Tomi Adeyemi: "Ik wilde in mijn boek mensen laten zien hoe het was om op die manier te moeten leven."

Ze is pas 23 jaar oud, maar wordt nu al dé nieuwe J.K. Rowling genoemd door Entertainment Weekly. Sinds Bloed en beenderen, het debuut van Tomi Adeyemi uit is, is het een succes. Een verhaal vol magie, maar ook met een duidelijke boodschap.

Je wordt vergeleken met J.K. Rowling én je bent een NYT-bestseller. Hoe voelt dat?
“Ik wilde het eerst niet eens accepteren. Totdat het op de cover van Entertainment Weekly stond. Dus blijkbaar was mijn boek toch wel oké. Weet je wat het is… Iedereen van mijn generatie is opgegroeid met Harry Potter. Die boeken hebben ervoor gezorgd dat ik verliefd werd op magie. Ik kon dus niet anders dan een boek schrijven waarin magie een rol speelt. Het is crazy dat het ertoe heeft geleid dat ik nu word vergeleken met J.K. Rowling. Het voelt nog steeds raar om het hardop te zeggen, but I’ll take it.”

En dat terwijl je nog maar 23 jaar oud bent…
“Ik weet het! Bizar. Je weet dat het mogelijk is, maar als je er al van droomt, vermoed je dat het gebeurt als je 30… 40… of misschien zelfs 45 bent. Dit zag ik niet aankomen.”

Op twitter postte je een filmpje van het moment dat je je boek voor het eerst vast hield. Dat was behoorlijk emotioneel. Wat ging er toen door je heen?
“Het was zo intens. Ik had voor het eerst mijn baby in mijn handen. Al kan ik misschien pas over een jaar of 10 zeggen of dat echt zo was. Maar toch. Ik had het leven gegeven aan iets wat tot dan toe alleen maar in mijn hoofd zat. Tot dat moment voelde het uitgeven van mijn eigen boek als iets dat buiten mijn bereik was, maar op het moment dat ik het vast had, raakten alle emoties me op volle kracht. Ik hield mijn droom, mijn leven in mijn handen. Het was een speciaal moment.”

Je verhaal is enorm populair. Niet alleen omdat het verhaal zo goed is, maar ook vanwege de boodschap. Wat betekent dat voor jou?
“Ik wist van tevoren dat het mogelijk was om met kunst dingen op een bepaalde manier te vertellen. Om meer te vertellen dan op welke andere manier dan ook. Ik wilde écht een verhaal vertellen. Hoewel mijn verhaal hier veel minder speelt, snappen mensen toch waar het om gaat en ze realiseren zich wat er is. Ik kwam in Utrecht bijvoorbeeld een agent tegen. Ik was gelijk om me heen aan het kijken waar ik me kon verstoppen. Terwijl ik hier eigenlijk niet bang hoef te zijn voor de politie. In Amerika is dat wel anders, daar moet ik, als zwarte vrouw, echt oppassen als ik op straat politie tegen kom. Ik wilde in mijn boek mensen laten zien hoe het was om op die manier te moeten leven. Met een constante angst en om je leven eigenlijk niet zeker te zijn. Gezien alle reacties denk ik ook wel dat ik daarin geslaagd ben.”

De karakters in je boek komen bij de lezers tot leven. Je hebt er echt je gevoel in gelegd. Komt dat omdat je er ervaring mee hebt?
“Ja, deels misschien wel. Anderzijds heeft het denk ik ook te maken met het feit dat ik een korte concentratieboog heb. Dat heb ik ook met lezen, dus als ik iets schrijf, dan doe ik dat zodanig dat het mijn aandacht zou vasthouden. Alles moet elkaar op blijven volgen, anders raak ik mijn aandacht kwijt. Door op die manier te schrijven, hoopte ik het verhaal tot leven te brengen. Het is fijn dat dat, volgens mijn lezers, gelukt is.”

Je hebt een Nigeriaans-Amerikaanse achtergrond. Hoe heeft dit invloed gehad op je boek?
“In Nigeria is de opvoeding best intens. We worden opgevoed met de boodschap dat we altijd ons best moeten doen en dat datgene wat we doen met passie moet worden gedaan. Als je erin gelooft dat je het kunt, dan kun je het. Dat heeft er ook voor gezorgd dat ik bleef doorgaan met het bijschaven van dit verhaal. Alles om het zo perfect mogelijk te maken. Als je iets doet, doe het dan goed. Daarbij had ik het gevoel dat ik mijn ouders iets verschuldigd was. Mijn moeder kwam hier rond mijn leeftijd en had toen niks. Ze werkte hard om een leven op te bouwen en voedde mij op. Dat gaf me het gevoel het goed te willen doen voor haar. Ik denk overigens dat elke eerste generatie dat gevoel wel een beetje heeft. Het drijft je ook om dingen goed te willen doen.”

Kun je ons tot slot nog iets vertellen over deel twee?
“Iedereen vraagt daar altijd naar omdat iedereen het einde zo oneerlijk vindt. Normaal gesproken hebben films een behoorlijk open einde, maar boeken niet. Ben ik het verplicht om een gesloten eind te schrijven? Nee, haha! Wat ik je wel kan vertellen is dat je echt niks gemist hebt tussen de regels door en er zal je weer een hoop duidelijk worden in deel twee. Maar dat ga ik jullie nu natuurlijk nog niet vertellen. Jullie honger naar meer informatie is een van de leukste dingen.”

© foto Tomi Adeyemi: Elena Seibert

Wil je altijd op de hoogte zijn van de boeken binnen jouw favoriete genre? Stel je voorkeur in en ontvang updates.