Aaf Brandt Corstius praat over Trouwboekje: “Al die mogelijkheden maken het ook lastiger”

Het leek zo makkelijk: een bruidsjurk, een locatie, die tweehonderd houten witte klapstoeltjes die overal op Pinterest staan, een ring, een jawoord en wat tranen. Maar hoewel ze net niet in een echte bridezilla veranderde in de aanloop naar haar bruiloft, bleek Aaf Brandt Corstius toch niet immuun voor de stress, de tranen, de ontroering en de oprechte gekte die zich kunnen voordoen tijdens het voorbereiden. Gelukkig kwam het op de dag zelf meer dan goed en vond Aaf haar bruiloft zo leuk dat ze het best nog een keer zou willen doen, met behulp van alle tips in Trouwboekje. De grappigste columniste van Nederland over de perfecte voorbereiding op je bruiloft.

Inmiddels zijn jij en Gijs alweer anderhalf jaar getrouwd en zijn al 12,5 jaar bij elkaar. Waarom trouwden jullie niet eerder?
“Er zat acht jaar tussen het aanzoek en de bruiloft. Dat had er mee te maken dat Gijs mij ten huwelijk vroeg terwijl ik lag te bevallen van ons eerste kind. Het was twaalf december. Plotseling zei Gijs: “12-12 is ook wel een mooie dag om iets anders te doen.” Ik was niet helemaal helder. Ik had geen idee wat hij bedoelde, ik knikte maar. “Ik bedoel eigenlijk om te trouwen.” Dat vond ik zo lief, natuurlijk zei ik meteen ja! Maar de maanden daarna waren druk, vol en zonder slaap. Pas na een half jaar herinnerde ik me weer dat hij een aanzoek had gedaan en dat we gingen trouwen. Een jaar later kwam echter ons tweede kindje. Ik was dik van de bevallingen. Twee kleine kinderen. Geen ideale situatie om te trouwen. Het plan kwam stil te liggen. Vorig jaar waren de kinderen zes en zeven en toen hebben we het gedaan. Trouwen vond ik eigenlijk ook niet zo belangrijk in eerste instantie. We zijn toch voor altijd met elkaar verbonden dankzij onze kinderen.”

Het is nog relatief kort geleden, maar zou je achteraf gezien dingen anders hebben gedaan met de wetenschap van nu?
“Aan de dag zelf zou ik niets willen veranderen. Die was prachtig en perfect. Wel zou ik wat minder willen hebben gestrest op voorhand en nog meer hebben genoten van de voorbereidingen. Het komt namelijk wel goed, maar dat weet je op dat moment natuurlijk niet. Vlak voor de bruiloft verhoogde een vriendin van mij de druk nog wat door te zeggen dat het toch een soort show is die je opvoert voor je vrienden en familie. En die show moet wel goed zijn. En zo voelde het ook: dat ik moest zorgen dat die dag helemaal op en top perfect zou zijn. Niet eens voor mezelf, maar voor alle gasten.”

Jullie kinderen waren er ook bij.
“Ja! En Gijs heeft ook nog twee kinderen uit zijn vorige relatie, dus er waren vier kinderen. Op voorhand had ik me dat niet gerealiseerd, maar achteraf dacht ik: we zijn nu echt als gezin getrouwd. Dat was mooi. We waren al heel saamhorig, de kinderen zien elkaar echt als broers en zussen, niet als ‘half’. Ze zijn gek op elkaar. Maar als je dat op zo’n dag dan ook echt uitspreekt naar elkaar, dat is wel heel bijzonder. De kinderen van Gijs hadden zelfs een speech voor mij geschreven.”

