Mireille Geus over Madame Jeanette: "Het schijven van Madame Jeanette was een persoonlijke uitdaging vanwege het autobiografische aspect"

Mireille Geus schrijft al haar hele leven. Ze debuteerde in 2016 met de roman Een makkelijk kind. Haar jeugdboeken verschenen in tien landen en werden bekroond met o.a. de Gouden Griffel.

Vandaag verschijnt haar tweede roman, Madame Jeanette, een indrukwekkende autobiografische roman. De hoofdpersoon, de half Surinaamse Leonora, wordt verlaten door haar vriend, die een ‘thuisgevoel’ bij haar mist. Om niet alleen de feestdagen rondom de millenniumwissel door te hoeven brengen, geeft ze zich op voor een Surinaamse kookcursus. Tijdens het koken van het soulfood komen weggedrukte jeugdherinneringen naar boven.

Je verhaal is autobiografisch. Hoe uit zich dat?
“De hoofdpersoon in het verhaal is bedacht, maar geïnspireerd op mijn eigen leven. Het is een fictieve roman met autobiografische delen. Ik heb ook mijn moeder verloren toen ik negen jaar oud was. Net als Leonora ben ik half Surinaamse, heb ik bij mijn opa gewoond en bij een tante. Ook ik ben jong uit huis gegaan. Zo zijn er veel overeenkomsten met mijn eigen leven. Al heb ik er natuurlijk een literaire vorm aan gegeven, fictie toegevoegd ten gunste van de verhaallijn.”

Waar trek je de grens als het gaat om het autobiografische aspect in het boek?
“Lastig. Tijdens het schrijven dacht ik: hoe ver wil ik gaan? Nadat ik alle namen had veranderd, vond ik dat ik de dingen die ik heb gevoeld en heb meegemaakt in mijn leven mocht ik noteren zoals ik wilde.”

Zijn er dan ook bepaalde thema’s die je juist in je romans wel vertelt die in je kinderboeken niet of minder aanbod kwamen?
“Je kan natuurlijk in romans voor volwassenen meerdere thema’s aansnijden en uitdiepen. Je hebt meer stalen van onderwerpen. Zo’n boek als dit, vind ik, is niet voor kinderen geschikt.”

Wat is het verschil tussen schrijven voor de jeugd en voor volwassenen?
“Bij volwassenen kun je er vanuit gaan dat wat je aankaart, begrepen wordt. Bij jeugd moet je daarentegen rekening houden met wat een kind kan begrijpen. Je moet er op letten dat je niet over het hoofd van kinderen schrijft, niet op je knieën gaat en ook niet doet alsof je het beter weet. In Madame Jeanette is het een bewuste keuze geweest om het stilistisch eenvoudig te houden. Om het zo uit te benen dat de taal transparant en helder wordt. Dat kost ontzettend veel tijd. Daardoor komt de gelaagde boodschap beter binnen.”

Ben je nog van plan kinderboeken te schrijven?
“Ik kan me wel voorstellen dat ik het op een gegeven moment niet meer volhoud om allebei de genres te blijven beoefenen. Het vraagt allebei een andere denktrant. Het zal afhangen van het succes via welk pad ik verder zal gaan. Ik vind het allebei wel heel leuk. Het schijven van Madame Jeanette was een persoonlijke uitdaging vanwege het autobiografische aspect. Als ik kinderboeken schrijf, gaat het iets luchtiger. Het zou uiteindelijk dus meer de keuze zijn: van welk genre worden mijn boeken meer gelezen? Uiteindelijk schrijf ik niet als hobby, schrijven is mijn beroep en ik vind het belangrijk dat er belangstelling is voor wat ik schrijf.”

Je nieuwste boek heet Madame Jeanette. Waar komt die titel vandaan?
“Ik sprak laatst iemand die zei ‘goh, ik zie dat je boek Madame Jeanette heet. Weet je dat dat een peper is?’ Dat vond ik heel grappig, omdat het gek zou zijn als ik dat niet wist. Het verhaal draait om eten, pittig eten. Maar het is ook een peper die de pijnprikkel tart als je hem eet. Dat vond ik heel goed bij de roman passen, die pijnprikkel. Leonora gaat door met haar zoektocht tot ze hem ervaart. Hoewel er ook veel luchtigheid omheen is gelukkig. Ze is zelf een pittige tante en wordt ook even met die peper vergeleken.”

Madame Jeanette is vanaf vandaag te koop. Wat staat er nu op de planning?
“Leonora gaat in Nederland op zoek naar haar thuisgevoel, mede door een Surinaamse kookcursus te volgen. Door deze roman te schrijven, heb ik net als Leonora ook een blokkade overwonnen. Zelf vond ik het ophalen van herinneringen ook moeilijk, maar toen ik er doorheen was, dacht ik: ik wil eigenlijk nog wel een roman schrijven, waarin ik Leonora opnieuw de hoofdpersoon maak. Ze gaat dan naar Suriname om daar haar thuisgevoel te zoeken. Ik ga dit jaar dan ook een maand naar Suriname om daar research te doen voor een nieuwe roman met dezelfde hoofdpersoon.”

Foto: Quintalle Nix