Enkele jaren geleden las ik met veel plezier Een weeffout in onze sterren, ook wel bekend als The Fault in Our Stars, door John Green. Sindsdien ben ik altijd nog van plan geweest meer boeken van zijn hand te lezen. Maar op de één of andere manier kwam het er niet van. Misschien was het ook wel deels een stukje angst. Want hoe kan een ander boek van John Green nóg beter zijn dan het fantastische Een weeffout in onze sterren? Toen echter een nieuw boek werd aangekondigd, Turtles all the way down, besloot ik dat dit het eerstvolgende boek zou zijn dat ik van hem zou lezen. Hopelijk zou Schildpadden tot in het oneindige voldoen aan mijn verwachtingen.
Gevangen in eigen lichaam
Enkele al eerder door John Green gebruikte elementen spelen ook nu weer een rol. Bijvoorbeeld de sterrenhemel, waar vaak naar gekeken wordt, maar ook jongeren die filosoferen over het leven. Mooi vind ik hoe de cover perfect past bij het verhaal, gezien spiralen een grote rol spelen in Schildpadden tot in het oneindige. Bijzonder is in Schildpadden tot in het oneindige hoe overtuigend bepaalde scènes geschreven zijn. Bijvoorbeeld het moment dat hoofdpersoon Aza aan haar beste vriendin Daisy in een compleet donkere ruimte probeert uit te leggen hoe het voelt om opgesloten te zitten in je lichaam. Het zal hierbij ongetwijfeld geholpen hebben dat John Green zelf ook een dwangstoornis heeft (obsessieve-compulsieve stoornis).