Harry Potter en de Gevangene van Azkaban: "Tot het einde toe weet je niet hoe het zit"

Voor het Lees Magazine ben ik non-fictie expert, en wat staat er het verst van non-fictie af, juist: Harry Potter. Mijn voorliefde ligt bij non-fictie, maar dat betekent niet dat ik geen fictie lees. Ik begin er alleen minder snel in. Nu Lees magazine vroeg wie er een deel van de Harry Potter reeks wilde recenseren heb ik mij meteen aangemeld en er tijd voor gemaakt. Na de hype van al die jaren was ik toch wel benieuwd naar de boeken. Een aantal van de films heb ik al wel gezien.

Verrassende verhaalwendingen

We volgen Harry Potter precies een (school)jaar. Ieder deel begint met de zomervakantie en eindigt met het begin van de volgende zomervakantie. In de Gevangene van Azkaban is het weer spannend of hij wel op Zweinstein aankomt na de vakantie, en of ze hem nog wel willen hebben. Dit derde schooljaar zit er een ontsnapte gevangene uit Azkaban achter Harry aan, Sirius Zwarts. Hij heeft geholpen bij de moord op de ouders van Harry. Het begint al spannend, maar bij de laatste honderd bladzijdes kon ik het boek niet meer wegleggen. J.K Rowling weet je steeds weer te verrassen met haar verhaalwendingen. Tot het einde aan toe weet je niet hoe het nu echt zit, heel knap gedaan.

Ontspannend en spannend tegelijk

Ik vond het heerlijk, even niet te veel hoeven nadenken. Alleen maar meedromen met de fantasie. En toch Harry Potter niet weg kunnen leggen omdat het zo spannend is. Binnen twee dagen had ik het boek uit, net als deel een en twee. De film van dit deel heb ik nog niet gezien, zo kon ik mijn eigen voorstelling maken van wezens waar Harry Potter in de lessen Verweer Tegen de Zwarte Kunsten mee te maken kreeg. En van de Dementors, de bewakers van de gevangenis en door de ontsnapte moordenaar ook de bewakers van Zweinstein.

Slimme woordgrapjes

Wat ik heel goed gedaan vind door J.K. Rowling zijn de woordgrappen die verstopt zitten in het verhaal, zoals waanzichtig en verdwijnselen. Het zijn woorden die niet bestaan maar je weet wel wat ze bedoeld. Net zoals de creatieve namen die ze gebruikt, bijvoorbeeld Onno Nozel. Dit moet een hele klus voor de vertaler zijn geweest, woorden die niet bestaan naar het Nederlands vertalen. De schilderijen en foto’s waarop de personen ‘leven’ en bewegen vind ik heel sterk bedacht. Dat zou ik in onze wereld ook wel willen. Dat je naar een oude foto kijkt, en het beweegt als een soort filmpje. Gelukkig ben ik door Lees Magazine alsnog in Harry Potter begonnen, beter laat dan nooit. Harry heeft er een fan bij!