Met haar nieuwe boek Negentig dompelt Corinne van der Velden je onder in de nostalgie van de jaren negentig. Een boek vol populaire popcultuur met in ieder jaartal de beleving van acteurs, artiesten en schrijvers. Kortom een portret van de jaren negentig door de ogen van de sterren van toen.
Corinne van der Velden is docent Journalistiek op de Hogeschool van Amsterdam en besloot drie jaar geleden om een boek te gaan schrijven over de jaren negentig. Wij mochten haar interviewen over haar gedachtegang, de nostalgie en het schrijven van een boek.
Hoe ben je op het idee gekomen om over de jaren negentig een boek te schrijven?
“Dat is wel grappig om te vertellen. Ik ben docent Journalistiek en bijna al mijn studenten zijn na het jaar 2000 geboren. Tijdens een les kwamen we op het idee om een van de allereerste tv-programma’s terug te kijken, namelijk Big Brother. Tegenwoordig kun je het eerste seizoen gewoon terugzien op YouTube. Ik wilde mijn studenten laten zien wat ik in mijn jeugd zo geweldig vond en waar iedereen voor mocht opblijven. Tijdens het kijken vonden we het allemaal ontzettend saai, er gebeurde de hele aflevering eigenlijk niks. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik mij ben gaan verdiepen in de jaren negentig. De jaren negentig hebben zoveel ontwikkelingen gekend zoals het internet of mobiele telefoons. Een mega populaire tijd waar nog niemand over geschreven had.”
Als je kijkt naar de gebeurtenissen wat is dan jouw favoriete jaar uit de jaren negentig?
“Dat is het jaar 1996. Ik weet nog heel goed dat de Spice Girls een nummer één hit hadden gescoord met het nummer Wannabe. Daarnaast was dit ook een heel leuk jaar om te schrijven. Ik heb voor dat jaar met een aantal Nederlandse girlsbands gesproken. Het leuke hiervan was dat zij nog nooit hun verhaal hadden gedaan. Tijdens het interview vertelde ze ook over seksisme en dat ze nooit serieus genomen werden. Ik sprak ook met de muziekgroep 2 Brothers on the 4th Floor over discriminatie en racisme. Er zit zoveel meer onder de populaire cultuur die we allemaal kennen.”
Wat uit de jaren negentig zou je graag mee willen nemen in de tijd van nu?
“Wat ik momenteel het meeste mis is het collectieve uit de jaren negentig. Toen zaten we allemaal bij elkaar op een zaterdagavond kijkend naar hetzelfde tv-scherm. Ik kan me ook nog herinneren dat we maar één telefoon hadden in huis. Als ik uitging draaiden ze overal dezelfde muziek en iedereen kende die muziek ook en we spaarden allemaal voor dezelfde Hitzone cd. Tegenwoordig heeft iedereen een Spotify-lijst en bepalen we zelf wanneer we een tv-programma kijken. De maatschappij is veel individueler geworden.”
Zullen we over vijftig jaar ook een nostalgisch gevoel hebben over de tijd van nu?
“Ik denk dat de nostalgie dan heel anders zal zijn dan de nostalgie die we nu hebben voor de jaren negentig. Er zullen vast wel dingen zijn waar we op zullen terug kijken. Momenten zoals: Weet je nog dat we toen zoveel vlees aten? Of dat Netflix net bestond? Maar ik denk niet op het gebied van individuele artiesten. In de jaren negentig kende iedereen de nieuwste hit van Anouk, ook al was dat jouw smaak niet. Nu is dat niet meer, als jij niet van hiphop houdt dan kom je er ook niet snel mee in aanraking. Dit zal ons gevoel van nostalgie wel beïnvloeden.”
Aan welke doelgroep is het boek gericht?
Ten eerste is het boek geschreven voor de millennials. Voor de dertigers en veertigers van nu. Daarnaast is het zeker ook interessant voor bijvoorbeeld vijftigers. Ik denk ook dat de jaren negentig voor veel mensen nog als dichtbij voelt. Carry Slee brengt nog steeds boeken uit. Op YouTube kun je hele concerten en tv-programma’s bekijken. We kunnen het ons nog allemaal indenken.”
Zijn er ook dingen waar je niet trots op bent die in de jaren negentig gebeurd zijn?
“De jaren negentig is het decennium van optimisme. Het internet werd enorm populair, er werd plaats gemaakt voor de euthanasie wetgeving en er was veel ruimte voor technologische uitvindingen. Maar de roze bril waarmee we naar de jaren negentig kijken is ook wel een beetje beslagen. Er ontstonden ook grote verschillen die er bijvoorbeeld voor zorgden dat er ook gezinnen waren die het minder goed kregen. Dit zijn voorbeelden van situaties waar toen niet echt naar gekeken werd omdat het zo goed ging met Nederland.”
Hoe was het om het docentschap te combineren met een boek schrijven?
“Dat was vrij pittig. Ik gaf dan in de ochtend en middag les en sprong daarna in de trein om een VJ van TMF te interviewen. Maar het was natuurlijk ook super om dat te combineren. Zelf leer ik mijn studenten ook om te interviewen of reportages maken, waardoor het heel leuk was om mijn ervaringen met ze te delen. Ik kon goed met mijn studenten sparren en zij hielden mij ook wel scherp. Zij konden dan hun beleving van een onderwerp vertellen en zo had ik ook meerdere invalshoeken.”
Hoe ziet de toekomst er voor jou uit, zie jij jezelf nog een tweede boek schrijven?
“Eerlijk gezegd vind ik het ook een beetje jammer dat het nu voorbij is. Ik heb zoveel avonturen beleefd en ben echt terug gegaan naar de tijd van mijn jeugd. Ik heb gewoon in het penthouse van Kim Holland gezeten, met een kopje thee in mijn hand pratend over pornofilms én de ontwikkeling van het internet, wie maakt dat nou mee? Misschien dat ik over een aantal jaar wel een boek kan schrijven over de zero’s, wie weet.”
© portretfoto: Fjodor Buis
