Het begon allemaal met een weerwolf in De Griezelbus. Normaal wil je die liever niet tegenkomen, maar opeens ontstond er in het hoofd van Paul van Loon een jongetje met een brilletje en wit haar. Gewoon een heel lief jongetje, dat ook nog eens een weerwolf is. Dat jongetje liet Paul niet los en inmiddels we hem kennen als Dolfje Weerwolfje.
De lezers kennen Dolfje nu 25 jaar, maar Paul leeft al 27 jaar met deze jongen. “Hij heette eerst Ralfje”, vertelt de kinderboekenschrijver. Maar die naam bleef niet plakken, dus werd het Dolfje. Dolfje is tegenwoordig altijd bij Paul: “Het is een figuurtje dat elke dag aanwezig is. Ik ben altijd met hem bezig. Hij heeft zelfs invloed op wat ik doe. Zo wilde ik bijvoorbeeld zien hoe hij in Japan zou zijn, dus vloog ik daar in 2019 heen. Ik bekeek allerlei dingen, maakte foto’s en filmde. En vanuit daar kwam De Drakenberg.” Dat is niet de enige reis die Paul maakte vanuit Dolfje’s naam, ook Schotland deed hij aan. “Ik kreeg in 2011 een brief van een jongetje dat geïmmigreerd was naar Schotland. Hij vroeg of Dolfje eens in Schotland zou willen komen. Hij schreef over de bergen en meren. Dat idee liet ik sudderen, maar ik wist niet genoeg van Schotland. En zo ging ik vijf jaar later erheen.”
Een weerwolf in een rolstoel
Door de jaren heen hebben de lezers van Van Loon hem wel vaker geïnspireerd. Zo kwam hij na een optreden in Breda met zijn band (Paul van Loon en andere snuiters) in gesprek met een meisje in een rolstoel. Ze had op hem zitten wachten, zodat ze hem een prangende vraag kon stellen. Bestaan er namelijk ook weerwolven in rolstoelen? “Daar had ik nog nooit over nagedacht. En toen opeens wel.” Net als bij de vraag of Dolfje eens in Schotland zou komen, bleef ook deze vraag lang hangen in het hoofd van de auteur. Tot uiteindelijk het boek Griezelwielen uit zijn vingers schoot.
Zitten, kijken en schrijven
En dat is ook hoe het gaat met de inspiratie van Paul, want waar haalt hij dat toch vandaan na 25 jaar? “Inspiratie is een moeilijk begrip om uit te leggen. Het is vooral een idee en voor de rest is het zitten. Ik kwam eens terug van een vakantie uit Aruba en zat toen in het vliegtuig hoog boven de wolken. Opeens zag ik voor me dat Dolfje werd ontvoerd, door zijn eigen vader nog wel.” Zo’n ideetje schrijft Paul meteen op in het notitieboekje dat hij altijd bij zich draagt. En dan begint het echte schrijven: “Ik ga gewoon zitten en kijken in mijn hoofd. Dan zie ik van alles gebeuren en dat schrijf ik op.”
Voor altijd jong
Dolfje lijkt wel de bron van de eeuwige jeugd gevonden te hebben, want hij blijft altijd 7 jaar oud. “Ik probeer hem niet te erg te veranderen. Hij is het eeuwige kind. Hij wordt niet ouder dan dit”, vertelt Paul. De veranderingen van Dolfje zijn dan ook niet groots. “Hij heeft alleen wat meer zelfvertrouwen gekregen. In het begin gebeurde er iets met hem dat hij niet kende. Dat maakte hem ook wel onzeker. Maar nu weet hij dat het geen probleem is. Zijn familie houdt van hem, ze zullen alles voor hem doen. Hij voelt zich dus beter dan toen, misschien iets dapperder. Hij volbrengt altijd wat er moet gebeuren.” Als Paul over Dolfje vertelt voel je de trots in zijn stem. Misschien zelfs de trots van vader op zoon.
Een leven lang Dolfje Weerwolfje
Als iets 25 jaar al zo groots is, ga je je toch afvragen wat het succes is achter dit personage. Dat blijft Paul een lastige vraag vinden om te antwoorden. Maar hij had toentertijd niet kunnen bedenken dat dit jongetje zo lang bij hem zou blijven. “Ik schreef gewoon. Ik had een verhaal en dat was het. Eerst kon ik niet veel verhalen bedenken bij Dolfje, dus schreef ik wat anders. Maar twee jaar later kwam er een nieuw idee. En hoe langer ik hem kende hoe meer ik zelf benieuwd was welke avonturen hij nog ging beleven”, beschrijft Paul.
Dolfje en de kinderen
“Dolfje is universeel”, legt Paul uit. Misschien daarom ook dat de boeken al in zo’n tien tot vijftien landen vertaald zijn. Het aantal landen weet Paul niet uit zijn hoofd, want dat zijn dingen waar hij niet mee bezig is. Het gaat hem om de verhalen en de kinderen. “Het contact met de kinderen is super leuk! Als ik ergens ben zit ik soms 2 uur te signeren. Dan zie je hoe blij ze zijn met iets kleins. Het is vrij simpel voor mij, maar voor hen betekent het veel.” Het bijzondere is hoe de kinderen aan zijn tafel staan. “De lezers van Dolfje zijn nog steeds hetzelfde als 25 jaar geleden. Ze doen hetzelfde, hebben hetzelfde enthousiasme. Er is niets veranderd”, vertelt hij. De ouders zeggen vaak meer aan tafel dan de kleintjes, maar de reacties zijn even leuk. “Het zijn vooral de verhalen dat de kinderen voorheen niet lazen. En toen ontdekte ze Dolfje! De reacties die ik nu krijg, zijn niet anders dan 25 jaar geleden.”
Beeld: © TUFFCAT MEDIA
Dolfje WeerwolfjeTM © Paul van Loon/illustraties Hugo van Look/all rights reserved Uitgeverij Leopold