Jouw ouders waren er daarentegen niet bij.
“Mijn ouders zijn er allebei niet meer. Mijn moeder overleed al toen ik nog maar zes was. Maar deze situatie bracht ook weer iets komisch met zich mee, omdat het als gevolg had dat de moeder van Gijs steeds ‘de enige overlevende ouder’ werd genoemd door de ambtenaar. Natuurlijk wil je dat je ouders er bij zijn, maar het was vooral op voorhand dat ik mijn moeder erg miste. Ik was bruidsjurken aan het passen en ik had de kapitale fout gemaakt om in mijn eentje naar een winkel te gaan. Daar moest ik vijfhonderd knoopjes op mijn rug proberen dicht te maken terwijl in het hokje naast mij een beeldschone, piepjonge bruid door haar moeder alsmaar werd verzekerd dat ‘alles haar stond’ – wat ook zo was. Confronterend. Niet alleen omdat mijn moeder er niet meer was, maar ook omdat lang niet alles mij staat. Ik ben huilend die winkel uitgerend. Gelukkig heb ik een hele lieve schoonzus. Zij vond het ontzettend leuk om mij te helpen, want ze is dol op jurken passen en over kleding filosoferen. Ze was ook niet te beroerd om eens te kijken hoe twee aan elkaar geknoopte H&M-bohemienjurken stonden (raar), hoe een sleep eruit zag (ze zette een witte rok op mijn hoofd) of welke schoenen bij wat stonden. En ze werd niet wanhopig toen ik haar op een dag voor de bruiloft ineens facetimede uit de Bijenkorf met een heel andere jurk aan. Ook belangrijk: ze was kritisch. Ze was de jurkenconfidante van mijn dromen.”

In een interview zegt Gijs dat de vroege dood van jouw moeder het besef heeft versterkt dat je het doen van leuke dingen niet moet uitstellen. Hoe vertaalt zich dat door in jullie leven?
“Veel mensen realiseren zich dat het leven kort is, maar kinderen hebben dat niet in de gaten. Als kind duurt altijd alles heel lang. Ik was een kind toen zij overleed en ik zag dus al op jonge leeftijd dat het opeens zomaar voorbij kan zijn. Die bewustwording heeft mij wel een zekere haast gegeven. Ik was bijvoorbeeld al op mijn twintigste er helemaal klaar voor om kinderen te krijgen. Ik kwam niemand tegen om een gezin mee te stichten, dus dat lukte niet, maar ik wilde wel al heel jong moeder worden. Ook in mijn werk had ik haast, ik zei overal ja op. Dat is niet verkeerd, maar het is ook wel gezond om soms een paar stappen terug te doen. Even stil te staan bij waarom. Ik geloof dat ik daar nu een beetje beter in begin te worden. Overigens kijk ik er wel erg naar uit om oma te worden. Mijn stiefdochter is bijna 18. Ik zeg regelmatig tegen haar dat ze geen tienermoeder hóeft te worden, maar dat het wel mág. En dan zorgen wij gewoon voor die baby.”

Welke vrouw is een rolmodel in jouw leven?
“Ik ben op dit moment Mijn verhaal van Michelle Obama aan het lezen. Fantastisch! In dit heerlijke boek beschrijft ze onder meer de beginjaren van haar huwelijk, waarin ze probeert een evenwicht te vinden tussen haar werk en gezin enerzijds, en de snel verlopende politieke carrière van haar man anderzijds. Ze beschrijft in de eerste paar hoofdstukken haar eigen moeder op een hele mooie manier. Het is een rustige vrouw, die haar leven in het teken van haar kinderen stelt. Ze beschrijft hoe haar moeder omging met haar ambities, haar intelligentie, haar temperament. Zo’n moeder zou ik ook wel willen zijn.”

Hoe wist je dat Gijs de ware is?
“Oh haha! Hoe wist ik dat? Hij interviewde mij, het was eenzelfde setting, op een podium – wie weet wat er nog kan gebeuren, Janneke! We hadden een klik, dezelfde soort humor. Na het interview dronken we nog wat. Ik vond hem meteen erg leuk. Het begint wat mij betreft bij met elkaar kunnen lachen. Ik denk dat humor een belangrijk ingrediënt is voor een goede relatie. En elkaar volledig accepteren zoals je bent. Gijs kan dat overigens beter dan ik. Ik denk nog weleens: wees nou een beetje meer iemand anders. Maar dat kan gewoon niet. Zeker niet als je allebei boven de veertig bent.”

