Ongeveer twee jaar geleden verscheen Een goede daad, een nieuwe serie met een even-nieuw hoofdpersonage, Aloysius Archer, van de hand van David Baldacci. Met meer dan honderd miljoen wereldwijd verkochte boeken, is een introductie van deze Amerikaanse bestsellerauteur nauwelijks noodzakelijk. Kenmerkend is dat hij zijn protagonisten niet eindeloos laat voortbestaan maar een feilloos gevoel heeft als het voldoende is en dan ook niet verder gaat. Zo kan het zijn dat, lopende de jaren, Aloysius Archer de zevende serie-hoofdpersonage in de rij is die mag proberen te zegevieren. Dodelijk spel is het tweede deel in de Aloysius Archer-serie.
Archer is onderweg naar een sollicitatiegesprek bij het bureau van privédetective Willie Dash als hij het plaatsje Reno aan doet. Hij gaat daar naar het casino en komt daar uiteindelijk met veel gewonnen dollars en de danseres, Lyberty Callahan, aan zijn arm uit. De dollars worden ingewisseld voor een peperdure, zeer zeldzame en opvallende Franse Delahaye uit 1939 en met Callahan op de passagiersstoel gaan ze op weg naar zijn afspraak met zijn toekomstige collega in crime; Willie Dash.
Natuurlijk is er geen enkele reden voor Dash om Archer niet aan te nemen en al snel wordt het bureau ingezet bij een afpersingszaak in Bay Town waarin enkele vooraanstaande burgers zijn betrokken. Het detective-spel kan beginnen…
Sfeervol maar niet spannend
De plot wordt door Baldacci opgebouwd in de sfeer van de tijd, eind jaren ’40 van de vorige eeuw. Detectivebureaus verdienden een stevige boterham met het zoeken van bewijsmateriaal voor hun cliënten. De redenen waren divers maar vaak zijn geld, overspel en afpersing wel in de nabijheid van het vermoedde delict. Zo ook met de opdracht die Willie Dash heeft geaccepteerd. In een ellenlang voorspel wordt tergend langzaam naar de spanningslijn gekropen.
Daarbij valt ook niet te ontkomen aan de indruk dat Archer veel overeenkomsten vertoont met de later zo beroemd geworden, rondzwervende despoot Jack Reacher, de schepping van Lee Child. Natuurlijk valt er weinig aan te merken op de schrijfstijl van Baldacci, hij heeft door de jaren heen wel bewezen een groot talent te bezitten op dat gebied.
