Verwachtingen
Ik was alleenstaand, hetero en vrouw. Toen ik in 2011 dertig werd, had ik nog steeds het idee dat mijn seksuele expeditie uiteindelijk een eindbestemming zou bereiken, als een monorail die voortglijdt naar een halte bij Epcot. Ik zou uitstappen en mezelf tegenover een ander menselijk wezen bevinden en daar zouden we blijven op ons definitieve levenspost: de toekomst.
Ik heb er niet voor gekozen om vrijgezel te zijn, maar liefde is zeldzaam en dikwijls onbeantwoord. Zonder liefde zag ik geen reden om me voorgoed aan een speciale plek te binden. Liefde bepaalt hoe mensen zich in de wereld positioneren. Omdat ze voor mensen onlosmakelijk verbonden is aan hun langetermijnplanning, beschouwt mijn omgeving haar als een eschatologisch, in alle opzichten messiaanse gebeurtenis. Mijn vrienden zijn er heilig van overtuigd dat ze voor mij op een dag zal komen, alsof liefde iets is wat het universum aan eenieder van ons verschuldigd is en waaraan geen mens kan ontsnappen.
Ik heb liefde gekend, maar juist daarom weet ik hoe onmachtig ik ben om haar op te wekken of haar continuïteit te verzekeren. Toch bleef ik nog mijn toekomstbeeld koesteren, dat ik zag als de standaarduitkomst van mijn seksuele leven en meer als een bestemming dan als een keuze. Het beeld bleef als een kleinood in mijn gedachten hangen, ongevoelig voor de feitelijke turbulentie van mijn lotgevallen, een kristalhelder aankomstpunt. Maar ik wist dat liefde niet voor iedereen kwam, en naarmate ik ouder werd, begon ik me zorgen te maken dat ze voor mij niet zou komen.
Er gingen een of twee jaren voorbij met een vriendje, en dan een of twee jaren zonder. In de tijd tussen de vriendjes deelde ik soms het bed met een vriend. Na een aantal jaren hadden veel van mijn vrienden eveneens elkaars bed gedeeld. Affecties ontstonden en eindigden, wat gepaard kon gaan met explosieve blijken van verdriet of tijdelijke gekte, maar meestentijds zonder ophef. We waren zielen die door het voorgeborchte f ladderden, over elkaar heen buitelend als droge bladeren, in afwachting van de koperen trompetten en kerkklokken van het eschaton.
De woorden waarmee we deze relaties beschrijven voldoen niet aan de doelstelling van begripsomschrijving. Deze relaties hebben als saillante eigenschap dat je ze hebt terwijl je alleen bent, maar niemand weet hoe je dergelijke betrekkeningen moet noemen. ‘Iets met elkaar hebben’ impliceer t dat het ontmoetingen zijn zonder vaste routine of plichtplegingen. De aanduiding ‘minnaars’ is ouderwets en vaak zijn we met degenen met wie we seks hebben gewoon bevriend of zelfs ‘alleen maar vrienden’. In de regel noemen we deze manier van met elkaar omgaan ‘daten’, een woord dat we voor van alles gebruiken, van onenightstands tot relaties van meerdere jaren. Mensen die daten zijn alleenstaand ‒ maar in de Angelsaksische wereld betekent ‘iemand daten’ vaste verkering hebben. ‘Alleenstaand’ heeft ook zijn specificiteit verloren: het kan ongetrouwd betekenen, zoals op het belastingformulier; maar ongetrouwde mensen zijn soms niet alleenstaand maar ‘hebben een relatie’, waarmee een tijdelijk engagement wordt bedoeld dat we niet met één enkel woord kunnen omschrijven. De beschrijvingen ‘vriend’, ‘vriendin’, ‘partner’ impliceren engagement en intentie en voldoen daarom slechts in bepaalde gevallen. Een vriend had het over een ‘niet-ex’ met wie hij een jaar lang een ‘niet-relatie’ had gehad.
Onze relaties zijn veranderd, maar onze taal niet. Door te praten alsof er niets is veranderd, geven de woorden die we gebruiken ons het gevoel uit de pas te lopen. Velen van ons willen niets liever dan een nieuwe term voor onze nieuwe relatievorm verzinnen alsof dat, iets beters zal opleveren dan de vertrouwde termen. Sommigen proberen neologismen. De meesten vermijden die. We bevinden ons hier per ongeluk, niet opzettelijk. Wat we ook doen, niemand die ik ken stelt dat voor als een ‘lifestylekeuze’. Alleenstaande zijn in New York en sporadisch seksuele relaties onderhouden met een aantal kennissen wordt door niemand als een ‘seksuele identiteit’ beschreven. Ik beschouw mijn situatie als een voorlopige status, waaraan met de komst van liefde een einde zal komen.
