Anne Faber werd eind september 2017 op gruwelijke wijze verkracht, vermoord en vijftig kilometer verderop begraven. Michael P. kreeg 28 jaar en TBS, maar hij vond dat ze hem te wild gearresteerd hadden in ging in hoger beroep. Oom en familiewoordvoerder Hans Faber beschrijft in Anne, kroniek van een zoektocht letterlijk een zoektocht naar Anne, maar ook een zoektocht naar de grenzen van ons rechtssysteem. Moeten we gaan nadenken over de doodstraf?
Chronologisch
Anne, kroniek van een zoektocht is zo chronologisch als maar kan. Het boek begint als de moeder van Anne het politiebureau binnenloopt omdat agenten de aangifte van vermissing door Anne’s vriend Nathan niet serieus nemen. Het boek eindigt met de rechtszaak en daarna de overpeinzingen van vader Wim Faber over oordelen en veroordelen, over bureaucratische schadecontrole en over journalistiek handelen.
Onderdeel van de vriendenschare
We kennen allemaal de verhalen van de zoektochten naar Anne. Journalisten hielden ons minutieus op de hoogte, we consumeerden het vanaf de bank. Maar in Anne ben je ineens onderdeel van de vriendenschare die zoekt, zoekt en verder zoekt. Als je dan leest hoe onbeschoft die media zijn met sensatie als enig meedogenloos doel, dan schaam je je dergelijk nieuws te volgen.
Vrijwillige inzet
Hoe intens droevig en emotioneel ook, Hans Faber omschrijft de twee weken durende zoektocht als een professioneel opgezette operatie, waar vrijwillige inzet het optreden van de politie dubbel en dwars verslaat. Want de politie heeft last van regels die voorgaan, ook al is het even beter is van niet. Die regels, bang zijn dat je wat verkeerd doet, meer aandacht voor de formaliteiten dan voor het werkelijke doel, dat gaat je onder je huid zitten als je Anne leest. Ze lijden er allemaal onder. De politie, het Openbaar Ministerie, de directeuren van de klinieken, burgemeesters, zelfs de minister. Hans Faber noemt ze allemaal bij naam en toenaam. Procureur-generaal Otte krijgt de hardste klappen. Die is tegen TBS en wil mensen als P. na celstraf gewoon weer de maatschappij insturen.
Bespiegelingen
De bespiegelingen van vader Wim Faber aan het eind van het boek gaan natuurlijk over zijn verdriet, maar vooral op een filosofische manier over hoe onze samenleving functioneert. Het gaat steeds over afgeleiden, over damage control, herkozen willen worden, duiken als je in de spotlights staat. En over journalisten die daar verslag van doen zonder een ander doel dan kijk- en leescijfers op te plussen. Interessant is Faber’s filosofie over de doodstraf. Uit eerbied voor de nabestaanden komen details over de handelswijze van P. niet in het nieuws, dus we weten niet precies waar we een mening over hebben. Hij loopt Amnesty’s argumenten tegen de doodstraf langs, maar vindt dat P. buiten al die argumenten valt. Logisch, zou je denken, de vader van het slachtoffer. Maar Wim Faber’s argumentatie gaat over inhoud, niet over emotie.
