Jeroen Olyslaegers schreef met Wildevrouw alweer een beresterke ode aan de stad Antwerpen

Met Wil brak Jeroen Olyslaegers door bij het grote publiek. Het was uitkijken naar een opvolger en dat is met Wildevrouw opnieuw een historische roman geworden. Ditmaal keert hij terug naar de turbulente zestiende eeuw die een spil vormt in de geschiedenis van zijn geliefde Antwerpen. Ontdek hoe Olyslaegers het ene na het andere meesterwerk schreef.

Beer is een Antwerpse herbergier die vanuit Amsterdam terugkijkt op de neergang van zijn geboortestad. De economische wereldmacht die Antwerpen aan het begin van de roman nog is, raakt verwikkeld in een religieus debacle dat de stad en vele van haar inwoners de kop kost. De herberg van Beer is in deze turbulente tijd een plaats van het vrije woord. Zo wordt het een veilige haven voor denkers, een broeihaard van ideeën waar mensen met allerhande opvattingen zich thuis voelen. Voordat Beer het goed en wel beseft, vertrouwt een boekenverzamelaar de bewaring van zijn collectie aan de herbergier toe, maakt Pieter Bruegel er een muurschildering en wordt er vanuit de haven zelfs een exotisch ‘vrouwdier’ met kind ondergebracht. Deze betoverende vreemdelinge lokt heel wat kijklustigen, maar wakkert ook de religieuze rampspoed aan. Wie is dit goddeloos wezen?

Twee meesters

Jeroen Olyslaegers was van kinds af aan gefascineerd door Dulle Griet (1563), het unieke schilderij van Pieter Bruegel de Oude dat zovelen naar Antwerpen lokt. In 2020 organiseerde hij ‘Een avond met Dulle Griet’, waar hij over het werk in gesprek ging met kenners. De auteur bleef zelfs onder het schilderij slapen. Zijn passie leidde hem ertoe Bruegel als personage op te voeren in dit boek. De schilder treedt op als observator en de lezer ziet hem in de achtergrond gretig schetsen. Zo brengt Olyslaegers enkele werken van de oude meester tot leven in zijn roman en ben je als lezer ooggetuige van de totstandkoming van de schilderijen. Zowel thematisch als stilistisch zijn er overeenkomsten tussen Bruegels schilderijen en Olyslaegers’ roman te vinden en die betekenislaag creëert een hele waaier aan interpretatiemogelijkheden. Ja, Wildevrouw is Bruegeliaans.

Tussen feit en fictie

Wat doe je als auteur als je personages uit de zestiende eeuw aan het woord wil laten? Je roman moet natuurlijk leesbaar blijven en daarom worden ze meestal hedendaags Nederlands in de mond gelegd. Zo boet je natuurlijk wel in aan authenticiteit, want historisch correct is het niet. Hoewel je je kan afvragen of dat überhaupt de bedoeling is, kiest Olyslaegers in Wildevrouw voor een tussenvorm waarbij hedendaags Nederlands doorspekt wordt met ouder taalgebruik en Vlaamse uitdrukkingen. Het draagt bij aan de overtuigende couleur locale van dit boek dat minder toegankelijke onderwerpen als de Beeldenstorm en De Spaanse Furie toch bijzonder intrigerend maakt. Daarbij moet gezegd dat kennis over die historische gebeurtenissen niet eens een must is om van dit meesterwerk vol Antwerpse bravoure te kunnen genieten.