"Introvert zijn: ineens was het er. Niet voor de introverten; zij wisten allang dat ze bestonden. Maar voor de rest van de wereld stond het onderwerp plotseling op de kaart. En dat is broodnodig, als je beseft dat de mensheid zeker voor een derde uit introverte mensen bestaat. Hoog tijd dus dat we serieus kennisnemen van deze 'soort': wat is introversie nu precies allemaal wel en vooral ook niet, hoe kun je een echte introvert herkennen en niet te vergeten: wat is reuze herkenbaar, zelfs voor mensen die wél uit een taart durven te springen op hun verjaardag?"
Extraversie is de norm geworden
Ik moet nog even kijken of ik kan van Liesbeth Smit is een maatschappijkritisch boek, in die zin dat ze duidelijk maakt dat we in een tijd leven waar verwachtingen aan mensen worden gesteld die in veel gevallen alleen maar kunnen leiden tot schuld en schaamte door het idee er niet goed bij te horen omdat je anders bent, verkeerd. Extraversie is de norm geworden. Want of je nou personeelsadvertenties er op naleest, profielen bekijkt op datingsites of aantekeningen van de juf op schoolrapporten, introversie is ongewenst. De naar buiten gekeerde levensstijl wordt overal gepromoot.
Zo moet je zijn: open, spontaan, energiek, enthousiast, je mening geven, optimistisch, jezelf profileren, competitief, snel, flexibel, verandering omarmen, gelukkig zijn. Dan is het goed.
Maar heel veel mensen (een derde van ons) is niet zo. Niet dat ze introvert geworden zijn, ze zijn dat van nature. En dat weten ze zelf als de beste, alleen ze vergeten het maar al te vaak ergens in hun leven. Als je afwijkt van de norm ga je op gegeven moment makkelijk denken dat je een afwijking hebt. Angst voor het sociale en morele oordeel doet dan de rest.
“De belangrijkste saboteur voor de introvert is uiteindelijk de innerlijke criticus”, legt Smit uit. “Dat zeurende stemmetje in ons hoofd dat iets anders van ons eist dan we aan het doen zijn.” En helaas voor de introverten, dat versterkt het naar binnen gekeerd zijn. Ze potten spanning op en trekken zich terug uit de communicatie.
Conclusie
Dit boek is leerzaam voor iedereen die met introverten omgaat. En omdat één op de drie mensen dat is, is de kans groot dat jij er eentje bent en maximaal dat je er met een van doen hebt. Het lezen helpt om met minder oordeel te kijken. (Observeren is een introverte kwaliteit trouwens.) En dat is van levensbelang. Want veroordelen is de moeder aller problemen tussen mensen en in mensen zelf. Wie eenmaal een negatief beeld van de ander of zichzelf gesneden heeft kan naar een uitweg zoeken tot hij een ons weegt, maar een oplossing kan pas komen als de beeldvorming zelf oplost. Dat het goed is zoals hij is / zoals jij bent. Wie de wijsheid wil om dat te kunnen zien, moet dit boek lezen. Als je het uit hebt, ben je er wel klaar mee. Weg met die veroordelende dualiteit!
