Durf te leiden van Brené Brown: “Door de verbinding met jezelf te herstellen, verbind je je met anderen.”

Bestseller auteur Brené Brown schrijft over softe onderwerpen die het leven hard kunnen maken. Tegen het exhibitionistische aan is Brown open over haar gevoelsleven dat haar regelmatig goed te grazen neemt. Veel mensen herkennen zich in haar. Na haar zeldzaam succesvolle TED Talk bijna tien jaar geleden over kwetsbaarheid, werd ze veelgevraagd spreker over de hele wereld. Ook bedrijven nodigen haar uit voor een speech of een coachingsessie met het topmanagement. Browns nieuwste boek, Durf te leiden is geschreven voor iedereen die leiding geeft. En ook in dit boek raakt ze aan universeel menselijke thema’s waardoor het boek interessant is voor een breed publiek.

Wie fan is van Youp van ’t Hek, vindt elke nieuwe show weer opnieuw om van te smullen. Niet omdat die helemaal nieuw en vernieuwend is, maar misschien wel juist omdat het dat niet is. Het oude vertrouwde geeft comfort. Een beetje zo moet het ook fans van Brené Brown vergaan. Elk nieuw boek van deze veelschrijver borduurt voort op thema’s die we al van haar kennen. Ook in Durf te leiden gaat het weer over kwetsbaarheid, schaamte, verbinding en moedig zijn. En zoals Van ‘t Hek grappen herhaalt, citeert Brown ook in haar nieuwste boek weer geregeld uit eerder werk. Maar wij lezers vergeven het haar graag, omdat ze iemand is die we zo’n beetje alles zouden vergeven.

Beste vriendin

Brené Brown mag zich verheugen in de gedachten dat ze over de hele wereld lezers heeft voor wie ze aanvoelt als een beste vriendin. Wie thuis op de bank, in de trein of in het park een stukje van haar boek leest zal althans snel het gevoel hebben alsof Brené (ik mag vast Brené zeggen) naast je zit en bemoedigend met je mee gaat naar waar je je zwak, angstig of je klein voelt. In Durf te leiden verhaalt ze ronduit over haar eigen tekortkomingen als mens en als leider en wat ze daarin leert dat ook waarde voor jou als lezer heeft.

Instapmodel

Heb je nog nooit iets van Brown gelezen, dan is het aan te raden dat toch eens te doen. Je zult vast en zeker getroffen worden door het gemak waarmee Brown de binnenwereld van ons mensen beschrijft. En Durf te leiden is een mooi instapmodel eens kennis te maken met haar nieuwsgierigheid en drive om licht te werpen op en duiding te geven aan onze gevoelens en emoties, vanwege de populaire insteek die ze in haar laatste boek kiest: dat van leiderschap. Vooral voor mannen (sorry voor de stereotypering, maar Brown schrijft toch echt ‘vrouwenboeken’) is Durf te leiden aan te bevelen als ze zich nog wat onwennig voelen op kwetsbare thema’s in hun binnenwereld en tegelijk het vermoeden hebben daar als leider te kunnen groeien. En wie is dat niet?

Waarschuwing

Maar misschien is voor de beginner in het ontdekken van de wereld van gevoelens en emoties toch een waarschuwing op z’n plaats. Jij mag misschien van jezelf weten niet echt de weg te kennen in je binnenwereld, voor ervaren gevoelsreizigers geldt dat evenzeer. Van Brené Brown kun je zonder twijfel zeggen dat zij veel meer dan bovengemiddeld werk heeft gemaakt van het ontdekken van interne en sociale dynamieken en systemen, zowel in haar eigen leven als in haar rol van wetenschappelijk onderzoeker daarnaar èn dat ze niet echt in control is over haar binnenwereld. Negatieve emoties en ervaringen kunnen Brown nog steeds totaal verassen. Terwijl ze van “als ik een boot mis, dan was het mijn boot niet” een soort kernwaarde heeft gemaakt, raakt ze evengoed geheel buiten zinnen als ze een voor haar belangrijke sociale gelegenheid mist door een vertraagd vliegtuig, om maar een voorbeeld te noemen van de worstelende verhouding die Brown nog altijd met het leven heeft. Kennelijk werkt het dus toch niet zo dat je door kennis over de menselijke psyché en met hard werken aan jezelf, je je donkere kanten eronder kunt krijgen.

Perfectionisme

Brown heeft een aantal spoken in haar leven. Naar eigen zeggen is een ervan perfectionisme. De ervaring dat het nooit goed genoeg is, dat je eigenlijk nooit goed genoeg bent en dat daarom compenseert met een overdreven streven het perfect te krijgen, is een mentale gevangenschap die veel lezers zullen herkennen. Brown heeft er in haar boeken veel over geschreven, en ook weer in Durf te leiden. Ze weet mooi uit te leggen wat er de remedie tegen zou zijn. Je moet “sparren met kwetsbaarheid”. Dat wil zeggen naar de grondoorzaak in jezelf op zoek gaan en de pijn, angst en schaamte die daar zit aangaan. Door daar de verbinding met jezelf te herstellen, kun je de verbinding met anderen leggen, legt Brown even helder als overtuigend uit, zoals ze met andere veel voorkomende complexen naast perfectionisme ook doet. Alles vraagt veel zelfbewustzijn en discipline voor voortdurende oefening. Lezers zullen het inspirerend vinden om te lezen. Want wie wil nou niet zo’n supermens zijn? Maar de lat ligt wel erg hoog.

Vergeving

En hier wringt wat mij betreft de schoen. Brown lijkt niet door te hebben dat haar project om als gevoelsmens perfect te zijn geen remedie tegen perfectionisme is, maar symptoom daarvan. In Durf te leiden en ook haar eerdere boeken schampt ze vakkundig aan tegen de kracht van het omarmen van imperfectie, maar zolang het een strategie is om toch niet imperfect te zijn of dan in elk geval om verlost te raken van de gevoelens die daarbij horen, blijft het een in eigen staart bijten. Het proces van proberen te voldoen aan een zelfgeschapen ideaalbeeld en het steeds weer opnieuw mislukken daarop is oneindig. De binnenwereld is zoals de buitenwereld, je bent er niet de baas. Het idee dat dat wel moet, is de bron van onnodig veel lijden.

Daarom gun ik Brené, als vriend, dat haar volgende boek toch echt wel anders is dan de voorgaande. Dat boek gaat dan over de kracht van vergeving: dat het goed is ook als het niet goed is, en dat je goed bent, ook als je zogenaamd niet goed bent. Er wordt van je gehouden niet omdat we perfect bent, maar vanwege je imperfectie, zou ik Brené zeggen als ik naast haar op de bank, in de trein of in een park zat.