Ish Ait Hamou: naast choreograaf, ook schrijver

Ish Ait Hamou is vooral bekend als choreograaf bij So you think you can dance, maar hij blijkt al sinds zijn tienerjaren te schrijven. Zijn novelle ligt sinds 26 januari in de winkel. Janneke Siebelink interviewde hem in België over zijn novella.

In Leuven zijn 80 fans die jouw boek hebben gekregen, wat is de reden van deze ontmoeting?
Ik vind het ten eerste heel belangrijk om contact te hebben met mijn lezers en ik zou het zonde vinden als ik het enkel in een boekenwinkel zou leggen en zou zeggen: hier is mijn boek. Ik probeer altijd een belevenis te creëren. Als je iemand verliest die je niet kan verliezen speelt zich af op twee belangrijk locaties: het ene is een ziekenhuis, de andere is een treinwagon. De twee hoofdpersonages hebben maar één goed gesprek en die vindt plaats in de treinwagon. Dus ik dacht: Waarom niet een treinwagon afhuren, mensen meenemen die het verhaal voor de eerste keer kunnen lezen en echt het verhaal kunnen beleven. En daarom zijn we in Leuven. Ze hebben het boek gelezen. Iedereen krijgt een hapje en een drankje en dan keren we terug in de trein. Ik stap de trein binnen en dan bespreken we het verhaal.

Dus je hebt nog geen reacties gekregen?
Nee, nog niet veel. Ik zag op mijn telefoon wel een paar berichtjes van: ik heb net je boek gelezen of ik zit in de trein en ik ben er stil van. Ik ben benieuwd naar alle vragen die ik krijg om te beantwoorden. Ik heb ook vragen voor hen. Ik vraag me af welke verbanden zij kunnen leggen tussen zichzelf en de personages, en de visie van de personages. Bijvoorbeeld hoe mensen omgaan met verlies, of hoe bekijken zij de keuzes die ze hebben gemaakt of moeten maken.

Dynamiek en keuzes

Is het bewust als je aan het schrijven bent dat je van iets groots iets wezenlijks maakt?
Een combinatie van beide. Het was in het begin bewust dat ik een heel sterk verhaal wilde schrijven met twee locaties en twee personages met een gesprek. Dat waren mijn criteria om het verhaal te schrijven. Je kunt het oppervlakkig lezen en dan heeft het een betekenis, maar je kunt het ook dieper lezen en dan heeft het een andere betekenis. Dus het is eigenlijk een boek die je in verschillende stadia van je leven zou kunnen lezen en misschien 'betekenis' zou hebben. Het maakt me eigenlijk niet zo veel uit wie het leest. Als ik schrijf, wil ik dat het voor iedereen is en niet zozeer voor jongeren of ouderen. Ik wil dat iedereen er inspiratie uit kan putten, hoe jong of oud hij ook is. Daarom focus ik me op het verhaal en niet op de doelgroep.

Wat heb je bij dit verhaal willen onderzoeken?
Twee zaken eigenlijk. De eerste was de dynamiek tussen onbekende mensen. Hoe gaan vreemden die elkaar nog nooit hebben gezien en elkaar onverwachts voor het eerst ontmoeten om met de aanwezigheid van een ander persoon? Ik vond dat heel interessant en dat vind ik nog steeds. Uiteindelijk ben je altijd omringd door mensen en het is jouw keuze wat je met die mensen gaat doen. Staan ze je in de weg of gaan ze jou helpen? Die keuze moet je iedere dag en ieder moment maken.

Wil jij zo leven, is dat echt een levensvisie voor jou?
Dat probeer ik wel. Alles wat ik in de voorgaande jaren heb geleerd, komt vanuit mensen. Hun ervaringen, levenslessen die ze mij doorgeven, dus ik heb ontzettend veel geleerd van mensen. Daarom vind ik het zo interessant en wil ik het een beetje in de verf zetten, zo van: alsjeblieft, kijk naar de mensen om je heen, want vaak hebben zij een antwoord op de vraag die jijzelf niet zelf kan beantwoorden, en dat vind ik fijn.

De stem en verhalen delen

En ben jij nu een jaar lang ambassadeur van Te Gek?
Ja, hun campagne gaat 26 januari van start en tegelijkertijd komt ook mijn boek uit. Zo proberen we overal waar we naar toe gaan een link te hebben, omdat de thema’s elkaar echt raken. Hun campagnes gaan echt over een stem geven aan mensen die psychische problemen hebben. Dat is een beetje taboe. En mijn personages gaan over je verleden, je problemen een stem geven. Wat gebeurt er als je je problemen een stem geeft en als je in gesprek gaat met iemand anders? Wat gebeurt er met jouw dilemma, wat gebeurt er met jezelf en hoe ziet je toekomst er dan uit?

Dus er komt nog een vierde boek?
Ik schrijf nog altijd heel graag en ik heb het gevoel dat ik interessante personages in mijn hoofd heb die ik graag zou willen delen met mensen. Dus zolang ik dat heb, zal ik waarschijnlijk verder schrijven. Ik weet alleen nog niet wanneer.

Je werd bij je eerste boek al vergeleken met Goethe, en je wordt ook met Khaled Hosseini en met Coelho vergeleken. Hoe zou je zelf je schrijfstijl omschrijven?
Ik heb geen ritme en niet echt een referentie waarvan ik echt kan zeggen: dit is mijn stijl. Ik vertel verhalen en ik houd me eigenlijk niet bezig met stijl.