De buitenjongen: “Trek je deze zomer naar de bergen? Dan is dit jouw ultieme vakantieboek.”

Paolo Cognetti brak in 2017 door met De acht bergen, dat in een mum van tijd een internationale bestseller werd. Fans kunnen opgelucht ademhalen: De buitenjongen ligt nu in de rekken. Trek je deze zomer naar de bergen? Dan is dit jouw ultieme vakantieboek. Maar ook voor andere lezers is dit een ideaal boek om tot rust te komen.

Autobiografisch

Zoals de cover en de achterflap doen vermoeden vormen De buitenjongen en De acht bergen één geheel. Lezers die bang zijn dat Cognetti zijn succesnummer losjes herhaalt, kunnen gerustgesteld worden. Hoewel dit boek dezelfde thema’s en setting gebruikt, vertelt het een eigen verhaal. Sterker nog, Cognetti schreef dit boek jaren voor De acht bergen, onbewust van het succes dat hem te wachten stond.

Meer nog dan De acht bergen is De buitenjongen het verhaal van de auteur zelf: hij ontvluchtte na de dood van zijn vader en een moeilijke professionele periode het drukke Milaan, en probeerde tot rust te komen in het berglandschap dat hij kende van zijn kindertijd. In De buitenjongen volgen we de dertigjarige ik-verteller die zich terugtrekt in een hutje in de bergen. Hij probeert er een leven op te bouwen dat volledig afwijkt van dat van de stadsjongen die hij de laatste tien jaar geworden is. De hernieuwde ontmoeting met de bergen, die hij ooit als zijn broekzak kende, is niet vanzelfsprekend en gaat met vallen en opstaan.

De kracht van de bergen

Cognetti’s bewondering voor de Amerikaanse schrijver Henry David Thoreau komt in dit boek expliciet naar voren. Diens boek Walden of het leven in het bos vormt voor de dertiger een grote bron van inspiratie. Cognetti gaf in interviews aan dat De wildernis in van Jon Krakauer hem het duwtje in de rug gaf om zijn stadsleven de rug toe te keren. Het hoeft niet te verwonderen dat ook dit boek prominent aanwezig is. De verwijzingen naar hedendaagse en klassieke literatuur plaatsen zijn persoonlijke zoektocht in een universele context en zorgen voor een krachtige gelaagdheid. De absolute eenzaamheid van Thoreau verdraagt de verteller echter niet. Hij zoekt uiteindelijk contact met een aantal bergbewoners; zwijgzame, geharde mannen die gesteld zijn op hun eigen manier van leven. Ook in hen vindt hij voorbeelden van een andere manier van bestaan. Hoewel hij kracht put uit de verhalen van anderen, is het aan hem om een eigen weg te zoeken en op moeilijke momenten door te zetten

Grandioze schrijfstijl

Cognetti’s schrijfstijl is opnieuw grandioos. Hij beschrijft het berglandschap met zorg en passie. Het komt tot leven en wordt een personage dat even belangrijk is als de ik-figuur. Door de zelfspot van de verteller wordt de toon nooit sentimenteel, al zweeft er wel een nostalgische sfeer door het verhaal heen. Prachtig zijn de scènes waarin de verteller de eenzaamheid bewust opzoekt om tot de vaststelling te komen dat hij zelf zijn grootste vijand is. Soms slaagt hij erin om zich een plek eigen te maken, maar even vaak moet hij zijn plannen wijzigen of een nederlaag erkennen.

Aanvankelijk leek het me vreemd dat De acht bergen voor het eerder geschreven De buitenjongen uitgegeven werd. Na het lezen van beiden boeken kan ik me helemaal vinden in die keuze. Het eerste boek is meer verhalend en bereidt de lezer voor op het ruwe, maar aanlokkelijke landschap van de bergen. De buitenjongen stelt het individu centraal en is meer filosofisch van aard. Beide boeken kunnen perfect afzonderlijk gelezen worden, maar samen vormen ze een prachtig geheel dat de relatie van de mens tot de natuur in al zijn facetten belicht.

Wil je altijd op de hoogte zijn van de boeken binnen jouw favoriete genre? Stel je voorkeur in en ontvang updates.