Ongeloofwaardig, maar mooi
De belevingswereld van de drie mannen beschrijft Aciman mooi. Hun hunkeringen en verlangens komen naar de oppervlakte, maar ook hun twijfels. Aciman gebruikt heldere vergelijkingen om deze te duiden. Het beperkte verloop van tijd in elk verhaal zorgt ervoor dat de intensiteit toeneemt. Toch is de belevingswereld van de mannen ook ongeloofwaardig. Dit komt bijvoorbeeld door de vluchtige ontmoetingen die haast direct tot onvoorwaardelijke liefde leiden en de toevalligheden in hun levens. Desondanks leest het boek vlot en blijf je als lezer geïnteresseerd in het verloop van het verhaal.
Gebrek aan samenhang
De samenhang tussen de drie afzonderlijke verhalen blijft lang onduidelijk. Wanneer eindelijk duidelijkheid wordt verschaft, is het niet bevredigend. De samenhang lijkt vergezocht, krijgt kort de aandacht en is slechts mondjesmaat uitgewerkt. Het doet af aan de kwaliteit van de afzonderlijke verhalen. Het verhaal rondom Samuel en Miranda had een afzonderlijk boek kunnen zijn. Het idee daarachter is prachtig. De openingszin ‘Waarom zo boos?’ leidt tot schitterende dialogen en onverwachte gevoelens. Aciman had dit verhaal mogen combineren met het verhaal van Elio, omdat de connectie tussen vader en zoon een heldere is. De toevoeging van het verhaal van Oliver voelde echter irrelevant. Voor de fans van Noem be bij jouw naam zal het juist precies zijn waar ze op wachtten: komt er een vervolg aan de relatie tussen Elio en Oliver? Vind mewordt er in elk geval niet beter van.
Veel potentie
De verschillende verhalen die worden verteld hebben afzonderlijk veel potentie. Aciman’s schitterende vertelkunst draagt daaraan bij. De samenhang tussen de drie verhalen was echter onbevredigend. Durfde Aciman het succesvolle Noem me bij jouw naam niet los te laten en heeft hij om die reden een kunstmatig aanvoelend vervolg geschreven? Zo komt het wel op de lezer over.
