Eddy de Wind kwam in Duitse concentratiekampen terecht en overleefde de kampen. In Eindstation Auschwitz beschrijft hij het leven daar. Hij maakt duidelijk hoe het is als gevangene wanneer hij als arts en verpleegkundige fungeert, wanneer hij puin moet aanslepen voor wegen op het kampcomplex en vooral wanneer hij trouwt met een lotgenoot die een barak verder gevangen wordt gehouden.
Realisatie
Eindstation Auschwitz leest als een spannende roman over een hoofdpersoon die verzeild is geraakt in een ruige wereld die wel wat doet denken aan ‘The good, the bad and the ugly’. Maar dan ineens besef je dat dit echt gebeurd is. Dat de man die de hoofdrol in het verhaal heeft, zijn eigen ervaringen opgeschreven heeft. Vaak met emotie genoteerd, maar soms ook heel zakelijk.
De gebeurtenissen
Flauwe soep zonder calorische waarde waar je een dag keihard voor moet werken is dan nog bijna het minst erge. De stokslagen die je krijgt van dronken bewakers, die bij nachtelijke controle ontdekken dat je met vieze voeten het bed in bent gestapt omdat de douche die je met twintig man moet delen bijna geen water gaf, gaat al veel meer op je huid zitten. Dat je als arts hoort dat ze een barak verder medische experimenten op vrouwen doen – en jouw vrouw zit een barak verder – dan kruipt het onder je huid. En als de hoofdpersoon dan vertelt dat bij zwaar werk een gevallen gevangene drie seconden krijgt om op te staan of anders de kogel vangt, dan gaan alle alarmbellen rinkelen.
Verder gaan
Eddy de Wind (Hans in het boek) overleeft de oorlog. Zijn vrouw ook. Dat zou je een happy end kunnen noemen, maar toen moest het leven nog verder. Je overleeft iets afgruwelijks en dan moet je daar mee dealen. De Wind deed dat ondermeer als psychiater en kwam met het concentratiekampsyndroom.
Uniek kijkje
Het leven in een concentratiekamp, beschreven van binnenuit, is uniek voor de Tweede Wereldoorlog. Tegenwoordig krijgen we meer soortgelijke inkijkjes van binnenuit. Denk aan de recente documentaire For Sama vanuit een oorlogsgebied in Syrië. Het bewijst ook dat concentratiekampen niet alleen 75 jaar geleden bestonden, maar nu nog steeds bestaan. We herdenken 75 jaar vrijheid en iedere 4 en 5 mei roepen we ‘dat nooit meer’, maar we sluiten de grenzen voor hen die precies dat ontvluchten wat wij achter ons hebben gelaten.
