Op de cover van De zilverboom wordt vermeld dat Lucinda Riley de auteur is van De zeven zussen. Ongetwijfeld is deze informatie voor veel lezers totaal overbodig. Riley heeft bovendien niet enkel met haar Zeven zussen-reeks een grote fanbasis opgebouwd. In afwachting van het laatste deel van deze populaire reeks weet ze haar lezers perfect te onderhouden met alleenstaande verhalen, en daar vormt De zilverboom geen uitzondering op.
De 58-jarige Greta keert na lange tijd terug naar Marchmont Hall, het landhuis dat ooit een bepalende rol in haar leven heeft gespeeld. Alleen herinnert ze zich daar niets van omdat ze na een ongeluk aan geheugenverlies lijdt. Zelfs aan David, die haar eindelijk heeft kunnen overtuigen om kerstavond met de familie te vieren, heeft ze geen herinneringen. Heb je al een aantal boeken gelezen van Riley, dan is de structuur en thematiek een en al herkenning.
Ook in De zilverboom spelen familiegeheimen een centrale rol en wisselen verleden en heden elkaar af. Wie denkt dat die vaste elementen gaan vervelen heeft het helemaal mis. Het is een feest van herkenning, waarbij de plot en personages voldoende van vorige romans verschillen om de aandacht vast te houden. Want opnieuw is Riley erin geslaagd om door een combinatie van romantiek en spanning een pageturner tevoorschijn te toveren.
Familiegeheimen
Details over de familieleden en hun onderlinge relaties worden op een natuurlijke manier in de eerste hoofdstukken verweven. Zo heb je nooit het gevoel dat er een massa informatie op je af komt, of dat je onmogelijk nog kan weten wie wie is. Toch is het een complexe familie, met veel afwezigen en onderwerpen waarover niet gesproken mag worden. Waarom lijkt haar kleindochter zo afstandelijk? En waarom is Greta’s dochter niet aanwezig tijdens de feestdagen?
Het lijkt Greta allemaal erg weinig te doen. Wanneer ze een wandeling door de sneeuw maakt, komen er echter scheurtjes in haar pantser en vallen puzzelstukken op hun plaats. Tegen wil en dank wordt ze teruggevoerd naar haar verleden, toen ze als revuemeisje in Londen werkte en ervan droomde een beroemde actrice te worden.
Meeslepende verhaallijn
De belevenissen van de jonge Greta voeren je moeiteloos mee en brengen pure ontspanning. Je merkt pas dat je er helemaal in opgaat wanneer het verhaal opnieuw naar 1985 springt. Gelukkig is die verhaallijn even intrigerend en voegt ze een extra laag toe aan de manier waarop je verder leest over Greta’s verleden.
Hoewel Riley niet uitblinkt in originele metaforen of diepzinnige dialogen, slaagt ze er opnieuw in om de omgeving op zo’n manier te beschrijven, dat je na de laatste pagina het gevoel hebt dat je even op vakantie bent geweest.
Weetje voor de fans
De eerste versie van deze roman werd in 1995 uitgegeven onder het pseudoniem Lucinda Edmonds. Na het succes van De zeven zussen werd haar gevraagd of ze dat boek, Not Quite an Angel, opnieuw wou uitbrengen. Lucinda Riley wilde de roman hier en daar aanpassen, maar herschreef uiteindelijk grote delen van de plot. Riley laat weten dat er nog plannen zijn om haar eerdere romans te herschrijven. Het lijkt er dus op dat we snel een nieuwe titel van haar mogen verwachten.
