Wanneer Viora Rebergen te horen krijgt dat ze leukemie heeft staat haar leven op zijn kop. Alles wordt anders. Ze startte een blog waar ze wekelijks een update gaf over hoe het met haar ging. Steeds meer mensen begonnen haar leven en die van haar vriend Joost van Willigenburg te volgen. In hun boek Beter op reis vertellen zij hun verhaal. Niet alleen over Viora die ziek is, maar ook Joost die niet van haar zijde af te slaan is. Wij mochten hun spreken over hun bijzondere verhaal.
Opeens werd kamer 226 een plek waar Viora en Joost dagen, weken en ook maanden zouden doorbrengen. Viora besloot haar fitgirl-account op Instagram om te gooien zodat ze haar ziekteproces kon delen met anderen. Hier haalde ze niet alleen steun uit, anderen haalde ook inspiratie uit haar ontzettende doorzettingsvermogen. Nu zijn Viora en Joost samen te volgen op hun Instagramaccount Be More Unicorn, waar zij dagelijks laten zien dat elke dag een mooie dag is.
Jullie hebben samen het boek Beter op reis geschreven. Waar gaat dit boek over?
Viora: “Je wordt als lezer meegenomen vanaf de diagnose van mijn leukemie tot aan het moment dat wij op wereldreis gaan. Maar ook alles daar tussenin; wat wij als stel meemaken, de zware momenten in het ziekenhuis en ook de positieve kleine dingen. Je leven staat op zijn kop als je zoiets meemaakt, maar met Beter op reis willen we laten zien dat je er zelf iets van kan maken en dat je dat zelf in de hand hebt. Ook hopen we dat mensen er steun of positiviteit uit halen: ‘Wat zeur ik nou?! Ik ben tenminste gezond’.”
Joost: “Wij wilden echt óns verhaal delen; niet mooier en niet spannender dan het was, maar gewoon waar het op staat. Het verhaal van twee jonge mensen uit de stad, wat voor veel mensen herkenbaar en te vergelijken is qua leven. Je hebt een carrière, gaat een huis kopen en je moet alle ballen hooghouden. Maar dan komt ineens de dood om de hoek kijken. Dat is voor veel mensen ver weg, maar helaas ook herkenbaar. Je beseft dat het jou ook kan overkomen.”
Viora: “Van tevoren hadden we bedacht om te schrijven vanuit beide perspectieven. Dat je niet alleen een kijkje krijgt in mijn hoofd, maar ook in die van Joost. Ik denk dat dat voor veel mensen fijn leest. Hoe is het nou om aan de zijlijn te staan? En hoe is het om het zelf te ervaren?”
Hoe ontstond de gedachte om een boek te schrijven?
Viora: “Het idee ontstond toen ik net ziek was geworden. Ik begon een blog bij te houden waar ik schreef wat wij allemaal meemaakten en hoe het met mij ging. Toen we op wereldreis waren en in Oakland zaten, kregen wij een berichtje of we samen een boek wilde schrijven over wat we hebben meegemaakt en over onze reis. Joost vond dat ook meteen een goed plan, want we hadden nog geen plannen gemaakt voor na de terugreis. Het moest gewoon zo zijn.”
Hoe hebben jullie het ervaren om samen te schrijven?
Joost: “Het hele proces hebben wij samen beleefd, dus het was fijn om dat samen opnieuw te beleven. Tijdens het schrijven kwamen er steeds nieuwe momenten naar boven en zeiden we: ‘Oh ja, weet je nog dat we dit hebben gedaan?’. Dat was erg leuk! Maar soms wisten we ook niet meer hoe het precies allemaal in elkaar stak, dus scrolden we door de telefoon met alle foto’s. Voor ons zit het verhaal in onze hoofd, maar de lezer moet natuurlijk een boek lezen met een rode draad en ook termen uit het ziekenhuis begrijpen. We vonden het een uitdaging om dat begrijpelijk op papier te zetten. Maar bovenal fijn om dat juist samen te doen.”
Hoe gaat het nu met jullie?
Viora: “Heel goed eigenlijk! We zijn weer lekker terug in Utrecht, na anderhalf jaar te zijn weggeweest. Mijn arts zei ook dat we lekker op reis moesten gaan en dat hij mij zo snel mogelijk los wilde hebben van het ziekenhuis. Maar dat als ik twijfel, ik altijd kan terugkomen. Als je steeds vaste controles hebt, speelt die angst toch een grote rol omdat je niet weet hoe het ervoor staat. Dat heb ik gelukkig niet meer.”
Er is ontzettend veel gebeurd in jullie leven en vooral in de afgelopen jaren. Jullie stralen zoveel energie en positiviteit uit. Hoe konden én kunnen jullie zo positief blijven ondanks het leven stil werd gezet?
Viora: “Ik denk juist doordat het leven stil werd gezet, we nu weten wat echt belangrijk is in het leven. Dat deden we vanaf het moment toen wij in een overlevingsmodus gingen. We zagen in dat carrière maken en veel geld verdienen niet belangrijk is voor ons. Juist het maken van die wereldreis was hetgeen waar ik steeds naar uitkeek. Maar ook met elkaar zijn als gezin; we hielden elkaar echt op de been.”
Joost: “Ondanks alle ellende zijn er ook veel lichtpuntjes geweest, hoe zwaar de situatie ook was. Je kan niet altijd in zo’n put zitten!”
Viora: “We hadden heel de middag in het ziekenhuis gezeten en waren met de cabrio van mijn moeder gekomen. Dan reden we het ziekenhuis uit en zei ik tegen Joost: ‘Kom, zullen we naar de McDonalds?’. Dan zaten we met het dak open, in de zon een McKroket te eten. Dat soort kleine dingen maakten ons enorm blij. We hebben dat altijd geprobeerd te blijven doen en doen dat nog steeds.”
Joost: “Het is echt niet zo dat we elke ochtend zingend opstaan en blij zijn dat de vogeltjes fluiten. Maar doordat we iets hebben meegemaakt beseffen we wel meer dat we de kleine dingen moeten waarderen. Tuurlijk ergeren wij ons ook weleens aan de was of een trein die vertraging heeft.”
Viora: “We proberen wel altijd een stap terug te doen en te kijken waar we precies over klagen. Het stelt vaak niks voor. Je mag blij zijn dat je gezond bent!”
