Laat me niet vallen: "Vechten tot de laatste prachtige regel."

De openingsscènes in Laat me niet vallen zetten de toon, dit wordt een zwoegende en rauwe roman: "Horace Hopper deed zijn ogen open en keek op de klok, vijf uur ’s morgens." Die dag gaat hij de bergen in om de schapenherder Pedro te bevoorraden. Het is een lange tocht vanaf de ranch van meneer Reese over de slechte wegen met de truck totdat die niet meer verder kan. Te paard moet hij door totdat hij de schapenherder bereikt ergens in de stoffige bergen en binnenlanden van Nevada, waar Horace zijn oorsprong heeft.

Horace wil wegtrekken en zijn dromen najagen, boksen en kampioen worden. Hij laat alles achter en maakt in zijn eentje de busreis naar Tuscon om bokskampioen te worden, een Mexicaanse bokskampioen zonder Mexicaans bloed. Eenmaal daar in het beloofde land, omgeven door verzengende hitte heeft hij enkel een plek om te slapen, een baantje bij een tweedehands autobandenhandel en een slechte trainer. Toch wint hij zijn eerste wedstrijd, voor het eerst van zijn leven voelt hij zich geen verschoppeling of mislukkeling.

Al vlug leert Horace dat hij het soort bokser is dat klappen moet incasseren. En dat is wat wij, zijn verhalen lezend, met hem meevoelen. Horace is standvastig om vol te houden en bokskampioen te worden. Elke dag na een gevecht is hij weer beurs, blauw, gebroken en alleen wakker worden valt hem ongelooflijk zwaar. Horace is een romanticus zegt meneer Reese later, en inderdaad, we kunnen Horace wel een romantische ziel in een getormenteerd leven noemen. Hij moet vechten voor alles, zal niet gewoon eens wat krijgen. Vechten tot de laatste prachtige regel: "en de avond ging verder."

Conclusie

Willy Vlautin laat – anders dan veel andere schrijvers – het falen zien, maar geeft dat falen nog wel een glans mee. Hij gooit benzine op een wreed vuur, maar Vlautin toont met dat vuur wel het allesvernietigende van het leven zelf. Zijn proza is rauw en noodzakelijk op een manier die aan de Nederlandse schrijver Alex Boogers doet denken. Zijn verhalen zijn niet mooi, ze zijn ook niet erg fijn, maar ze moeten wel verteld worden en ze moeten ook gelezen worden. En dat, die onverbiddelijke noodzaak, dat rauwe en dat glanzende, maakt Laat me niet vallen zo’n prachtige roman die we moeten lezen.

Wil je altijd op de hoogte zijn van de boeken binnen jouw favoriete genre? Stel je voorkeur in en ontvang updates.