Harry Potter en de Relieken van de Dood: “Welverdiende en fenomenale finale”

Harry Potter en de Relieken van de Dood is het zevende en laatste deel in de fabel-tastische serie: Harry Potter. De Jongen Die Bleef Leven moet de toverwereld nog eens redden, tegen elke prijs. De finale slag om Zweinstein begint zo’n honderd bladzijden voor het einde, maar de eerdere hoofdstukken zitten ook al vol actie.

Voldemort opnieuw herrezen

Zo opent het boek met Voldemort –geheel herrezen zoals we eerder in De Vuurbeker lazen en omringd door zijn trouwe volgers: de dooddoeners– en zijn jacht op Harry Potter. Harry –haast 17 en magisch volwassen– moet naar een vluchtadres. Wat volgt is een luchtgevecht tussen zeven Harry Potters en begeleiders en Voldemort en zijn volgers. Rowling maakt duidelijk dat er dit boek écht dingen op het spel staan. De eerste verliezen van de Orde van de Feniks worden geleden. En Harry heeft ook zijn taak van Perkamentus nog.

Bruiloft

Maar er is tegenwicht: eerst is er nog de bruiloft van Bill Wemel en Fleur Delacourt –die we nog kennen uit De Vuurbeker­­– een groots feest waar het kwaad even wordt vergeten. Even, want nog voor het einde blijkt de Minister van Toverkunst gedood en het Ministerie van Toverkunst gevallen en komt er een aanval door de dooddoeners op het feest. Harry, Hermelien en Ron slaan op de vlucht.

Ze staan alleen in die haast onmogelijke taak van Perkamentus: het vernietigen van de overgebleven Gruzielementen; stukken van Voldemorts ziel gekoppeld aan een object. Maar ze weten niet wát het zijn of hóe ze ze moeten vernietigen –want met magie lukt niet. Hun verhaal valt stil en ook Rowling laat –erg knap– het verhaal hier ook wat voortkabbelen terwijl de spanning blijft. Als er in die traagheid een stap gezet wordt is het door toeval, niet door een geniale inval van de protagonisten. De kracht van de protagonisten wordt niet benut en het lijkt alsof ze dat zelf ook merken: de vriendschap wordt explosief.

Meedogenloos einde

Wat niet wil zeggen dat het boek geen fenomenale finale kent: een weerzien tussen de vele geliefde personages, we zien Loena en Marcel en we zien professor Anderling in de rol van haar leven. Maar we zien vooral de kracht van het personage Harry Potter wanneer hij beseft wat zijn rol moet zijn, en de bijzonder moedige stap die hij zet om zijn lot te accepteren. Er vallen dan veel doden en tranen in deze roman, tranen ook bij de lezers, maar het gevecht van het Goede tegen het Kwade vergt noodlottige slachtoffers. De vrije huiself redt de vrienden en het machtige Zweinstein moet verdedigd, maar ook de Orde van de Feniks verliest wat van haar fijne leden. Het is zwaar, hoor, hier door te lezen. Maar uit de puinhopen rijzen ook mooie dingen op –laat ik ook nog even noemen dat Harry ook nog zijn aartsvijand uit de vlammen redt; want om het kwade te volgen hoef je niet het kwade te zijn, daarbij denken we ook aan Sneep, wiens achtergrondverhaal in dit laatste deel verder ingekleurd wordt.

Weergaloze talent van Rowling

Het knappe van Rowling blijft weer haar aandacht voor sfeer en details, en die raken elkaar: door de details krijgt de wereld vorm en raakt de magische wereld af. Als lezer stappen wij mee in die wereld, Rowling dompelt ons onder. En dat bepaalt de sfeer: de scènes hebben kleur. En dan nóg een laatste woord van lof aan J.K. Rowling –ze verdient het– want ze toont in deze kinder- en later jeugdboeken-/young adult-reeks perfect de macht van, en de angst voor een autoritaire macht. Elf jaar na verschijnen van dit slotdeel nog erg actueel, laten we dat als we de Harry Potter-reeks nog eens herlezen, in het achterhoofd houden. Harry Potter heeft alles in zich een klassieker te worden.