In vrije val van Corine Hartman is sterk en snel, maar niet zo goed als zijn voorganger

In de nieuwste reeks thrillers van Corine Hartman speelt Faye van Laar de hoofdrol. Ze is woonachtig in een instelling in Groot Loenen, waar haar vader directeur is. Zelf kampt ze ook met psychische problemen. Het eerste deel van de reeks, Een duister pad, werd goed ontvangen. Onlangs verscheen het vervolg In vrije val: het is sterk en snel, maar niet zo goed als zijn voorganger.

Als Faye per toeval een ex-militair en PTSS tegenkomt op het landgoed van Groot Loenen, is dat het begin van een spannende reeks gebeurtenissen. Deze militair heet Mika en is op de vlucht. Hij wordt verdacht van de moord op zijn vrouw en dochter. Faye gelooft in zijn onschuld en helpt hem onderduiken. Maar of dat een slimme beslissing is…

Snel

Hartman’s schrijfstijl is helder. De gebeurtenissen in deze thriller volgen elkaar razendsnel op, waarbij verschillende verhaallijnen elkaar afwisselen. De korte hoofdstukken zorgen ervoor dat je door wilt blijven lezen om erachter te komen hoe het geheel in elkaar steekt. Waar Hartman in uitblinkt, is de twijfel die ze laat bestaan bij de lezer: wie is te vertrouwen en wie niet? Personage Faye was daar in Een duister pad de oorzaak van, in dit deel is dat minder het geval. Het is hier simpelweg de ingenieuze schrijfstijl.

Overdaad aan verhaallijnen

In vrije val is rijk aan verhaallijnen. Rechercheur Simon en zijn verdwenen vader, het uitpluizen van experimenten rondom het behandelen van PTSS, de hulp die Faye verleent aan Mika en ga zo maar door. Het lezen van Een duister pad is noodzakelijk om alle verhaallijnen in hun volledige breedte en diepte te kunnen begrijpen. Helaas voelt het geheel aan verhaallijnen wat overdadig. De plot wordt wat warrig. Wanneer Hartman had gekozen om een enkele verhaallijn te laten vallen en een andere verder uit te diepen, had dat het verhaal ten goede gekomen.

Kortom

In vrije val is een sterke en snelle thriller, die de lezer laat twijfelen over wie te vertrouwen is en dwingt bladzijde na bladzijde om te slaan. Het thema medicijngebruik en alternatieve geneeswijzen speelt weer een grote rol. Dat maakt het verhaal actueel en van nu. Ondanks het gegeven dat Hartman misschien te veel wilde met het tweede deel in haar Faye van Laar-reeks en het daardoor niet kan tippen aan het eerste deel, is de thriller het lezen absoluut waard. Denk vooraf goed na wanneer te beginnen, want het boek wegleggen zal haast onmogelijk zijn.