De dood in haar handen is ondertussen al de derde roman van Ottessa Moshfegh, die met Eileen en Mijn jaar van rust en kalmte reeds hoge ogen gooide. Zo stond ze met Eileen op de shortlist van de Man Booker Prize en won ze tal van prijzen met verschillende korte verhalen. De fans hebben lang gewacht op deze nieuwe roman, maar ik reken mezelf niet bij haar fans na dit boek gelezen te hebben.
De 72-jarige Vesta Gul houdt van rust en regelmaat en gaat elke ochtend wandelen met haar hond Charlie. Op een ochtend vindt ze tijdens het wandelen een briefje op de grond: ‘'Haar naam was Magda. Niemand zal ooit weten wie haar heeft vermoord. Ik was het niet. Hier is haar lichaam.’' Als Vesta vervolgens geen lichaam vindt, weet ze zich geen raad en raakt ze geobsedeerd door Magda. Moet ze iemand verwittigen? Wat kan ze doen? Wie is of was Magda eigenlijk?
Hersenspinsels
Het volledige boek is geschreven vanuit het perspectief van Vesta, we mogen als het ware een kijkje in haar (warrige) hoofd nemen. Vesta is al oud, heeft veel meegemaakt en denkt regelmatig terug aan haar eigen leven. Daarnaast denkt ze heel veel aan Magda, tot op een punt waarop ze begint te fantaseren over Magda’s mogelijke leven. Na een tijdje weet je als lezer niet meer wat waar is en wat niet, mede doordat je ook merkt dat er details niet kloppen in het verhaal. Haar gedachten zijn op een zeer meeslepende manier geschreven, waardoor het moeilijk is om te stoppen met lezen. Door de hersenspinsels van Vesta word je zo benieuwd naar Magda.
Teleurstellende ontknoping
Maar helaas. De ontknoping van het boek, waar Ottessa Moshfegh gestaag naartoe werkt, valt behoorlijk tegen. Door de beschrijving op de achterflap verwacht je een (soort van) thriller, waarbij er een moordzaak is die Vesta op één of andere manier zal oplossen, maar die verwachting wordt dus niet ingelost. Door het ontbreken van een duidelijk einde voelt het boek erg doelloos aan, hoe meeslepend het ook geschreven was.
Briljant, maar…
Ottessa Moshfegh’s idee in De dood in haar handen is briljant, al had de uitwerking ervan wat beter gekund. Hoe dan ook is het boek meesterlijk geschreven en kan je niet stoppen met lezen doordat het op zo’n boeiende manier is geschreven.
