Michael Elias staat bij de lezers beter bekend om zijn boeken over taal en cultuur zoals Haags. Maar nu gooit Elias het roer om en heeft hij een roman geschreven. Hanesteen is de eerste roman die hij heeft geschreven. De roman gaat over Chiel Hanesteen die in een inrichting zit nadat hij een paar psychoses heeft gehad. Hij wil weten waarom hij in deze situatie is beland. Het boek heeft twee kanten, aan de ene kant weet het verhaal je te binden en aan de andere kant dwaal je soms af.
Inrichting
In de inrichting volgt Hanesteen diverse therapieën waarin hij op zoek gaat naar hoe het komt dat hij die psychoses heeft en waarom hij zo blijft piekeren over alles. Met behulp van zijn medebewoners en therapeuten probeert hij alles op zijn plaats te krijgen zodat hij later weer een eigen leven kan gaan leiden. Ook zoekt hij naar hulp in het geloof. Via diverse vragen blijkt het dat niet alles was wat het leek en blijkt dat het gezin waarin hij opgroeide ook schone schijn op hield, maar er werd niet gesproken over de wezenlijkste gevoelens. Tot hoeverre speelde Buchenwald met zijn vader mee en waarom voelde hij dat? En waarom voelde de liefde van zijn moeder vaak zo beklemmend?
Therapiemoment
In de liefde verloopt het niet zoals hij eigenlijk zou willen, hij heeft vooral moeite met het hedendaagse moraal. Daarnaast stuit hij steeds op meer onbegrip van zijn medebewoners die hem maar niet vooruit zien gaan. Langzaamaan kom je steeds meer te weten over Chiel, over zijn ouders en hoe zijn jeugd was. Op een dag besluit hij dat het leven te zwaar is, hij wil zijn leven beëindigen, maar puntje bij paaltje durft hij het toch niet aan. Dit heeft wel gevolgen, maar hij komt ook tot andere inzichten. Op het moment dat hij zijn leven redelijk op de rit heeft ontmoet hij de liefde van zijn leven. Het belooft een mooie toekomst voor hen samen te worden. De tijd schreed voort, maar dat gaf niet, want ieder moment was in wezen een therapiemoment, waar je van kan leren, waar je emotioneel op kon reageren en dat je in de relaties met de medebewoners kon verdiepen.
Ergenissen
Hanesteen van Michael Elias leest over het algemeen vlot weg, maar soms zijn er momenten dat je even afdwaalt, zeker bij de zoveelste herhaling van een ruzie die Chiel heeft met zijn vriendin. Je ergert je soms als je ziet dat hij niet vooruit wil komen, maar misschien is dat ook wel de kracht van de auteur. Dat hij zich zo goed heeft weten in te leven in de hoofdpersoon waarbij hij laat zien dat er momenten zijn dat de hoofdpersoon vooruit gaat, om vervolgens weer in zijn oude ik terug te vallen. Dat je je daarom soms ergert aan de hoofdpersoon, maar je soms moet je ook lachen om hem, bijvoorbeeld als het gaat om de beschrijvingen van zijn medebewoners. De laatste twee alinea's van het laatste hoofdstuk zijn een mooi einde van het boek waarin je ziet hoe de hoofdpersoon uiteindelijk is gegroeid.
Goed beeld van hoe het in een inrichting gaat
Hanesteen van Michael Elias geeft via de hoofdpersoon een goed beeld van hoe het er in een inrichting aan toe gaat. Het verhaal laat zien hoe nare gebeurtenissen uit de levens van ouders door kan werken op hun kinderen en wat voor effecten dat kan hebben. De auteur heeft dat goed laten zien in dit verhaal.
