Een cyborg
Hoe hebben film en muziek invloed op Swing Time?
Ik denk erover als een soort cyborg. Alsof je nu een cyborg bent: je hebt je herinneringen, wat omgaat in je hoofd en je leven in je telefoon en online, dat is een soort van in verband met je leven, maar niet essentieel. Wanneer je je telefoon verliest, verlies je een deel van je leven – foto’s, herinneringen. Wat mij betreft moet een moderne roman ook zo denken. Ik ben me ervan bewust dat het boek refereert naar films, muziek en ik ben me er ook van bewust dat die dingen direct toegankelijk zijn voor de lezers. Ze kunnen stoppen met lezen en naar YouTube of Sound Cloud gaan om de films of muziek te bekijken of te beluisteren – en ik denk dat dat een hulpmiddel is voor een schrijver. Het is echt interessant, het idee dat ze niet alleen de wereld om hen heen hebben, maar ook toegang tot de wereld van kunst en cultuur dat kruist met het boek.
Hoe ging het schrijven van Swing Time vergeleken met je vorige romans?
Wat anders voor mij was, was het schrijven vanuit de eerste persoon. Dat is iets wat ik dacht dat ik dat nooit zou doen, ik heb er geen interesse in als vorm en toch veranderde dat. Ik dacht dat de eerste persoon zeer restrictief was, dat je niet in staat zou zijn om te praten over andere mensen, je zou worden geplakt in dat bewustzijn. Maar eigenlijk, misschien ben ik de laatste persoon die zich dit realiseert, moet je laten zien hoe andere mensen zijn, hoe subjectief ze zijn. Je ziet andere personages, maar je ziet ze alleen door dit bewustzijn, zodat je voortdurend bewust bent dat je niet het volledige beeld krijgt. Je krijgt een beeld dat is beïnvloed door verlangen, woede of alle andere dingen die je voelt over familie en vrienden. Ik vind dat een interessant perspectief. Het was in eerste instantie veel moeilijker om te schrijven, omdat dat ongemakkelijk voor me was. Ik voelde me eigenlijk een beetje bloot, maar tegen het einde heb ik genoten. Ik heb echt genoten van alle onzekerheid die een eerste persoon kan hebben, je hoeft niet te beweren alles te weten wanneer je schrijft in de eerste persoon. De derde persoon heeft dit soort verheven gezag. Het is heel leuk om niet te moeten doen alsof ze enige autoriteit hebben!
Wie is de grootste danser aller tijden?
Het is moeilijk voor mij om een danseres te kiezen. Ik vind dat Fred Astaire een sublieme danseres is. Maar ik houd ook van dansers die ik veronderstel en niet heel bekend zijn. Het is alsof je kijkt naar een film als Paris is Burning en je ziet voguers in het begin van de jaren tachtig op die gekke ballen in New York. Dat soort dans maakt mij zo blij, dat soort streetdance, want het is echt ongefilterd en zij zijn geen professionele choreografen, maar ze hebben zo’n hoog niveau van vaardigheid. Het is een echte manier van uitdrukken en niet alleen om iemand te vermaken, maar ook omdat ze de behoefte voelen om te dansen, tegen elkaar dansen… Daar houd ik echt van. En ik kom het de hele tijd tegen! Ik loop gewoon door Washington Square in New York en plotseling is iemand aan het dansen – je vindt er ook mensen die aan het tapdansen zijn. Dat is het soort dans dat me veel vreugde brengt. Maar in termen van beroemde dansers, dan denk ik dat ik schrijf over Michael Jackson. Jackson is gewoon zo ondraaglijk op zoveel manieren – als persoon en entertainer – maar wat hij kan doen met zijn lichaam was echt iets bijzonders. Als je kinderen op straat ziet dansen, je ziet dat zij hem proberen na te doen. De manier waarop hij zich bewoog, de soepelheid. Hij kon zo veranderen in een machine. Ik denk niet dat er veel mensen met een meer natuurlijke talent in dans dan Jackson.
