heel anders. Hij zei: we kunnen ook op een andere manier leven. Pas vier jaar later gingen we de wildernis in. Voor die tijd zijn we alleen maar aan het reizen geweest en ik heb een jaartje gewerkt als docent in het speciaal onderwijs. Maar dat andere leven begon toen al, eigenlijk.