‘Ja, het is moeilijk om je eigen weg te kiezen. Want iedereen, je ouders, je familie, heeft verwachtingen van jou en dan moet je zeggen: “ik ga die verwachting niet aan, want ik ga mijn eigen weg kiezen.” Dan moet je dus de mensen van wie je houdt teleurstellen en dat is heel moeilijk. Natuurlijk niet als je een dagje zonder telefoon loopt, maar om helemaal weg te zijn van de maatschappij. Mijn ouders vonden het ook niet bepaald prettig dat ze drie maanden lang niet wisten waar ik was en of ik nog leefde. Nu hebben ze er vrede mee.’
Van alles naar niks. Of is het juist andersom?
De Nederlandse Miriam Lancewood ontmoet tijdens een reis de Nieuw-Zeelandse Peter en besluit met hem in de Nieuw-Zeelandse wildernis te gaan leven, samen met haar geliefde Peter. Een heel ander leven dan wat ze in Nederland gewend was. Over haar avonturen schreef ze het boek ‘Mijn leven in de wildernis’.
Miriam: ‘Elf jaar geleden heb ik Peter ontmoet in India en hij leefde op dat moment al heel anders. Hij zei: we kunnen ook op een andere manier leven. Vier jaar later gingen we de wildernis in. Voor die tijd zijn we alleen maar aan het reizen geweest en ik heb een jaartje gewerkt als docent in het speciaal onderwijs. Maar dat andere leven begon toen al, eigenlijk. Ik moest helemaal tot rust komen, tot ik in hetzelfde ritme was als van de natuur. De natuur is veel langzamer dan onze geest. Na twee weken zat ik een beetje in hetzelfde ritme en voelde ik me verbonden met de natuur. Maar ja, veel mensen gaan niet langer dan twee weken op vakantie. In die eerste twee weken voel ik me onrustig en verveel ik me dood. Verveling hangt samen met een snelle geest. Dan denk je: jeetje, daar zitten we dan. We hebben niks te doen. Paniek!’
Geen spijt
Miriam leert dat veiligheid een illusie is. Ze voelt me niet veiliger als ze een huis, een gezin en een baan heeft. Ze ontdekt dat veiligheid vooral in jezelf zit. Ze vertelt dat er al die jaren een innerlijke kracht in haar is gegroeid die niet wordt beïnvloed door beledigingen of complimenten. De wildernis heeft haar geleerd om helemaal open en heel erg kwetsbaar te zijn: ‘Dat is een innerlijke kracht die niemand kan afpakken. Peter zei een keer dat hij te oud is om nog dingen te doen die hij niet echt wil doen. Hij is nu 63 en er kan van alles gebeuren. Op die leeftijd zijn er mensen die een hartaanval krijgen en onverwachts doodgaan. Peter is gezond, maar vanwege zijn leeftijd vindt hij het leven niet vanzelfsprekend. Dat is een goede les voor mij, want ook al ben ik pas 33, ook ik zou het leven niet vanzelfsprekend moeten vinden. Je leven kan om wat voor reden dan ook afgelopen zijn en ik wil nergens spijt van hebben.’
