Bart Chabot heeft vele dichtbundels geschreven en natuurlijk de biografie van Herman Brood. Hartritme is het vervolg op Mijn vaders hand, dat over de heftige gezinssituatie in de jeugd van Bart Chabot ging. Hartritme is vrolijker, maar ook heftig op een andere manier. Chabot heeft een bijzondere vriendenkring, waarvan er meerdere te vroeg zijn overleden. Hij besteedt aandacht aan de vriendschappen en het afscheid. Dat doet hij vanaf een vakantie met zijn gezin in Zweden. Tijdens deze vakantie komen er herinneringen boven aan zijn jeugd, vrienden en gezin. Hij heeft een vrouw, vier zoons - waarvan Splinter steeds bekender wordt - en natuurlijk hond Bril; vernoemd naar zijn goede vriend Martin Bril. Zijn gezin is erg belangrijk voor hem, dat schemert steeds weer door het verhaal heen.
Chabot vertelt in Hartritme hoe hij Golden Earring leerde kennen en later Herman Brood. Hij stopte met zijn studie en trok steeds meer met Brood op. Door hem leerde hij ook Anton Corbijn en Jules Deelder kennen. Zij leerden hem het vak en met hen ging hij optreden. Hoewel zijn vrienden bekende drugsgebruikers waren heeft Chabot zich daar nooit aan gewaagd. Hij is al druk genoeg van zichzelf.
Liever niet bekend
Chabot werd steeds bekender, zo kreeg hij onder andere optredens op televisie. Daar ervoer hij ook de negatieve kant van. Hij wilde niet meer bekend zijn en overal herkend worden. Liever stond hij in het theater. Chabot heeft door het land getourd met Deelder en Brood, maar waren daarna in veel theaters niet meer welkom. Zijn tournees met Martin Bril en Ronald Giphart waren een groter succes, ze bezochten theaters in alle uithoeken van ons land. Hij vertelt over het touren en de theaters, de vriendschap en soms een onenigheid.
Familieman
Ondanks het leven met zijn opvallende vrienden en het leven in de schijnwerpers is Chabot een familieman, hij nam zijn zoons mee naar televisieopnames, signeersessies en theatershows. Ook schrijft hij liefdevol over zijn vrouw en hond. Hij schrijft op dezelfde manier over zijn gezinsleven en zijn leven daarbuiten, het is beide even belangrijk voor hem. Het is knap dat hij daarin zo’n goede balans heeft kunnen vinden. Zijn jeugd komt regelmatig om de hoek kijken, gelukkig heeft hij het anders aangepakt dan zijn eigen ouders.
Herman, Jules en Martin
Uiteraard gaat het ook over de dood van Herman Brood, Jules Deelder en Martin Bril. Over Brood hebben we al kunnen lezen in de biografie die Chabot over hem schreef. Daar wordt in Hartritme minder aandacht aan besteed en dat is ook niet nodig. Het is mooi hoe Chabot vertelt over zijn ontmoetingen met vriend Martin Bril, tot aan het einde toe. Hij richt zich helemaal op Martin zelf en haalt er geen afleidende zaken bij.
Chabot schrijft zoals hij praat; vlot en enthousiast. Je vliegt door het boek heen. Hartritme is een boek van een bijzondere man over een boeiend leven.