Hebben jullie weleens ruzie?
“Ja, natuurlijk! Lijkt me ook heel gezond. Vaak hangt het ook wel een beetje samen met mijn manische manier van dingen willen organiseren en het gevoel dat het dan ook allemaal op mij neerkomt. Ik heb wel een keer gelezen dat je in ieder geval nooit boos moet gaan slapen. Dat is wel een keer gebeurd. Ik deed geen oog dicht. We leggen het altijd bij voordat we naar bed gaan. We zijn allebei redelijk opvliegend, maar we kunnen het ook snel weer goedmaken. Mijn vader was zo, mijn broer en mijn zus zijn zo. Ik kom uit een temperamentvolle familie. Mijn dochter is ook zo. Alleen onze zoon is wel chill.”

Wat was een van de meest ontluisterende onderdelen van het trouwen?
“Ik denk het bezoekje aan de notaris. Denk niet dat het saai is. Het was eerder een beetje pittig, want bij de notaris moet je dingen vastleggen voor het geval je gaat scheiden. Te midden van al het (meestal) gezellige geplan en geregel, moet je naar een notariskantoor en heel precies uitspreken wat je elkaar gunt en niet gunt in het geval van een scheiding. En dan kost een notaris ook nog geld! Mijn tip? Plan na je bezoek aan de notaris een extra uurtje in om samen koffie te drinken om de hoek. Want het is best wat informatie die je te verstouwen krijgt, en het zijn ook best ongezellige wat-als-scenario’s. Dan is het wel prettig om even hand in hand in een cafeetje te zitten en dat allemaal te verteren.”

De aanloop naar de bruiloft is bepaald niet de meest romantische periode in het leven van geliefden, zo schrijf je in Trouwboekje. Wat heb je over jezelf geleerd van deze periode?
“Ik heb honderden programma’s bekeken waarin vrouwen zich misdroegen en ik dacht ‘oh zo word ik echt niet. Ik ben namelijk een hele relaxte vrouw’. Maar in de praktijk liep dat dan toch een beetje anders. Op een gegeven moment hoor ik mezelf praten met de cateraar over de breedte van de tafels… Ik zei dat ik wel wilde dat mensen elkaar goed kunnen verstaan als je aan tafel zitten. He? Wacht even. Hou ik me hier nu echt mee bezig? Ben ik nu werkelijk op dit niveau aan het micromanagen? Aan de andere kant: niemand anders deed het.”

Is trouwen nu anders dan dertig, veertig jaar geleden?
“Nu is veel meer mogelijk. En alles mag. Desnoods ga je in je joggingspak trouwen. Je kunt honderd mensen uitnodigen of niemand. Al die mogelijkheden maken het ook lastiger. Al die keuzes. Er is geen vast stramien meer. Geen richtlijnen meer om aan vast te houden. Wij hadden bijvoorbeeld ‘gewoon’ een ambtenaar. Dat vonden sommigen maar gek. Je moet tegenwoordig zelf iemand uitzoeken, iemand die jullie kent en die moet dan buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand (BABS) worden – dan ben je trouwambtenaar voor een dag. Maar dat wilden wij helemaal niet. Het leek ons wel leuk, iemand die ons niet zo goed kent en een beetje een malle speech houdt over ons.”

Volgens Roos Vonk nemen mannen de kleine besluiten in een relatie en vrouwen de grote. Zij adviseert dan ook om te doen wat de man wil bij kleine besluiten, bijvoorbeeld qua uitjes en vakanties. En ze vindt dat je moet doen wat de vrouw wil bij grote besluiten: huis kopen, kinderen krijgen. Hoe zit dat bij jullie?
“Ik vrees dat ik alle besluiten neem. Nou ja, bijna alle besluiten. Waar Gijs hele goed in is, is het regelen van kaartjes voor toneel en dergelijke. We lezen allebei de recensies in de kranten, maar hij is degene die vervolgens doortastend genoeg is om daadwerkelijk de kaartjes te kopen en het uitje te plannen in de agenda. Hij plant ons culturele leven. Daarentegen kan ik eindeloos googelen voor vakanties. Ik hoef niet ver weg te gaan, als de omgeving maar even anders is.”