Omdat de natuur anders besliste: om mensen aan het denken te zetten

Marie-Louise heeft 25 jaar gewerkt als freelancejournalist. Ze schreef vooral over plaatselijk en regionaal nieuws en heeft nu een tekstbureau. ‘Omdat de natuur anders besliste’ is haar debuutroman. Met dit boek wil zij laten zien dat zij meer kan dan alleen een stukje schrijven in opdracht van een ander.

Je eerste boek! Hoe voelt het om je eerste boek in handen te hebben?
Ik wist precies hoe mijn boek eruit kwam te zien, had zelf de lay-out gedaan en de kaft ontworpen. Dat was allemaal duidelijk zichtbaar op de computer. Maar als je dan datzelfde boek ineens vast kunt pakken en er doorheen kunt bladeren, dan is dat een heel apart gevoel. Het voelt een beetje als een geboorte. Jouw kindje, dat je toch vele maanden hebt gekoesterd, kun je eindelijk aanraken. Dat gevoel.

Is het boek volledig gebaseerd op jouw ervaring of is een deel ook fictie?
Ik heb uiteraard uit mijn eigen ervaring geput, maar daaromheen ook een heleboel verzonnen. Dingen gebruikt die ik weer van anderen heb opgevangen, in de kranten heb gelezen, enzovoorts. Gewoon zoals iedere schrijver dat doet. Putten uit eigen ervaring, maar ook uit allerlei zaken die je pad kruisen.

Je hebt het boek vanuit de ik-vorm geschreven. Hoe ben je tot deze keuze gekomen?
Schrijven vanuit de ik-vorm heeft vaak een grotere impact op de lezer en dat was ook de bedoeling. Ik wil echt tot de lezer doordringen.

Hoe is het om zoiets persoonlijks aan de wereld te vertellen? Het heeft immers jouw hele wereld op zijn kop gezet.
Op zich vind ik dat niet zo moeilijk, vooral omdat een gedeelte ook fictie is. Het heeft toentertijd in de jaren zeventig mijn leven inderdaad stevig op zijn kop gezet. Maar nu, veertig jaar later, heb ik dat allemaal achter me kunnen laten. De tijd heelt alle wonden, is het spreekwoord en dat is hier ook zeker het geval. Zoals in het boek ook staat, zijn we allemaal heel goed op onze pootjes terechtgekomen.

Hoe heb je deze hele geschiedenis een plekje kunnen geven om verder te gaan?
Ik had en heb een pracht van een dochter. Zij is altijd mijn drijfveer geweest. En ik ben van huis uit een vechter, ik ga nooit bij de pakken neerzitten. Toen ik aan een nieuwe relatie begon, was mijn leven dan ook al heel stabiel. Zat ook niet echt op iemand nieuws in mijn leven te wachten. Dat kun je ook in het boek lezen.

Stop mensen niet in een hokje

Wat heeft jou gedreven om na al deze jaren je verhaal te vertellen aan de wereld?
Ik heb me altijd afgevraagd of ik nu echt de enige in de wereld was, die dit had meegemaakt. Ik kwam wel mensen tegen die gescheiden waren en soms ook een echte vechtscheiding achter de rug hadden, maar nooit mensen die om dezelfde reden waren gescheiden als ik. En toch zouden die er moeten zijn, dacht ik. Ik wilde mensen met eenzelfde ervaring als ik (want die moesten er gewoon zijn) laten weten, dat je je daar niet voor hoeft te schamen. Dat je het niet had kunnen weten, omdat het vaak mannen zijn die zich gewoon hetzelfde gedragen als iedere heteroman. En ik wilde vooral homoseksualiteit weer bespreekbaar maken, want blijkbaar hangt daar nog veel schaamte en een taboesfeer omheen.

Wat is de boodschap die je wilt uitbrengen met je boek?
Stop mensen niet in een hokje, laat ze zichzelf zijn. Maar vooral, accepteer de mensen zoals ze zijn. Op deze manier durven mensen uit te komen voor wie, of wat ze zijn.

Hoe is het schrijven je af gegaan?
Ik heb heel veel plezier beleefd aan het schrijven. Maar, zoals op de achterflap van mijn boek ook staat, ik heb dan ook 25 jaar met heel veel plezier als freelancer voor een regionaal dagblad gewerkt. Eigenlijk vind ik een boek schrijver nog leuker dan een boek lezen.

Je schrijft dat het boek voor jouw dochter is. Zodat zij kan lezen wat jij hebt doorgemaakt die tijd. Hoe is het contact tussen jou en je dochter?
Mijn dochter en ik hebben een goed contact. Ik ben in eerste instantie begonnen om alles wat ik tijdens de scheiding meemaakte in korte regeltjes in mijn agenda te noteren. Jaren later wilde ik daar een kort boekje van maken, zodat mijn dochter, die op het moment van de scheiding nog maar acht maanden was, precies kon lezen wat er allemaal gebeurd was in die periode. Pas later heeft mijn huidige man me gestimuleerd om er een echt boek van te maken. Een boek waarmee ik andere mensen met soortgelijke ervaringen een hart onder de riem zou kunnen steken. Waarmee ik zou kunnen bijdragen aan hun verwerkingsproces en waarmee ik homoseksualiteit bespreekbaar zou kunnen maken. En uit de vele reacties lijkt dat te zijn gelukt.

Heb je nog plannen en ideeën voor een tweede boek?
Ja, dat heb ik zeker. Ik kan en wil daar nog niet al teveel over zeggen, omdat het zo maar zou kunnen dat ik al schrijvende toch weer op een andere weg uit ga komen. Het wordt een fictieboek voor kinderen vanaf zestien jaar, maar ook voor volwassenen en het heeft allemaal te maken met een zelfmoord.