Mariska reviewt Ik moet je iets heel jammers vertellen

Kinderboekenrecensent Mariska geeft haar mening over Silvester ...en de bizarre verhuizing. Zelf is ze docent Nederlands op het VMBO, getrouwd en moeder van een prachtige zoon. Een druk leven, dus soms is het even tijd voor ontspanning

Ik moet je iets heel jammers vertellen

In 1994 durfde Arno Bohlmeijer het aan om over een zeer gevoelig onderwerp te schrijven: de dood. De waardering voor dit boek stijgt op het moment dat je weet dat dit een autobiografisch verhaal is: Arno heeft de dood van dichtbij meegemaakt toen hij, met zijn vrouw en twee dochters van 6 en 9 jaar, een auto-ongeluk kreeg. In dit boek heeft hij deze hele gebeurtenis vanuit de ogen van zijn dochter van 9 jaar beschreven.

Eerste indruk

Aanvankelijk schrok ik enorm toen ik begon met lezen. Het is een erg heftig verhaal, ondanks dat het vanuit een kind wordt verteld. Als kind je moeder verliezen, je moeder die zorgt voor veel veiligheid in je nog jonge leven. Als docent en moeder greep dit beeld me erg aan. Gedurende het lezen heb ik dan ook veel weerstand gevoeld: waarom laat je dit boek lezen aan een kind? Toch is er iets in het boek dat aanspreekt en dat ervoor zorgt dat veel kinderen het lezen. De eerste druk verscheen in 1994 en nu, in 2015, wordt het boek opnieuw uitgegeven.

Rozemarijn

Verhaal van haar
In dit boek staat Rozemarijn centraal. Rozemarijn is 9 jaar op het moment dat het auto- ongeluk gebeurt. Haar vader kijkt even niet goed uit en ziet een bocht over het hoofd. Alle gezinsleden belanden in het ziekenhuis. Rozemarijn, haar vader en haar zusje in het ziekenhuis in Zutphen. De moeder van Rozemarijn ligt in het ziekenhuis in Deventer. Het is een spannende en onzekere tijd voor haar. Ze heeft veel vragen, niet alleen over haar eigen gezondheid maar ook over hoe het met haar ouders en haar zusje gaat. Al snel blijkt dat het met Rozemarijn, haar zusje Phebe en haar vader wel weer goedkomt, maar over haar moeder hoort ze maar niets. Tot het moment dat haar vader haar vertelt dat mama niet meer beter wordt. Het boek beschrijft het hele proces dat Rozemarijn meemaakt in het ziekenhuis.

Geschikt of ongeschikt?
De gevoelens en gedachtes van Rozemarijn spreken mij erg aan, maar zijn tegelijkertijd ook erg confronterend. Ik probeer me steeds in te denken hoe ik als kind zou hebben gereageerd op dit verhaal. Ik weet het echt niet… Het vertelt me aan de ene kant dat ik een enorme waardering heb voor de schrijver. Aan de andere kant zou ik ook een bepaalde angst hebben op het moment dat ik een kind dit verhaal zou laten lezen. Het boek is geschikt voor kinderen vanaf 9 jaar en persoonlijk vind ik dat best wel jong. Zijn zulke jonge kinderen al in staat om om te gaan met zulke heftige onderwerpen? Het boek zou wel heel erg geschikt kunnen zijn om jongeren te laten kennismaken met het thema. Ik ben van mening dat dit boek vraagt om gesprek met het kind. Dit om het verhaal een plekje te kunnen geven.

Onder de indruk

Daar waar je andere boeken als leuk, spannend of mooi kan betitelen, vind ik dat dit boek tekort wordt gedaan als ik het zo zou beschrijven. Ik zou het meer als indrukwekkend willen beschrijven. Een indrukwekkend verhaal dat voor kinderen vanaf 9 jaar gelezen kan worden. Een uiterste leeftijd? Nee, die kan ik niet aangeven. Ik denk dat ook op het voortgezet onderwijs jongeren kunnen zijn die dit boek kunnen lezen. Waarschijnlijk zal dit verhaal meer worden gelezen door meiden, omdat dergelijke onderwerpen meer bij hen aanspreken. Een mooi verhaal, hoopgevende uitspraken en ondanks het verdriet: mooie en dankbare momenten. Een waargebeurd verhaal dat als steun voor kinderen kan dienen. Chapeau voor vader Bohlmeijer, die dit helaas van dichtbij mee moest maken!