Header recensie de vier windstreken kristin hannah
Header recensie de vier windstreken kristin hannah
Recensie

De vier windstreken van Kristin Hannah: “Liefde is wat overblijft als de rest verdwenen is.”

Meesterverteller Kristin Hannah is niet voor niets een bestsellerauteur. Keer op keer betovert ze haar lezers met levensechte personages in indrukwekkende settings. Thema’s als moederschap, vriendschap en de nood aan waardering worden op een realistische manier tot meeslepende verhalen uitgewerkt. Haar nieuwe roman lost opnieuw alle verwachtingen in. De vier windstreken is een verrassend eigentijds eerbetoon aan de strijdvaardigheid en moed van mensen zoals jij en ik.

Toch zou hoofdpersoon Elsa zichzelf nooit als moedig beschrijven. Al vanaf haar kindertijd hoort ze dat ze lelijk, ziek en onhandig is. Haar grootste talent is om zich onzichtbaar te maken en in stilte te dromen van een ander leven. Ze trouwt met een man die niet van haar houdt en komt als stadsmeisje terecht in zijn Italiaanse boerenfamilie. Het fysieke werk – koken, zaaien, oogsten – wakkert een kracht in haar aan die niemand ooit in haar zag. Haar doorzettingsvermogen is groter dan haar schaamte en ze plant haar voeten stevig in de grond.

Tegenslag

Ze krijgt een dochter en een zoon, en voelt zich na dertig jaar eindelijk ergens thuis. Maar in de jaren ’30 slaan de beurskrach en de aanhoudende droogte vele Amerikaanse dromen aan diggelen. In Texas regent het helemaal niet meer, de oogst verdroogt en stofstormen teisteren het land. Californië wordt voorgesteld als het land van melk en honing, maar wordt in werkelijkheid overspoeld door mensen die allemaal even wanhopig op zoek zijn naar een inkomen.

Meeslepende, filmische passages

Door de filmische schrijfstijl hoor je het zand om je heen wervelen, je voelt de hitte en smaakt het grind op je tong. Alles is zo levensecht beschreven dat je op het einde van een hoofdstuk verbaasd bent dat je handen niet werkelijk onder een stoflaag bedekt zijn. Zo wekt Kristin Hannah een sfeer op die meer zegt over de personages dan lange beschrijvingen ooit zouden kunnen doen.

Elsa wordt tot het uiterste gedreven om de gezondheid van haar kinderen te beschermen. Je vraagt je voortdurend af waar haar breekpunt ligt en wat de gevolgen zullen zijn wanneer ze geen perspectief meer heeft. Als vrouw heeft ze geleerd dat ze zich maar beter gedeisd kan houden, en dat ze niet mag klagen. In haar stille vastberadenheid is ze daarom op een andere manier sterk dan haar dochter Loreda die wild om zich heen schopt. Ondanks alles wat ze meemaken – armoede, natuurrampen, uitbuiting, minachting – worden de gezinsleden nooit als slachtoffers naar voren geschoven. Door hun menselijkheid ga je onvermijdelijk nadenken over hoe mensen vandaag met elkaar omgaan, en hoe belangrijk empathie en mededogen zijn.

De kracht van samenhorigheid

De moeder-dochterrelatie ontwikkelt zich op een erg ontroerende manier. Je wilt steeds meer over Elsa en Loreda te weten komen, en hoopt dat ze een nieuwe thuis zullen vinden. Zelfs na 400 pagina’s komt het einde veel te snel. “Liefde is wat overblijft als de rest verdwenen is”, schrijft Elsa in haar dagboek en dat vat het boek mooi samen.

De vier windstreken is een verhaal over gewone mensen die tot uitzonderlijke daden in staat zijn. Hield je van de vorige romans van Kristin Hannah (Aan het einde van de wereld, De nachtegaal, Firefly Lane…), dan zal je opnieuw smullen van deze roman.