Na de emotionele roller coaster die Misschien Ooit was, is nu eindelijk het vervolg Misschien Nu van Colleen Hoover vertaald! In dit boek gaat het verhaal van Ridge en Sidney, maar ook van Maggie verder op een manier zoals alleen Colleen het je kan vertellen.
Nu Ridge en Sydney eindelijk samen zijn, kunnen ze beginnen aan hun leven samen. Dat zou je althans denken. Er is nog één klein ‘probleempje': Maggie, de ex-vriendin van Ridge. Maggie is ernstig ziek en heeft Ridge nodig als mantelzorger. Dit is voor Sydney lastig om mee om te gaan, want wat heeft dat te betekenen? Sydney zou Sydney niet zijn als ze hier boven verwachting goed mee weet om te gaan.
Niet alledaags
Colleen Hoover weet als geen ander hoe ze verhalen moet schrijven die veel diepgang hebben. Misschien Nu is hierop geen uitzondering. Sommige mensen vinden dat er iets te veel in dit boek zit, maar ik vind het juist heel sterk. Ridge is doof en dat vind ik enorm verfrissend. Daarnaast heeft Maggie een zeer ernstige ziekte en heeft ze niemand anders dan ex-vriendjes Ridge en Warren om voor haar te zorgen. Dit zorgt voor enorm veel dynamiek in het verhaal.
Wel vind ik dat Hoover in het begin van het boek iets meer nadruk had mogen leggen op Ridge z’n situatie. Je weet dat Ridge veel moet gebaren om te communiceren, maar het wordt gegeven alsof hij wat zegt. Dit is soms heel verwarrend. Van mij had hier meer duidelijkheid in mogen komen. In het tweede gedeelte van het boek, doet ze dit namelijk wel. Dat vind ik veel meer diepgang en lading geven aan de situaties en gesprekken en dat kan ik juist heel erg waarderen.
Emotionele diepgang
Wat ik wel prachtig vind aan dit verhaal is Sydney. Wat een geweldig mooi personage heeft Hoover hiermee gecreëerd. Sydney weet altijd het beste uit situaties te halen. Daarmee vind ik haar heel inspirerend. Ze weet zich altijd te verplaatsen in de situatie van een ander, ze denkt na, neemt advies ter harte en doet er haar voordeel mee. Daardoor lost ze op, verbindt ze en maakt ze beter. Een prachtig voorbeeld van hoe denk ik veel mensen zouden willen zijn. Bij zichzelf blijvend en open staand voor andere mensen. Oprecht geïnteresseerd en behulpzaam. Je zou denken dat je er na een heel boek een beetje klaar mee bent, maar alles behalve dat! Hoover verwerkt het telkens op een andere manier waardoor het nooit saai wordt.
Het verhaal wordt compleet gemaakt doordat de woorden bij wijze van spreken echt van de pagina’s af springen. Hoover weet als geen ander hoe ze emoties moet verwerken in een verhaal. Ze omschrijft ze niet, nee ze laat het je echt voelen! De liefde tussen Ridge en Sydney vibreert bijna van de pagina’s af. De oprechtheid van Sydney voel je in de woorden. De struggles en het gebrek aan vertrouwen van Maggie komen direct bij je binnen. Daardoor zit je zo in het verhaal en kun je het ook niet meer weg leggen.
Taalkundig
Jammer is nog wel, en dat wil ik toch even zeggen, dat het boek vol taalfouten zit. Hier kan Hoover natuurlijk zelf niks aan doen, dus ik reken het haar ook niet aan om het zo te zeggen. Als taalfreak stoor ik me er echter wel aan. Een foutje moet kunnen, zeker bij een dikker boek. Maar dat is zo zonde. Het doet gelukkig niet af aan het verhaal, maar het haalt je voor een klein moment wel uit het verhaal…
Conclusie
Concluderend kun je zeggen… ik heb intens genoten van dit boek! Ik zat er meteen in doordat ik gelijk werd meegesleept door de emoties van Rigde, Sydney en Maggie. Doordat Rigde doof is en Maggie ernstig ziek heeft het verhaal een andere dimensie en dynamiek die ik enorm verfrissend vind. Het is fijn eens iets anders te lezen dan doorsnee jongens en meisjes die worstelen met het studentenleven. Ook af en toe fijn, maar afwisseling is ook belangrijk. Hoover heeft met dit boek het verhaal van Rigde en Sydney een prachtig vervolg gegeven dat je absoluut moet lezen.
