De terugkeer van Esther Gerritsen is een loodzwaar verhaal dat je leest met een glimlach op je gezicht

Twee jaar na het verschijnen van De trooster geeft de schrijfster ons opnieuw een boek dat de moeite waard is om aan te schaffen. Esther Gerritsen heeft met De terugkeer weer een meeslepend verhaal neergezet, vol indrukwekkende dialogen en intrigerende relaties tussen familieleden.

In haar nieuwste roman kruipt Esther Gerritsen in het hoofd van Jennie. Vijf jaar oud was ze toen haar vader overleed. Nu, twintig jaar later, begint ze vragen te stellen over zijn dood. Nog steeds kan ze niet geloven in zijn zelfgekozen dood. Haar oudere broer Max praat nog altijd niet graag over het verleden. Terwijl Jennie op zoek is naar antwoorden, kijkt hun vader vanuit het hiernamaals toe. Hij heeft alle antwoorden die ze zoekt, maar kan ze niet meer aan haar geven. Als bij haar moeder Alzheimer wordt geconstateerd beseft Jennie dat ook zij straks geen antwoorden meer kan geven. Het is nu of nooit.

Confronterend en realistisch

Terwijl je dit boek aan het lezen bent, heb je het gevoel alsof het over echte mensen gaat en niet over personages uit een boek. Dat gevoel bekruipt je al zodra je met Max meekijkt over zijn schouder, naar zijn vader die langzaamaan wegkwijnt. In een paar bladzijdes beschrijft Gerritsen hoe een negenjarige jongen worstelt met zijn emoties. Van medelijden tot afschuw tegenover zijn eigen vader. Iets wat ook erg confronterend kan zijn voor de lezer. Dit sterke begin zet meteen de toon voor de rest van het verhaal.

Van boven toekijken

De ingrijpende gebeurtenissen uit hun jeugd tekenen Jennie en Max voor de rest van hun leven. Als je hun oudere ‘ik’ leert kennen in de loop van het verhaal, merk je dat bepaalde karaktertrekken hier het gevolg van zijn. Gedrag wordt begrijpelijk gemaakt en daarmee ontstaat er ook een soort sympathie, zelfs voor verschrikkelijke daden. Dat vader Gerrit vanuit het hiernamaals neerkijkt op zijn familie, geeft het verhaal een bovennatuurlijk tintje. Ook al is hij een toeschouwer in dit verhaal, naar mijns inziens had Gerritsen hem beter weg kunnen laten. Sommige vragen zijn er om nooit antwoord op te krijgen en in een juist zo realistisch neergezet verhaal, verwacht je geen bovennatuurlijk element.

Een geslepen roman

Het bijzondere aan dit boek is dat Gerritsen hele zware materie in een luchtig kader heeft weten te stoppen. De terugkeer leest heerlijk weg en je voelt je als lezer constant persoonlijk betrokken bij de personages. Gerritsen is erin geslaagd wederom een prachtige roman de wijde wereld in te sturen en laat je zelfs na de laatste pagina met een onrustig gevoel achter. Dat kunnen alleen de échte goede!