Nova: “Vergeet niet om adem te halen.”

Kan liefde de eenzaamheid afwenden? Is het mogelijk om een nieuwe wending aan het leven te geven? In zijn debuutroman Nova heeft Daniël Samkalden een minimum aan personages nodig om deze vragen te behandelen. Twee mannen en een vrouw, maar geen driehoeksverhouding. Drie totaal verschillende personages die genoeg hebben aan zichzelf. De botsing met elkaar verandert voorgoed de koers van hun levens, of is dat maar schijn?

Zelfgekozen eenzaamheid

De manier waarop Samkalden zijn hoofdpersonages typeert is grappig en verhelderend tegelijk. Zo opent het boek met Maarten; “Een slak in het gras die je uit ongeduld uit het oog verliest.” of “Een goed bewaard geheim, zoals de oude uitgever hem was gaan noemen toen hij te veel geschreven had om nog een belofte te heten.” Na jarenlang aan de zijkant van de literaire wereld te hebben doorgebracht, zet hij zijn hoogdravende principes aan de kant en duikt in de wereld van een Bekende Nederlander met wie hij niet het minste feeling heeft. Thomas heeft het geschopt van onbekende bioloog tot tv-figuur. Hij is vol van zichzelf, maar tegelijk volledig de kluts kwijt. Hij bereikt de bodem van de put wanneer hij in een uitzending volledig crasht. Het enige dat hem is bijgebleven van dat moment is de blik van natuurkundige Julie. Hij ziet haar zwijgen aan voor rust en wijsheid. Zij heeft echter weinig connectie met ‘de echte wereld’ en vlucht in wiskundige berekeningen en schema’s. Ze vindt houvast in haar werk tot ze een ontdekking doet waar niemand op zit te wachten.

Verschillende paden

Vanaf het begin voel je dat dit boek iets bijzonders is. De gedachten van de personages springen heen en weer in korte paragrafen. Het associatieve wordt fantastisch weergegeven en dwingt je om samen met de personages na te denken over wat hen op dat ogenblik bezighoudt. Ze lijken aanvankelijk overtuigd van de weg die ze volgen, al is die weg eenzaam. Geconfronteerd met de gevolgen van hun keuzes gaan ze wankelen. Hun verwarring en onrust worden op zo’n manier op de lezer overgebracht dat je moeiteloos meegaat op drie volkomen verschillende paden.

Prachtig taalgebruik

Wanneer de levens van Julie, Thomas en Maarten samenkomen, komt er meer rust. De paragrafen worden langer, het ritme is minder gejaagd. Maar de rust is van korte duur, want elke ontmoeting geeft ook wrijving. Samkalden legt de onmacht van communicatie overtuigend bloot in de liefdesverhouding tussen Thomas en Julie. Het verschil tussen wat ze willen bereiken met taal en wat de ander met de boodschap doet, lijkt bij momenten onoverbrugbaar: “Het was alsof hij in een verkeerde taal had gesproken. Diesel in een benzinemotor. Een kansloze vertoning.”

Romantiek

Hoewel de liefde een doorslaggevende rol speelt in het verhaal, is dit geen romantisch boek. Het heldere, realistische taalgebruik van Samkalden zorgt voor een nuchtere kijk op de wereld. Tegelijk staat dit boek vol van mooie zinnen die precies het juiste gevoel naar boven halen: “Wij deden niets, het was het draaien van de aarde. Je rolde bij me weg. En dat spijt mij. Zoals het me spijt dat de maan vannacht onze hemel oversteekt zonder dat jij dat kan zien.”

Indrukwekkend debuut

De titel verwijst naar de nieuwe inzichten van de personages, die net als een ster plots helderder worden en nadien weer aan felheid inboeten. Op het einde van het boek krijgt nova nog een extra betekenis, een verrassende wending die de vragen in een nieuw perspectief plaatsen. Uitdagend en nuchter, poëtisch en grappig, herkenbaar en verrassend; Nova is het allemaal. Hou tijdens het lezen een potlood in de buurt en vergeet niet om adem te halen.

Wil je altijd op de hoogte zijn van de boeken binnen jouw favoriete genre? Stel je voorkeur in en ontvang updates