Recensie: John Green's Schildpadden tot in het oneindige

Enkele jaren geleden las ik met veel plezier Een weeffout in onze sterren, ook wel bekend als The Fault in Our Stars, door John Green. Sindsdien ben ik altijd nog van plan geweest meer boeken van zijn hand te lezen. Maar op de één of andere manier kwam het er niet van. Misschien was het ook wel deels een stukje angst. Want hoe kan een ander boek van John Green nóg beter zijn dan het fantastische Een weeffout in onze sterren? Toen echter een nieuw boek werd aangekondigd, Turtles all the way down, besloot ik dat dit het eerstvolgende boek zou zijn dat ik van hem zou lezen. Hopelijk zou Schildpadden tot in het oneindige voldoen aan mijn verwachtingen.

Gevangen in eigen lichaam

Enkele al eerder door John Green gebruikte elementen spelen ook nu weer een rol. Bijvoorbeeld de sterrenhemel, waar vaak naar gekeken wordt, maar ook jongeren die filosoferen over het leven. Mooi vind ik hoe de cover perfect past bij het verhaal, gezien spiralen een grote rol spelen in Schildpadden tot in het oneindige. Bijzonder is in Schildpadden tot in het oneindige hoe overtuigend bepaalde scènes geschreven zijn. Bijvoorbeeld het moment dat hoofdpersoon Aza aan haar beste vriendin Daisy in een compleet donkere ruimte probeert uit te leggen hoe het voelt om opgesloten te zitten in je lichaam. Het zal hierbij ongetwijfeld geholpen hebben dat John Green zelf ook een dwangstoornis heeft (obsessieve-compulsieve stoornis).

Onverwacht einde

Toch werd ik helaas niet helemaal het boek ingezogen. Het verhaal is absoluut interessant; het is een bijzonder kijkje in het hoofd van een jongere met een dwangstoornis, en diens blik op het leven, liefde en vriendschap. Maar ik voelde op de één of andere manier toch altijd een afstand. Ik vond de personages interessant, maar ik voelde mij nooit helemaal met ze verbonden. Misschien toch omdat ik mij minder goed in Aza kon verplaatsen? Af en toe zakte het verhaal voor mij ook een beetje in en ging het misschien wat te langzaam. De zoektocht naar de miljardair voelde ook wat meer als een verhaallijn op de achtergrond, en had ik wel meer op de voorgrond willen zien. Het einde van het boek vind ik echter wel heel bijzonder en anders dan verwacht; dat is een pluspunt.

Bijzonder boek

Waar John Green mij met Een weeffout in onze sterren zo liet meeleven dat hij mij tot tranen met tuiten heeft gedreven, wist hij dit niet voor elkaar te krijgen met Schildpadden tot het oneindige. Twee aan de ene kant totaal verschillende boeken, maar toch ook typisch John Green, voor mijn gevoel. Desalniettemin is Schildpadden tot in het oneindige een bijzonder boek met een interessante kijk op een bijzonder meisje met een dwangstoornis.