Britse roman- en korte verhalenschrijver Jon McGregor heeft al vele titels op zijn naam zoals Reservoir 13 en Vele manieren om te beginnen. Zelfs de honden is in 2010 al verschenen, maar nu pas naar het Nederlands vertaald en uitgebracht door uitgeverij Nieuw Amsterdam.
Een groep verslaafde dak- en thuislozen komt regelmatig bij hoofdpersoon Robert over de vloer. Robert is de enige met een flat en een alcoholverslaving, de rest is verslaafd aan heroïne en alles wat maar te krijgen is. Een alwetende ‘wij’ vertelt het verhaal. Zij zien dat Robert dood in zijn flat ligt en hoe de politie hem vindt, ze volgen hem tijdens de rit met de ambulance, in het mortuarium, bij de lijkschouwing en zijn uitvaart. Ondertussen vertelt de ‘wij’ wat er gebeurd is in het verleden en heden van Robert en over de groep mensen die bij hem rondhingen. Ze hebben allemaal hun eigen problemen en verslavingen. Ze zijn vooral bezig met het zoeken naar dope en naar elkaar.
Tijdverloop
In het eerste deel beschrijft Jon McGregor heel mooi het verstrijken van de tijd, de jeugd van Robert, samenwonen met zijn liefde, hoe ze een dochter krijgen. Hoe de relatie en het huis achteruitgaat en hoe zijn vriendin er vandoor gaat met hun dochter en Robert in verval raakt. Jaren worden beschreven in enkele woorden en zinnen. Het heden en verleden is mooi door elkaar heen gevlochten, het wisselt steeds heel vloeiend.
Schrijfstijl
Het is modern geschreven, zinnen worden opeens afgebroken. De woorden die er niet staan zeggen misschien wel het meest. Je vult het op met het gevoel dat je bij het lezen krijgt. ‘Klom ze weer door het raam naar buiten terwijl hij zei Laura ga niet weg wat doe je. Was dat het laatste wat ze van hem zag hem ooit hoorde zeggen. Is dat het. Kan ze dat nu nog uit haar hoofd krijgen. Krijgt ze dat ooit nog uit haar’
Veel alinea’s zijn warrig, zoals het in het hoofd van een verslaafde gaat. Het versterkt het beeld dat je bij de personages hebt. ‘Zo is het elke fucking dag, proberen je hoofd boven water te houden. Of meer iets van proberen je hoofd boven kokende teer te houden of zoiets en altijd is er een of andere klootzak je probeert onder te’
Aangrijpend portret
Zelfs de honden is een aangrijpend portret van een groep mensen waar normaal weinig aandacht aan wordt besteed. Het ontroert je, de wanhoop spat van de pagina’s. Je leeft mee in hun hoofden en wereld, en dat is niet makkelijk.
