Let op mijn woorden is het tweede deel van een trilogie, maar kan volledig afzonderlijk gelezen worden. Zowel de personages als de context staan los van het eerste deel, Het beste wat we hebben. Verder ligt dit boek volledig in de lijn van de vorige romans van Griet Op de Beeck. Haar trouwe lezers weten dat er altijd heel wat over de plotlijnen en stijl te vertellen is en de leesclubs zullen dan ook veel plezier aan deze roman beleven.
Eenzame tienerjaren
Aan het begin van de roman wordt Lise door haar vriendinnen meedogenloos aan de kant gezet. Zij zijn het beu dat Lise steeds over de ruzies van haar ouders praat. De moeder die er prat op gaat dat Lise haar álles, wérkelijk álles kan vertellen, luistert geen seconde naar de twijfels van haar dochter. Dat Lise voor de buitenwereld de schone schijn niet ophoudt, bewijst voor haar moeder een onvergeeflijk gebrek aan loyaliteit.
Op de Beeck beschrijft op een empathische manier hoe Lise geklemd zit tussen een moeder die zichzelf als slachtoffer van het leven ziet en een vader met een verpakking om hem heen; een beschermlaagje tussen hem en de wereld. Binnen dit disfunctionele gezin is het niet vanzelfsprekend om het hoofd boven water te houden. Lise ploetert zich door haar tienerjaren heen. Tot ze het gewicht van het geruzie steeds moelijker kan dragen en besluit om zich te ontdoen van haar eigen kilo’s.
Toegankelijke schrijfstijl
Griet Op de Beeck heeft een feilloos talent voor het schetsen van een pijnlijk gênante sfeer. Hoewel de gevoelens soms iets te bombastisch zijn, is de toegankelijke, directe schrijfstijl een verademing. Op het eerste zicht gebeurt er niet veel. Lise’s gedachten gaan in cirkels, wat regelmatig frustrerend voorspelbare scènes oplevert. De stagnatie ondersteunt de plotlijn echter perfect, waardoor het verhaal toch intrigeert. Net wanneer alles te langdradig dreigt te worden, duikt Op de Beeck de diepte in.
