"Hoe moet hoop er in de hel uitzien?" Dit is de vraag die schrijfster Anna Ellory maanden lang bezighield. Het vrouwelijk perspectief op de concentratiekampen inspireerde haar om het boek De meisjes van Ravensbrück te schrijven. Het is een indringend en indrukwekkend verhaal.
Drie verhaallijnen
De meisjes van Ravensbrück van Anna Ellory gaat over Henryk, zijn dochter Miriam en Frieda. Henryk kampt sinds de oorlogsjaren met schuldgevoelens, maar het is nog maar de vraag of het terecht is. Henryk laat met zijn verhaal zien dat sommige verhalen ook grijze kanten hebben.
Frieda vertelt door middel van briefjes die ze in haar jurk verstopt heeft, over haar tijd in Ravensbrück. Miriam heeft soms het gevoel dat het leven van Frieda in het kamp op haar huwelijksleven lijkt. Langzaamaan kom je steeds meer te weten over de drie personen en blijkt dat hun levens ingewikkelder in elkaar zitten dan verwacht. Het is een verhaal over opoffering, overleven, risico's nemen, lef om voor jezelf op te komen en over een liefde die nooit over gaat. Je krijgt dankzij de brieven van Frieda een goed beeld van hoe het eraan toe ging en wat er gebeurde in Ravensbrück. Het verhaal wordt steeds schokkender, je krijgt geregeld de rillingen van wat ze allemaal met de meisjes deden in het kamp. Aan het eind wordt duidelijk waarom de jurk wordt bewaard in de kast. Je krijgt eerder al een vermoeden dankzij een wending in het verhaal van een van de personen.
Het huwelijksverhaal van Miriam zal helaas voor veel vrouwen deels herkenbaar zijn. Hoe meer je te weten komt over haar leven, hoe beter je haar begrijpt en waarom ze datgene doet wat haar tot rust brengt. Je krijgt steeds meer met haar te doen.
Veelzeggende cover
Meestal zijn de covers in de originele taal mooier dan de cover van het vertaalde boek, maar in dit geval is het andersom. De cover van De meisjes van Ravensbrück van Anna Ellory is mooier, veelzeggender dan de oorspronkelijke cover. Alles wat je op de cover ziet, komt voor in het boek. De kleur van de veer is een doordenkertje, maar als je het verhaal van een de personen goed leest, dan begrijp je waarom er voor die kleur is gekozen.
Anna Ellory weet in De meisjes van Ravensbrück de lezer te raken met de drie verhaallijnen. Ze heeft de gevoelens zo verwoord, dat je het zelf ook voelt. De verhalen zo geschreven, dat je het gevoel hebt dat je erbij bent. De rillingen lopen geregeld over je lijf als je leest wat de hoofdpersonen en dan vooral Frieda en Miriam hebben moeten doorstaan en wat ze hebben meegemaakt, ook al zijn hun levensverhalen niet te vergelijken. Het zijn verhalen die steeds schokkender worden. De tranen stromen geregeld over je wangen.
Het is niet altijd zwart of wit
De verhalen van de hoofdpersonen laten zien dat niet alles zwart of wit hoeft te zijn, maar dat er ook een grijze kant aan zit. Dat mensen soms hun normen en waarden laten varen als ze alleen de keus hebben om de normale normen en waarden te volgen of alles doen om te overleven met alle gevolgen van dien.
