De Krijtman van C.J. Tudor: Een goed uitgetekende thriller!

C.J. Tudor schrijft al sinds haar kindertijd, maar ging er pas serieus mee aan de slag toen ze boven de 30 was. Ze kreeg het idee voor De Krijtman toen haar dochtertje een doos stoepkrijt cadeau kreeg. Op een middag tekenden ze samen krijtmannetjes op de oprit voor het huis. Later die avond toen het al donker was, opende ze de deur en werd ze geconfronteerd met tientallen sinister uitziende krijtmannetjes. En zo werd het verhaal geboren!

Krijtmannetjes

Als de twaalfjarige Eddie samen met zijn vrienden Fat Gav, Metal Mickey, Nicky (het enige meisje van de club) en Hoppo op de kermis is, gebeurt er een verschrikkelijk ongeluk. Een kermisattractie schiet los en boort zich in het meest populaire meisje van school. Samen met zijn leraar, meneer Halloran, helpt Eddie het meisje en wordt hij de held van het dorp. Er ontstaat een aparte vriendschap tussen hem en zijn leraar en langzaam komt hij dingen van hem te weten die hij liever niet had willen weten. Als Eddie zijn vrienden voorstelt om krijtmannetjes te gaan tekenen om zo boodschappen aan elkaar door te geven, zorgen dezelfde mannetjes ervoor dat hij en zijn vrienden het lijk vinden van een meisje. En ineens 30 jaar later duiken deze krijtmannetjes weer op. Wat willen ze van Eddie en zijn vrienden?

Tijdsprongen

Het verhaal begint goed en heftig en dat is voor mij al een groot pluspunt! Ik hou er nu eenmaal van als een boek gelijk begint met actie, in plaats van dat ik eerst door tig bladzijden heen moet worstelen voordat er iets gebeurt. Het verhaal verspringt telkens van het verleden (1986) naar het heden (2016). In het begin wist ik niet zo goed wat ik daar nou van moest vinden. Elk hoofdstuk speelt zich weer af in een andere tijd. Op een gegeven moment was ik bijna geneigd om eerst het verhaal dat zich afspeelt in 1986 te lezen en dan pas het verhaal in 2016. Maar naarmate het verhaal vorderde, vond ik het ook spannender worden en verliepen de tijdsprongen wat vloeiender.

Weinig toevoeging

Wel vond ik dat sommige gebeurtenissen weinig toevoegden aan het verhaal en soms ook wat ver gezocht waren. Zoals de begrafenis van Hoppo's moeder. Persoonlijk voegde het voor mij niets toe aan het verhaal en had het gesprek ook thuis, in de kroeg of bij het water kunnen plaatsvinden. Ik vond ook dat meneer Halloran steeds op een vreemde manier werd weggezet Terwijl hij juist degene was die Eddie goed geholpen heeft. Het grote pluspunt van het verhaal vond ik toch wel de kruimels die Tudor in het boek achterlaat voor de lezer. Zodra je bijna aan het einde van het boek komt, herinner je je ineens kleine details die eerder voorbij zijn gekomen in het verhaal, maar die op dat moment geen betekenis voor je hadden. Het plot zelf vond ik wat warrig. Alsof Tudor er zelf nog niet echt over uit was hoe ze het wilde laten verlopen.

Goed, maar niet de beste

De krijtman is een verhaal wat goed begint, maar uiteindelijk steeds minder goed wordt. Er worden te veel dingen aangehaald en sommige dingen zijn te ver gezocht. Daarnaast vond ik het einde heel erg apart. Er bleven nog te veel vragen onbeantwoord: Waarom heeft Eddie dit gedaan? En met wat voor doel? Toch is het absoluut geen slecht boek. Hij leest lekker weg en het verhaal is toch bijzonder en origineel.