Christopher Paolini is de auteur van de wereldwijd bekende Erfgoed-serie, die bestaat uit de boeken Eragon, Oudste, Brisingr en Erfenis. Nu keert hij terug naar de wereld van Alagaësia in De drietand, de heks en de draak. Het verhaal volgt Eragon en hoe het met hem gaat na het einde van Erfenis. Het is een langverwacht vervolg op de populaire boekenreeks en Lees Magazine biedt je de mogelijkheid om vast de eerste paar bladzijdes te lezen voordat het boek uit komt!
1. De Angor
De dag was niet best verlopen.
Eragon leunde achterover in zijn stoel en nam een lange teug bramenmede uit de beker die binnen handbereik stond. Een zoete warmte bloeide op in zijn keel, en die bracht herinneringen met zich mee aan bessen plukken op zomerse middagen in de Palancarvallei.
Er trok een steek van heimwee door hem heen.
De mede was het meest positieve wat zijn ontmoeting met Hruthmund, de vertegenwoordiger van de dwergen, had opgeleverd. Een geschenk om de vriendschapsbanden tussen dwergen en Rijders te versterken – dat had Hruthmund althans beweerd.
Eragon snoof. Mooie vriendschap. De hele ontmoeting lang had hij met Hruthmund geruzied over de vraag wanneer de dwergen de beloofde voorraden zouden bezorgen. Hruthmund scheen te denken dat eens in de drie à vier maanden meer dan voldoende was, maar dat was absurd als je naging dat de dwergen dichter bij de Academie woonden dan welk ander volk dan ook. Zelfs Nasuada, helemaal in het westen aan de overkant van de Hadaracwoestijn, slaagde erin elke maand een vracht te sturen.
Ik zal een afspraak moeten maken met Orik om het rechtstreeks met hem te regelen, dacht Eragon. Nog iets om te doen, boven op de schier eindeloze zee van taken die hij al had.
Eragon wierp een steelse blik op de stapels rollen, boeken, landkaarten en losse perkamentvellen waarmee het bureau vóór hem bezaaid was, en die allemaal zijn aandacht vereisten. Hij slaakte een zucht. Wat een deprimerende aanblik. Hij richtte zijn blik naar buiten door de grote, ruw uitgehakte vensters aan de voorkant van de horst. Bundels avondlicht beschenen de winderige vlakten in de diepte, die de berg Arngor omringden. In het noorden en het westen blonk de rivier de Edda als een lint van gehamerd zilver dat over het landschap was gedrapeerd. In de dichtstbijzijnde bocht lagen twee schepen afgemeerd, en vanaf die aanlegsteiger leidde een karrenspoor in zuidelijke richting naar de heuvels rondom de voet van de Arngor.
Eragon had – in samenspraak met Saphira en hun reisgenoten – deze berg uitgekozen als nieuw onderdak voor de Drakenrijders. En het was meer dan alleen onderdak: het was een veilige plek voor de eldunarí en, hopelijk, een geschikt nestgebied voor de volgende generatie draken.
De hoge berg met zijn afgeplatte flank hoorde bij de Beoren, maar oogde alsof hij onderweg was achtergelaten. Hij was kleiner dan die torenhoge reuzen, maar nog altijd vele malen hoger dan de bergen van het Schild, waar Eragon was opgegroeid. Eenzaam en alleen stond hij te midden van de uitgestrekte en grazige oostelijke vlakten, twee weken traag varen voorbij de grens van het eigenlijke Alagaësia.
Ten zuiden van de Arngor was het landschap gerimpeld als een deken en getooid met een ruche van bomen waarvan de bladeren zilverachtig en fel als de schubben van een vis blikkerden in de wind. Verder naar het oosten stonden steile rotswanden, kliffen en enorme zuilen van steen, plat van boven en getooid met woeste begroeiing. Daartussen leefden nomadische stammen van vreemde half-wilden. Eragon had nog nooit zulke mensen meegemaakt. Tot dusver hadden ze geen problemen veroorzaakt, maar hij bleef op zijn hoede.
Zulke verantwoordelijkheden had hij tegenwoordig.
De berg had vele namen. Arngor was Dwergentaal voor ‘witte berg’, en inderdaad: het bovenste een-derde deel was bedekt met sneeuw en ijs, en van een afstandje bekeken stak de berg oogverblindend hel af tegen de groene vlakten Maar hij had in de Dwergentaal ook een oudere, geheime naam. Toen de expeditie onder leiding van Eragon zich vestigde in de voetheuvels rondom de berg, waren er tunnels ontdekt die in de stenen flanken waren uitgegraven met, in runen, de inscriptie Gor Narrveln, wat ‘berg van de edelstenen’ betekende. Een of andere oeroude dwergenclan of -stam had diepe mijnen gegraven in de wortels van de berg.
De dwergen die zich bij Eragons expeditie hadden aangesloten, waren opgetogen geweest over deze ontdekking, en ze hadden lang geredetwist over de vraag wie de mijnen had uitgegraven en wat er nog aan edelstenen te vinden zou zijn.
In de oude taal stond de berg bekend onder de naam Fell Thindare, wat ‘berg van de nacht’ betekende. De elfen konden Eragon niet vertellen waar die naam vandaan kwam, of wat de reden ervoor was, dus gebruikte hij hem zelden. Maar hij had hen ook de naam Vaeta, oftewel ‘hoop’, horen gebruiken. Dat vond hij toepasselijk, aangezien de Drakenrijders de hoop van alle rassen van Alagaësia belichaamden.
De Urgals hadden hun eigen naam voor de berg: Ungvek. Toen Eragon hun vroeg wat dat betekende, beweerden ze dat het Urgaltaal was voor ‘koppig’. Maar hij had zo zijn twijfels. Dan waren er nog de mensen. Hen had Eragon al die namen door elkaar horen gebruiken, maar ze noemden de berg soms ook de Rijpe Piek, en hij vermoedde dat de marskramers die term vaak gekscherend gebruikten.
Zelf vond Eragon ‘Arn Gar’ het mooist klinken, maar hij behandelde alle namen met het gepaste respect. De verwarring waarmee die waren omgeven, reflecteerde de toestand binnen de Academie: het was een mengelmoes van volkeren, culturen en tegenstrijdige doelstellingen, en het stof was nog lang niet neergedaald...
