Joeri reviewt Vechtlust: een leven vol dames, drank en drugs

Mijn naam is Joeri Zwarts. Nooit verlaat ik het huis zonder een boek in mijn tas, tenzij ik op weg ben naar een sportwedstrijd. Maandelijks bespreek ik voor bol.com een sportboek.

Voorbeeld

Van een aantal voetballers wordt soms gezegd dat ze zich buiten de maatschappij wanen. Het vele geld, de vrouwen en de spotlight zou hen naar het hoofd gestegen zijn. Uit die categorie is er geen beter voorbeeld dan Fernando Ricksen. In zijn boek Vechtlust krijg je een heel duidelijke indruk van een ontspoord leven, vol dames, drank en drugs.

Zelfverzekerdheid

Ricksen loopt, voornamelijk in de eerste hoofdstukken, niet over van bescheidenheid. Over zijn periode als A-junior zegt hij bijvoorbeeld: “Bij de nationale jeugdploeg had ik altijd een basisplaats en behoorde ik meestal tot de beste spelers. Dat bedoel ik niet arrogant, dat was gewoon zo.” Over een trainer, die hem als jongeling niet meteen een basisplaats garandeerde, zei hij: “Ik ben wel Fernando Ricksen, hè.” Dat hij halverwege zijn loopbaan als voetballer een miljoenencontract ondertekende, lag dan ook wel in zijn eigen lijn der verwachting. Een andere eigenschap die de rechterflankspeler zichzelf toe-eigent is dat hij gek is. Niet als in krankzinnig, maar als in dwaas gedrag vertonend. Die eigenschap in combinatie met geld kan tot rare capriolen leiden. Zo lees je in Vechtlust dat Ricksen constant vreemdgaat, dronken is of in de stripclub zit. Het knappe is dat zijn prestaties op het veld er een hele tijd niet onder lijden, hij wordt ondanks die levensstijl nota bene aanvoerder van Glasgow Rangers.

Openheid van zaken

Hoewel het moreel gezien misschien niet hoogstaand is wat Ricksen uithaalt, is hij daarover wel extreem open over. In vergelijkbare boeken, zoals Geen Genade, wordt terughoudend omgesprongen met het noemen van namen van hoofdpersonen in anekdotes. Ricksen heeft daar lak aan. Teamgenoten van (Jong) Oranje, Glasgow Rangers en Zenit Sint-Petersbrug bij naam en toenaam genoemd: Andrey Arshavin scheldt politieagenten de huid vol, Patrick Kluivert zit urenlang in een stripclub en Patrick Paauwe beleeft een avontuurtje met een jongedame.

Werkpaard

Met de voorgenoemde clubs achter je naam moet je heel goed kunnen voetballen, zoveel is zeker. Maar de titel Vechtlust is niet willekeurig gekozen. Fernando was een voetballer die het van zijn inzet moest hebben. Doorgaan waar anderen stopten, op (en soms over) het randje van het toelaatbare spelen. Voor die instelling moet je uiterst gemotiveerd zijn, zeker met een sloot alcohol in je kraag. De liefde voor voetbal moet bij hem dan ook diepgeworteld zitten. Het is jammer dat die liefde niet de hoofdmoot vormt. Het is vooral drank, drugs en vrouwen die de klok slaan. Pas in de laatste, geactualiseerde, hoofdstukken komt de liefde voor de bal duidelijk naar voren. Uiterst wrang is het dat hij door zijn ziekte, die passie juist nu niet meer met jeugdspelers kan delen.