Schrijver en acteur Lykele Muus debuteerde in 2015 met Eland en ontving lovende reacties. Geen wonder dat de druk hoog lag toen hij deze maand We doen wat we kunnen uitbracht. Een aangrijpend verhaal, vol keuzes die je zelf nooit zou willen maken. Hij vroeg zich af: wat blijft er van jezelf en je relatie over als je kind dreigt weg te vallen?
Zeeuws ongeluk
We doen wat we kunnen speelt zich af in Zeeland, waar twee bevriende gezinnen een vakantiehuisje aan zee delen. De veertienjarigen Madelon en Elisa zijn over hun oren verliefd op Taco, die hen maar wat graag meeneemt voor een ritje met een quad. Maar dan gaat het mis: het voertuig vliegt over de kop en de twee vriendinnen belanden in het plaatselijke ziekenhuis. Waar Madelon er met een paar gebroken ribben goed vanaf lijkt te zijn gekomen, ligt Elisa in een coma. Voor haar ziet het er niet naar uit dat ze nog wakker zal worden.
Steun
Daar zitten ze dan, in het ziekenhuis. Maar hoe blij mag je zijn dat het naar omstandigheden goed gaat met jouw kind, wanneer de ander een levenloze ‘pop’ blijkt te zijn? Kan je elkaar dan nog de steun geven die nodig is? Door de korte hoofdstukken en simpele, vlotte dialogen tussen de ouders leest het boek makkelijk weg. Dat neemt echter niet weg dat de personages in het boek veel diepgang hebben. Ik leefde tijdens het lezen enorm met ze mee. Wat gaat er gebeuren met de kinderen in het ziekenhuis? Wordt Elisa nog wel wakker?
Onmogelijke keuze
Maar dan slaan de verhoudingen om. Met Madelon gaat het helemaal niet zo goed als gedacht. Ze heeft een donorhart nodig om te kunnen overleven. Omdat kinderharten niet voor het oprapen liggen, wordt al snel gekeken naar het gezonde hart van de bewusteloze Elisa. Onder extreme tijdsdruk worden de ouders van beide meisjes voor een onmogelijke keuze gesteld. Wat zou jij doen, als je beste vrienden je vragen jouw dochter op te offeren voor het welzijn van die van hun? Wat blijft er van jou en van je relatie over als je kind er niet meer is?
Confronterend en hartverscheurend
Deze vragen zorgen voor een emotioneel boek, vol confronterende vragen en hartverscheurende keuzes. Wat goed is aan We doen wat we kunnen, is dat Lykele Muus verhalend vertelt. De emotie druipt niet van de pagina’s, maar door zijn meeslepende schrijfstijl kun je je goed inleven in zijn personages. Onhandig is wel het gebrek aan interpunctie tijdens de dialogen. Het onderscheid tussen een gesprek en gedachtegang kan lastig worden herkend.
Grote verwachtingen
We doen wat we kunnen is goed geschreven, heeft veelzijdige personages met veel diepgang en trekt je in het verhaal. De thema’s van dit boek zijn niet bepaald licht te noemen. Wat gebeurt er met je relatie als je kind er niet meer is? En zou je de keuze kunnen maken om jouw kind op te offeren, om die van een ander te redden? Die heftige materie is het lezen meer dan waard. Muus wekt, net als bij zijn debuut Eland, grote verwachtingen voor zijn toekomstige boeken.
